Balthazaar Bosduif doet aan karaoke

Noem het een toeval, een zeer gelukkig toeval. Zaterdag 27 November was weer een dag om op je 'Ik hou zo van jullie en van het leven'-lijstje te schrijven.

Het begon als hoognodige een middelbare school reunie. Sommige zeer geliefde mensen had ik al een schandalige periode over het hoofd gezien. Het werd een avond van knuffels, zoenen, oneinige liefdesverklaringen en dure beloftes. En allemaal door één wondermiddel: De toevallige karaoke in een uiterst vertrouwd jeugdhuis.

Onze eerste pogingen waren van nogal burgerlijke aard. Het geplande gezellige en volwassen cafétje zat gelukkig vol. Uit pure nostalgie besloten we dan naar ' 'T centraal' te gaan. We sprongen op de fiets met met croc's, luie zetels en luide punkpop in gedachten.
Daar aangekomen bleek de toestand zichzelf nog te overtreffen. Een vrouwelijk haantje de voorste zag haar 17e verjaardag erg groot in en had een complete karaokebar op poten gezet in de kelder.

Wij positioneerden ons in een donker hoekje en praatten bij pot en pint over school, relaties, roddels, ... De koetjes en kalfjes graasden op onze tafel.
Na een half uurtje kon ik mijn tenen niet meer in controle houden, ze tikten vrolijk mee op een Britney Spears liedje, de tekst kon ik amper voor mezelf houden.

Na een tijdje gaven een paar mensen er de brui aan en lieten de harde kern achter. Ondertussen werden met hoogtechnologische communicatie middelen andere mensen opgeroepen. De gesprekken vielen stil, de verzoekblaadjes knisperden tussen onze vingers. Maar nee, dat durfden we nog niet.(Behalve Fros, die gaf meteen al een paar nummers weg) We zongen en we zongen. Mensen verdwenen, mensen kwamen aan, een enkele toevallige ontmoeting. Mortsel bleek toch gezellig te zijn.

'De meeste dromen zijn bedrog' en 'E Viva España' lokten ons naar de dansvloer. Geen beleefdheid meer. Er werd meegebruld, videoclips nagespeeld en vooral heel wild gedanst. De angst voor het podium verdween als sneeuw voor de zon. Er werden zelfs een paar ontzettend knappe nummers weggegeven, allemaal zorgvuldig opgeborgen in mijn herinnering. Een prachtig duet Van Fros en GooG, Paradise by the dashbord light (free improvisation).Oskar en Frank Sinatra bleken goede vrienden te zijn en tussen Fros en Blondie leek het ook te klikken. Ik keek er naar en zag dat het goed was. (over mijn gekrijs in de microfoon zwijg ik als vermoord)

Maar wie mijn avond werkelijk fantastisch maakte was Elleke. Samen dansen, samen lachen, samen gillen (of was het zingen?), samen uithijgen, samen drinken, samen naar het (mannen)toilet, samen bereknuffelen. Heerlijk was dat. Toen ze gedwongen moest vertrekken heb ik echt elk smerig truukje uit de kast gehaald om haar tegen te houden
Elleke, speciaal voor jou in karaoke-versie! van à 1, van à 2, van à 3: Elleke, Miss labello koningin, Elleke ...

Balthazaar Bosduif denkt na (2)

Ik stond in Lier op de bus te wachten. Per ongeluk de verkeerde trein genomen, een wel meer voorkomend verschijnsel bij huize Fros en Ellen. Maar deze keer was ik alleen. Ik staarde voor me uit en bibberde, het moet haast gevroren hebben. Het duurde lang, want ik had net twee op elkaar volgende bussen aan mijn neus zien voorbij denderen. Aan de overkant van de straat was een kapper. Zo een overduidelijk peperdure kapper, met lelijke modellen in vreemde poses tegen het raam. Op zijn uithangbord stond in pronkende letters geschreven: 'Voor alle haartooi'

Haartooi?
...
Haartooi?

