Phara De Aguirre praat over borstkanker

Je kent ze wel. Phara De Aguirre, de vrouw van Terzake. Ze sabelt in interviews politici neer met kritische vragen. Zonder een traan te verpinken kondigt ze weer een vreselijke documentaire aan voor Panorama, waarna je dan behoorlijk misselijk kan zeggen dat je toch blij bent dat je ze gezien hebt.

Het is een wijf met ballen, die Phara. Ik heb haar altijd bewonderd, maar zelf had ik dat niet echt door. Ze is zo op de hoogte. In haar stem klinkt nooit een greintje sensatie, altijd een kritische ondertoon. Licht spottend zelfs. Ze kondigt het nieuws aan en het lijkt alsof ze het stiekem wel beter weet, maar ze dat niet hoeft te vertellen. Ze is zo een beetje wat ik ook wil zijn. Een prachtige vrouw.

Ik had niet door dat ze van de televisie was verdwenen. Ik lees vaker de krant, dan dat ik naar tv kijk. Maar inderdaad ze presenteert geen Ter Zake meer. Vanavond kwam ik er toevallig achter waarom: Phara De Aguirre heeft borstkanker en Alaska, een programma van Radio 1 maakte een reportage over haar. Ik ben in de keuken blijven zitten om te luisteren. Zomaar, zonder dat ik het opmerkte.

Ze gaat geen taboe uit de weg. Van therapie naar wonden tot statistische cijfers over de dood. Ze beschrijft de kleine conflicten en gevolgen: met een kaal hoofd achter de computer zitten is behoorlijk moeilijk. Hoe zorg je er voor dat je kinderen je nu met één borst aanvaarden? En wat nu met seks? Heel eenvoudig, een schets van een leven met borstkanker.

Maar wat me echt raakte was dat ze zo mooi was. Ze is zo eerlijk, recht door zee. Bijna poëtisch en toch zo godverdomme EERLIJK. Zelfs met borstkanker kan ze tegen een stootje. Ze vertelt hoe ze zich met grapjes probeerde recht te houden, hoe ze probeerde voor haar kinderen een gezonde moeder te spelen. Daarna merkt ze droogweg op dat daar niemand gelukkig van werd. Zo gewoon, rond de keukentafel: hier is het, neem maar.

En ik zat daar aan mijn eigen keukentafel en luisterde. En ik was zo onder de indruk dat ik spontaan naar mijn eigen borsten greep en voelde of ik ergens een knobbeltje had. Gelukkig was er niets. Gelukkig, want ik ben Phara De Aguirre niet. Er zijn geen woorden voor bortskanker en zij moet het beleven. En dat ze er dan nog zo over kan praten, dat maakt haar een ongelooflijke, prachtige vrouw.

Voor de reportage: op de site van Radio 1 naar programma gaan, bij zondag op 'Alaska' klikken. De documentaire heet 'Phara' en je kan ze downloaden.