Balthazaar Bosduif en hoe het afliep

-Deze log is van 26/5. Het was een behoorlijk ethisch vraagstuk of ik deze vuile was wel kon buitenhangen. Deze tekst is wat ik toen dacht, 'in the heat of the moment'. Nu ben ik weer men rustige zelf en zou ik het waarschijnlijk iets subtieler uitdrukken, maar de kern zou toch hetzelfde zijn. Ik doe het toch maar, omdat ik al A heb gezegd en dan kan B niet achterblijven.-

Het is er van gekomen. Het spugen. Ergens op een bankje in godvergeten Edegem zei een trillende Bosduif: 'Je hebt me behandeld als een kind van drie en je hebt me verneukt.' Dat is zowat de samenvatting van de harde woorden. Ik heb excuses gekregen.

Daarna keerde 'de arrogante kerel met identiteitscrisis en vluchtprobleem' het gesprek zijn persoonlijke confronterende kant op. Toen kwamen mijn donderpreken boven drijven zoals 'Het is ronduit angstaanjagend wat jij je allemaal voorspiegelt en het nog zelf gelooft', 'Je bent laf, je durft niet eens aan die persoonlijkheid te beginnen', 'Ik geloof geen woord meer van wat je allemaal zegt tot ik je wat zie doen. DOE DAN WAT GODVERDOMME!' Voor het eerst in mijn leven heb ik tegen iemand gebrult en het nog honderd procent gemeend ook.

En toch toen ik daar zat over te koken en naar zijn zielig gepraat luisterde, besefte ik dat ik het toch niet kon. Ik kan hem niet opgeven en alleen laten. Om een of andere reden moet ik in de buurt zijn om druk op de ketel zetten. Om zijn lamme wil in daden om te zetten. Waarom? Omdat ik bang bent dat als ik het niet doe, dat hij het niet doet, dat niemand het doet. Ik geef om hem, nog steeds. Ooit wil ik hem zien zoals hij echt is, misschien zelfs wel gelukkig. Wie weet.

Misschien doe ik het ook een beetje voor mezelf. Ik ben blijkbaar een emotionele masochist. Zwartkijkers zonder gevoelens lijken mij wel een spannende uitdaging. 'Als ik deze jongen op het rechte pad krijg, dan kan ik alles.' dat moet zowat de achterliggende gedachte zijn. Geen gezonde redenering hoor. Ze is zelfs helemaal absurd, maar ik kan het niet helpen. Het fascineert me.

Ik ga proberen tussen twee wallen te laveren. Ik wil hem nog steeds 'helpen' (synoniem voor hem harde cynische dwang opleggen), maar als hij godverdomme nog een poot uitsteekt naar mijn tere ziel, puur uit eigen debiele egotripperij dan kan hij klappen verwachten. Echt 'vriend', ik hou van je, maar soms kan ik je achter het behang plakken en vermorzelen.

Balthazaar Bosduif wil klassiek!

Ik ben een passieve muziekfanaat geworden. Ik ben te lui om op speurtocht te gaan naar orginele, aparte muziek en het kost me net wat te veel. Als er dan toevallig een prachtexemplaar voor mijn neus ligt, is mijn cdbrander te koppig om hem te kopieren (Foei!) en dan vergeet ik ten lange leste de titel of de band, de zanger, componist, of eender wie ...

Wel, ik heb gisteren besloten: Niet meer met mij!

Ik zat voor de televisie en keek naar de Koningin Elisabethwedstrijd. Yossif Ivanov speelde viool. (Eh ... tot daar mijn kennis en ervaring.) Op de tonen van -even opzoeken- de eerste concerto van Sjostakovitsj, zag ik in mijn hoofd een droevige liefdesaffaire op de klippen lopen in het gewoel van de Franse Revolutie. (Later bleek het over de ondergang van Stalin te gaan, maar ach ...) Ik was tot op het bot ontroerd, compleet van de wereld. Muziek is pas goed als ik er plaatjes bij ga verzinnen.

Daarnaast is het ook gewoon leuk om naar te kijken. Ik vind het ontzettend grappig om al die strijkstokken tegelijk te zien strijken, de dirigent die korte gekke bewegingkjes te zien maken. Maar ik ben pas echt gefascineerd door het gepassioneerde gedrag van de muzikanten als ze spelen, alsof ze alle emotie uit hun lichaam persen en door hun instrument sturen. Behoorlijk indrukwekkend.