Het klinkt alsof ze daar iedereen met vlechten en pluimen in het haar naar huis sturen. Misschien wel een nieuwe rage: de Indianen kapper, voor alle haartooi. Daar wil ik wel eens langs, voor een opperhoofdkapsel.

Balthazaar Bosduif schrijft met hart en ziel

Jasper the untouchable. dit stukje is voor jou.

Mag ik je een bijzonder mens noemen ? (nee heten, ellen)
Vooruit een beetje dan, misschien.

Mijn vaste herinnering aan jou: In de klas Grieks aan je vaste bankje. je droeg een groene trui. het was winter.
Tina en ik waren verwikkeld in een hopeloze discussie, over redenaars ofzo. In mijn hoofd kluwden de woorden samen en mijn grammatica ontbrak. In een wanhoopspoging keek ik naar jou in hoop dat je me bij zou vallen. Maar nee, je hield een hand onder je kin en kneep je ogen een beetje dicht. Dan verhuisde je hand naar dat plekje net boven je hart. (dat heb ik altijd al een ontroerende tick van je gevonden) Je zweeg nog steeds en keek ons allebei indringend aan, alsof je elk woord dat uit onze mond viel, opnam en zorgvuldig opborg. Zodat je later nadat er uitdrukkelijk om jou mening gevraagd werd, in twee woorden de discussie samenvatte en er in één zin je eigen compleet correcte conclusie kon nemen. Verstomd, zwegen we. Alles was gezegd.

Jouw hoofd is zonder meer de meest onvindbare, de meest afgelegen, de meest wazige plek die ik ken. En zoals het hoort op die eenzame vlaktes tocht het daar, een constante gang van gedachten.
Ziet het er zo uit vanbinnen ? ik wou dat ik het wist ...

Ik hou van in je zetel zitten. jij achter je draaitafel, platen uitzoeken waar ik van hou, waarvan ik telkens weer de titel vraag om die daarna weer te vergeten. Mijn meest kritische oog opzetten en uitgebreid commentaar geven op een van je gedichten, waarbij jij dan aandachtig knikt en er verder niets mee doet. Langzaam ontplooiende gesprekken met precies uitgezochte woorden, op het abstracte en theoretische af.

je daagt me uit, alsof ik me ooit heb voorgenomen meer te weten dan jij, even argeloos. Bij jou word ik heen en weer geslingerd tussen eeuwige concurrentie en eeuwige bewondering. Je brengt me naar het scherp van de snee, zuurstof naar die lamme hersencellen. Lieve Jasper, nee niet lieve jasper. Maar ondanks dat ... ik zie je graag. echt.

Balthazaar Bosduif wil weer wat

Ja! Er is eindelijk weer een film in de bioscoop die ik MOET zien.
'Nobody Knows' van Hirokazu Kore-Eda, dezelfde regisseur van 'After Life'

Vier kinderen leiden samen met hun moeder een rustig leventje in een kleine flat in Tokyo. Ze hebben elk een andere vader en zijn nooit naar school geweest. De eigenaar van de flat weet zelfs niet van het bestaan van drie onder hen. Op een dag verdwijnt hun moeder. Ze laat wat geld achter en een briefje voor het oudste kind waarin ze vraagt om voor zijn broers en zussen te zorgen. Het leven van de kinderen krijgt een nieuwe wending. Aanvankelijk slagen de kinderen erin om met eigen regels in hun wereldje te overleven. Maar wanneer ze geconfronteerd worden met de buitenwereld, komt een einde aan deze fragiele evenwichtsoefening.

Meteen bij het eerste beeld van de trailer was ik al verkocht: een meisje stapt glimlachend uit een net opengeritste koffer en zegt vrolijk tegen haar moeder dat het daarbinnen toch een beetje te warm was.

bekroond in Cannes voor de beste acteur en na het filmfestival van Gent is hij met de Grand Prix in zijn zak weer naar huis vertrokken.

Dat belooft!
(officiële site)

link KLIKKEN!

ps. en kijk! de eerste foto op mijn log. Het zal zeker niet de laatste zijn.

Balthazaar Bosduif rouwt

Ik heb zeer droevig nieuws te melden:

Mijn lieve vriend 'de tv op mijn kamer' heeft de geest gegeven. Ik kan het hem niet kwalijk nemen, hij heeft zwaar geleden.
Nachten lang Franse Chansons, Supperclub, Miles Davis op repeat, enkel en alleen om mij een mooie ochtendstond te bezorgen.
het was geen onverwachte dood. Aanvallen als Massive Attack kon hij nog maar nauwelijks verdragen. Kreunend en krakend smeekte hij dan om op te houden, maar ik had er geen oren naar.
Ook die bewuste middag dacht ik nog nonchalant: 'even de stekker uittrekken, hij zal wat oververhit zijn'. Maar nee hoor, de boxen geven geen kik meer, onaanhoorbare doodse stilte.
De beeldbuis weigert het heengaan van het geluid te aanvaarden. Hij strooit nog steeds magnifieke beelden over het scherm alsof er niets gebeurd is. Ik kan er niet naar kijken. Stille film is alleen leuk met live muziek. (muzikanten mogen zich aanmelden)

Het enige wat mijn allerliefste teeveetje nog kan redden is een audioaansluiting, maar ik heb al elke vierkante millimeter onderzocht en helaas ... dat heeft hij niet.


ps. U moet mij excuseren voor de voortijdige doodvastelling. Ik heb inderdaad een audioingang over het hoofd gezien, gelukkig ...
Bosduif gaat nu op boxenjacht en ach ... het stukje is wel oké. Laat het maar staan.

Balthazaar Bosduif doet zielig

Neem mij 3 maand geleden en zet die zelf naast mij zoals ik nu ben. Dat is zoals koffiedrinken met een compleet vreemde, aarzelend in gesprek. 'Mij zoals ik nu ben' zou 'die zelf' maar een omhooggevallen, pseudo-intellectuele trut hebben gevonden en omgekeerd een oppervlakkig, onverantwoordelijk manspersoontje. We zouden elkaar bij het afscheid een beleefde zoen hebben gegeven en elk een andere kant zijn opgegaan, zonder ooit nog aan elkaar te denken.

Let's face it. Ik vloek met mezelf.

Wanneer komt mijn filmmanie terug? Mijn filosofiedrang? Mijn emotionele gesprekken? Mijn zelfdiscipline?
Het gras is altijd groener aan de andere kant van de heg.

Geen zorgen, morgen ben ik weer beter.

Balthazaar Bosduif heeft geen inspiratie

Dit is een weblogweek om je over te schamen, gelukkig heb ik volgende week meer tijd.
Hopelijk is mijn muze daartegen terug van Ibiza, momenteel is ze nog druk bezig met snorkelen en macho's versieren. Ze kan er maar geen genoeg van krijgen.
En ik ...

Balthazaar Bosduif schrijft een 'antwoord'ode

Liefste Bochem,

dit is geen 'antwoord'ode uit een vreemdsoortige beleefdheid, maar gewoon uit ... Jochem Bochem ge zijt nen idoot.

In den beginne was je 'Jochem? is dat die jeugdvriend van Fré? Die van aan zee?' Ik had je nog nooit gezien, maar Fros hing een mythisch beeld van je op. Ik was behoorlijk overdonderd, toen ik je voor het eerst zag. Je was een beetje te mondig, te gevat. Ik zat erbij en keek ernaar.

Ik liep je bijna uitsluitend tegen het lijf bij de verjaardagsfeestjes van Fros. Bedevaartsoorden, parelsparels, Tomasso el sosis enzo ...
Je werd 'toegevoegd' aan de HAWAPOEPAS als reservelid, semi-lid, vice-lid. Je kwam NOOIT opdagen! en daar werden wij wel droevig van ...
In tussentijd was je al een behoorlijke bink waar meisjes achter hun hand om giechelden. Zo een die vieze taal kan uitslaan op een charmant toontje, gekke dingen kan doen zonder dat er iemand opkijkt.

Het keerpunt: 9 september 2004: een heerlijke improvisatie verjaardag van Fros: het drijvend vlot, bluescafé's, brandende tijdschriften op de grote markt, Oskar, Schermen met Conscience, ...
en een maand later ben ik in het leven gerold dat ik nu heb. En in zekere zin mag ik jou daarvoor bedanken.

Jochem Bochem .... *pinkt een traan weg*

Merci.

Balthazaar Bosduif gaat naar FES

'Flat earth society' aka FES . Ze beschrijven zichzelf nog het beste: 'Het is geen Big Band, het is geen Fanfare, het is een bende'

Ik heb echt genoten. Fes is niet alleen mooi om naar te luisteren maar ook om naar te kijken. De artisten lopen af en aan, staan te dansen, gaan op in hun muziek. Het plezier straalt van het podium. Ik was prompt verliefd op de drummer, de accordeonist en een van de saxofonisten, TEGELIJKERTIJD. Ik wist niet waar ik eerst moest kijken, vermoeiend hoor.

Naast me zat blijkbaar ook een drummer, want hij zat de hele tijd de maat te houden. Eerst alleen zijn voeten, daarna gaven ook zijn handen de strijd op en begonnen in de maat te tikken. Nu ja, dat leverde problemen op. De hele rij stoelen stond los, waardoor iedereen op zijn bewegingen meewiebelde. Vooral ik dan, als hij drumsolo's hield op de armleuning. Gelukkig was het een goede drummer, ik wiebelde met plezier mee.

En dan nog de perfecte afsluiter van de avond: toevallig in een bruine kroeg belanden, losse tongen, St. bernardus Abt biertjes, kennis maken met de man uit wilrijk die ons er nog een heeft gegeven, en toch nog even langs het bejaardentehuis gaan ...

13 November 2004 MEMORABELE avond ... Ben ik even blij dat ik niet op I love Techno was!

Balthazaar Bosduif activeert

vanaf nu kan elke verloren ziel zijn ontroerende, kritische of totaal idiote commentaar achterlaten. DOEN!

Balthazaar Bosduif leest en huilt

Komt een vrouw bij de dokter

Stijn en Carmen behoren tot de hip, healthy and wealthy. Ze hebben beiden een eigen bedrijf en zijn de trotse ouders van de eenjarige Luna. Aan geld en vrienden geen gebrek. Ze leven als God in Amsterdam. Totdat bij de mooie en optimistische Carmen borstkanker wordt geconstateerd. Op slag verandert hun wereld in een rollercoaster-rit langs artsen en ziekenhuizen. De hedonistische Stijn gaat trouw mee naar Carmens chemokuren en bestralingen, maar stort zich ’s avonds in het nachtleven en op de vrouwen van Amsterdam, Miami en Breda. 'Komt een vrouw bij de dokter' is het schaamteloze verslag van een man die in de bloei van zijn leven de terminale ziekte van zijn vrouw beleeft. Rauw, ontroerend, en steeds met humor. Een stijl die net als de diagnose als een mokerslag aankomt.


Dit boek is geen cliché, pseudo-spiritueel boek over kanker. Dit is echt, eerlijk, recht door zee en bloedmooi.

En gegriend dat ik heb (zeldzaam fenomeen) bij die laatste 50 pagina's.
Staande Ovatie voor KLUUN


ps. zelfs na een tweede keer lezen rolden de tranen over mijn wangen, ongeloofelijk ... deze man geeft je 350 badzijden zijn leven, geluk en ongeluk, alsof je er zelf bijstaat.

Balthazaar Bosduif houdt van poëzie

Je bent zo

mooi

anders

dan ik,

natuurlijk

niet meer of

minder

maar

zo mooi

anders,

Ik zou je

nooit

anders dan

anders willen.

gedicht van Hans Andreus

Dit gedicht hing vroeger aan het raam van het klaslokaal Nederlands. Telkens als ik er voorbij liep moest ik het even lezen. En als er dan iemand naast me liep, zuchtte ik: 'Wat een mooi gedicht ...'

Nu heb ik het in mijn bezit. Dezelfde tekst, dezelfde tekening. Gekozen en gekocht op de boekenbeurs, samen met nog een andere poster en drie ontzettend mooie boeken.

Balthazaar Bosduif heeft het druk

ik ben 8 posts ver en breek al mijn belofte ... Het spijt me.
Mijn flauw excuus: er zijn dagen waar ik gewoon geen seconde tijd heb om mijn computer aan te zetten. Maar ik haal ze in .... Om de schade te beperken.

Balthazaar Bosduif zoekt de korte weg

De tijd en ik zijn geen beste vrienden. Of beter gezegt de klok heeft mij in zijn macht. Telkens als ik een trein moet halen of ergens een afspraak heb, reken ik precies uit hoeveel tijd ik nodig heb. En toch sta ik 10 minuten op voorhand te dralen voor de deur. 'Sjaal om, gsm bij, ... zit mijn haar wel goed vandaag?' -check kan me dan wel even amuseren, maar dan vertrek ik meestal.

En nu denken jullie: ' ja dat klopt, maar wat heeft dat met de weg te maken?' Wel, eens ik die verdomde garage heb verlaten, komt er een vreemde kronkel in ellens hersenen in actie. Die kronkel zegt:' Ellen, je komt ..... TE LAAT!!'. Dan begint mijn brein te razen en te tollen. Kunnen mijn benen nog harder trappen? Wat is de snelste weg? Hoe laat ga ik zijn? Hoe laat is het nu? ...

Deze sneltrein van gedachten heeft een vreemde invloed op mijn wegpatroon naar bepaalde plekken. Op een of andere manier geloof ik dan dat elk klein steegje naar een kortere weg leidt. Dus kom ik te vaak om efficient te wezen terecht op verlaten pleintjes en parkjes. Ook doodlopende, maar nochtans kilometerslange U-bochten zijn mij niet vreemd. Of gewoon ordinair verloren rijden natuurlijk ... Af en toe heeft dit wel voordelen, ik kom graag in buurten waar de was nog buiten hangt in de voortuin en de kinderen op straat rennen. Maar over het algemeen zorgt het er alleen maar voor dat ik te laat kom ... een minuut of 2 ... dat is heel lang voor een goed voorbereide tijdfreak als ik.

Balthazaar Bosduif kan geen pirouette

Ik stond wankel. Op één hak wiebelde ik en dacht: 'Draai dan, stom lichaam, draai dan sneller!' Maar mijn lichaam wilde niet, het bleef een imitatie van een plompe boerin die zich tevreden zuchtend naar haar koeien omkeerde en toen ... toen kwam ik te laat voor het volgende pasje en moest ik een vreemd huppeltje doen om het in te halen.

De reactie van de bloedmooie sierlijke lerares: 'oei oei oei, daar is werk aan, hoor. Kom na de les maar naar mij, ellen, dan geef ik je wat oefeningen'. De andere dames suisden al door de zaal en regen vloeiend hun pasjes aan elkaar. Ik had zin om in een hoekje te gaan mokken.

'Het is zoals een schotelvod, je wringt je uit en laat dan los.' zei ze luchtig na de les. Pijnlijk grijnzend keek ik haar vanuit mijn 'voddelijke' positie aan en dacht bijna aan opgeven. Vage metaforen kon ik wel missen. 'Elke dag een keer of 5' en ze klopte me bemoedigend op de schouder. Ik flopte weer naar mijn normale houding en zuchtte.

Je elke dag 5 keer inbeelden dat je een schotelvod bent is best vermoeiend. Maar ik eindig altijd met de gevoelens van een gestrande potvis en die zijn best droevig ...

Balthazaar Bosduif heeft een fijn weekend

ontzettend leuk om te doen op een weekend:
- volwassen huiselijke taferelen naspelen
- gezichtsverlammingen veroorzaken
- ontbijt op bed
- uit het raam zitten en staren naar de mensen die voorbij komen
- gezellige foto's nemen
- samen naar de GB
- in een vogelhuisje zitten als het regent
- ali g'en ter plekke
- liefdesverklaringen afleggen
- cd1 van Samson en Gert aanbidden
...


voor de die-hards: insiders op een rijtje
* Stokaffectie?
* kortom: er is hier dus ene piemel te veel ...
* Ik was er bij - draaiende en wijzende beweging-
* Verliefd zijn verliefd zijn, dat voelt een beetje raar ... allemaal!
* hé, gaan we Simon Ali G'en?
* Fros en ik, wij hebben geen woorden nodig.
* Ik ga naar boven, ik ben ruzie aan het stoken met de buren...
(toevoegingen van die gouden pareltjes zijn altijd welkom, ik ben er massa's vergeten)


mama moet meer naar zee ...

Balthazaar Bosduif leest weblogs

Korte nacht, kans op veel spelfouten ...
laat ik vandaag maar eens op het werk van anderen teren.

Enkele bijzondere meester(es)-webloggers:
* VandenB (DE man!)
* Passivum (momenteel echt passief, gelukkig een gouden archief om te herkauwen)
* Een dikke mevrouw (Lekker absurd en gezellig)
* Controllerboy (mijn allereerste kennismaking met het fenomeen: weblog)
* Merelroze (ja hoor)
* Webkim (ik heb haar ontmoet!)

Ik moet nog VEEL leren ...

Balthazaar Bosduif denkt na

Ik stond onschuldig onder de douche te zingen, toen plotseling deze gedachte langs mijn oor in mijn hoofd kroop (het kietelde een beetje):

Al die bosnimfen, watergoden en vreselijke monsters uit de griekse mythen, waar zijn die nu gebleven?
Hebben die lieftallige nimfjes hun bloemige strijd verloren en bewaken ze nu doodongelukkig vervuilende industrieterreinen? Worden watergoden dan niet af en toe opgezogen, kasteel en al, door de waterleiding?
Een ding weet ik wel zeker, dat monster dat in het donkerste hoekje van mijn kamer leeft, is duidelijk eentje van griekse afkomst. Momenteel houdt het zich tamelijk rustig.

Wat denkt je? Materiaal voor een filmpje? of is dit al een op band gezet?

Balthazaar Bosduif heeft pijn

Het doet pijn, een vriend verliezen.
En het doet nog meer pijn als je niet weet waarom.

Balthazaar Bosduif heeft vreemde dromen

Vroeger waren mijn dromen per definitie geweldadig. Ik schoot, ik stak, ik werd neergeschoten of dood gestoken. Sterven was een makkie in mijn dromen, het deed niet eens pijn.

Dezer dagen zijn mijn dromen wat surrealistischer geworden en het vreemde is, er komen altijd dieren aan te pas, op de meest onmogelijke plaatsen. laat ik dit even illustreren.

Ik was aan het zwemmen in het Wezembergzwembad (Olympisch, knalblauw, leeg en saai) en kliefde als een jetski door het water. Een gevoel van trots steeg van mijn buik naar mijn longen. 'iedereen kijkt nu vol verwondering naar mij' dacht ik.
En toen kwam ik onder de poten van een bruin boerenpaard terecht dat ook in mijn baanvak zwom. dus dook ik in de richting van de donkerblauwe bodem om het stevige dier voorbij te steken. (Liever een paard achter je dan boven je, zeg ik altijd). Vreemd genoeg bleek mijn longcapaciteit deze actie te ondersteunen.
wanneer ik rustig terug naar boven trappelde, blijkt dat paard verdorie toch wel even snel te zijn als ik. en deze keer zweefde ik gevaarlijk tussen zijn verwoed trappende voorpoten. Vernederd zwom ik dan maar onder water naar een ander baanvak. En daar botste ik op een zwart zwemmend dressuurpaard. Frustrerend hoor ...

Balthazaar Bosduif in de Kringwinkel

Vandaag fietste ik met stevige tred langs onze vaste kringwinkel, die Oskar en ik af en toe plegen te bezoeken. dat heeft ons al aardig wat materiaal opgeleverd: Mijn Harige Botten, Samson en Jeti, Oskars lieve opabroek incl. zonnebril, een Mary Poppins hoedje incl. witte handschoentjes en natuurlijk ook nog 'te veel om op te noemen' hilarische momenten (helaas voor mijn weblogleven... )

Tja, ook vandaag kon ik niet weerstaan aan Kringwinkels uiterst verleidelijke charme. Heel bewust van mijn verschrikkelijk overspel ben ik beginnen grabbelen en graaien in het assortiment blouses en nonnenrokken, ook de misselijke winterjassen en plaids ontsnapten niet aan mijn geconcentreerd oog. Ik was op zoek naar De kringloopwinkelschat van de dag! En ja hoor verstopt onder kilo's rugzakken vond ik ze: Een paar witte rolschaatsen met regenboogstreep en hakjes en ja hoor, ze pasten wonderwel ... ze zijn zo mooi dat zelfs de vraag: 'wat doe ik daar nu mee?' niet eens in me opkwam.
(*)
Nu ja, ik heb dus een probleem: Ik krijg rugpijn van rolschaatsen want ik heb niet de juiste techniek. Kan iemand me behoorlijk leren rolschaatsen?
(*)
Na een keurige afrekening van 3 euro en 75 cent bij de ontzettende zuurpruim aan de kassa, liep ik gezwind naar buiten. Aan het 'cadeautjes pak je hier in'-hoekje sprak een vrouw me aan.

'Rolschetsen? Dollydots? is da ni wa uit de mode schatteke? ik zal u is wa zeggen sé, da gaat ge op uwen dressoir zetten en nooit meer enne zien. Ik zeg et u. zied is naar mij, ik loop hier rond met be.angpapier' ze liep inderdaad met een enorme massa behangpapier rond. 'Maar ik gon daar niks mee doen zenne, 't gaat naar de zeulder voor als we nogis gaan be.angen. Allé ja zo goekoop als ier, vinde da nerges zenne, 50 cent voor een rolleke ...' Ondertussen liep ik als een hondje achter haar aan naar buiten, waarna ik zo onopvallend mogelijk naar mijn fiets probeerde te schuifelen.
'Maske maske, ik zeg et u, ge koopt den ele winkel leeg. ziet da na, de tafeltje ...' ze wees naar een oerlelijk geplastificieerd wit tafeltje in de etalage 'allé met die platisc roozekes, et ge 't cadeauke voor me dochterke al gezien? 't is iets me ne steen, allé da denk ik toch ...' ze liep de straat op en in het midden bleef ze staan. Ze riep naar me 'Ik em nog me Brigit van Molle in de klas gezete, ik zen logopediste!'

dat zijn zo van die momenten ... waarbij ik moet glimlachen, met rolschaatsen in de hand.

Balthazaar Bosduif start

Dit is het begin. Even diep ademhalen ... mooi zo.

Zelfs een virtueel wit oppervlak beschrijven blijft pure horror, maar dat ga ik vanaf heden, vandaag, nu weliswaar elke dag doen. Beloofd? Beloofd!
Waar komen deze neigingen tot expressie zo plotseling vandaan, vraagt elke kritische mens zich dan af.
Wel, ik moet dringend regelmatiger beginnen schrijven, want in het handboek der evolutie en ontwikkeling staat immers: 'oefening baart kunst' en dat kan ik wel gebruiken in eh ... de toekomst. (oh hemel, dat praatje weer) Mijn zeldzame stuiptrekkingen voldeden niet aan die criteria.
Daarnaast wordt mijn geheugen steeds maar grijzer, doffer en korreliger. Vrijwillige slachtoffers moeten me nu al doen herinneren wat ik gisteren weer driftig aan het beweren was. Misschien is dit ook wel een goede remedie tegen wegsijpelende, maar wondermooie details waar deze wereldbol mee te koop loopt. Ja, zullen we daar eens mee beginnen, met een paar mooie details?