En toen volgde natuurlijk mijn logische reactie: waarom ken ik eigenlijk niets van klassieke muziek? Ik vind het FAN-TAS-TISCH! Ik ga eens rondneuzen in dat gigantische genre. Iets emotioneels integers, bombastisch symfonisch en wat absurds graag. Ja, het mag wat meer zijn ...
Het enige probleem is: hoe begin ik aan die immense berg informatie? Eens naar De Singel gaan? Wat opzoeken op het internet? Wat rondhangen in de bibliotheek of de Fnac? Het lijkt onbegonnen werk.

Ps. Zonder een spoortje chauvinisme: ik vind het fantastisch dat Ivanov tweede is geworden. Het is meer dan verdiend.

Balthazaar Bosduif juicht

Vandaag ben ik aan mijn cursus scenario begonnen. Het is een beetje vreemd om een 'pakket instructies' van buiten te leren, het lijkt alsof je voor de lol een kookboek uit je hoofd wil kennen.

Eerst denkt u na welke boodschap u in het verhaal wil vatten, vervolgens giet u die in een stevige kom, de premisse, om niet alles uit de hand te laten lopen. Bedenk een feitelijk begin, midden en einde. Creeër daarna je personages, schrijf een biografie van je protagonist, antagonist en nevenkarakters. Werk het uit in zijn persoonlijk, privé en beroepsleven. Voeg zorgvuldig de ingredienten 'drijfveer' 'obstakel' en 'confrontatie' toe. Laat dit even sudderen.
De volgende stap: Werk de scènes uit. Wees creatief en orgineel. Schrijf je kooksel op kaartjes en begin te schuiven, herkneed en voeg structuur toe.

Over de 'bakfase' (doodsaaie spelfouten zoeken, hertypen en naar uitgevers sturen) wordt in deze cursus niet gesproken.

Ik vind het werkelijk fantastisch. Schrijftechniek is vaak zo voor de hand liggend dat je er gewoon overkijkt. Nu heb ik constant 'Eureka momenten', dat ik het licht zie en plotseling begrijp waarom het daarvoor altijd vastliep. Naast mijn map ligt nu een schriftje, waar ik naarmate de cursus vordert, een verhaal in ontwikkel. Het is enorm handig als een berg papier je constant vragen stelt en tips geeft.
Het is wonderlijk hoe vlot het nog steeds loopt. Ik zit nu in de biografie en drijfveer fase en ik loop nog steeds over van de ideeën, een heerlijk gevoel. Als het zo doorgaat kan u hier 'ooit' een gitzwart, dramatisch, hopelijk spannend verhaal lezen. Hoei!

Balthazaar bosduif herondekt Magnum

De foto's zijn van Larry Towell uit zijn boek 'Then Palestine' en 'No man's land'.

Magnum heeft zowaar geen uitleg nodig, denk ik. Het is zowat de bekendste fotografische co-operatieve in de wereld. Ongeveer elke fantastische fotograaf had of heeft wel iets met Magnum. Ze hebben archieven om U tegen te zeggen, van Marlyn Monroe tot Sibersiche gevangenissen. Van superkitch naar droevig en integer werk. En stuk voor stuk zijn het allemaal pareltjes.

Deze week stond Larry Towell in promotie. Ik vind het prachtig hoe hij echte verhalen vertelt met een druk op de knop. Als ik dat inzicht had, dan ... nu ja, kijken is ook al fantastisch.

Balthazaar Bosduif is uitzinnig en zielig

Ik ben haast nooit kwaad op iemand. Tot die gevoelens ben ik amper in staat, omdat ik alles meestal maar over me heen laat gaan. Ik ben niet goed in ruzie maken. Ik zeg nooit de juiste scherpe dingen. Meestal sta ik daar maar wat te hakkelen met tranen in mijn ogen. Als ik vroeger zat de bokken, zei mijn grootmoeder vaak: 'kwaad zijn kost je twee keer zoveel moeite, want je moet toch doen wat ze je zeggen en je moet er nog kwaad om zijn ook.' Die stelling heb ik zo ongeveer overgenomen denk ik. Het maakt je leven een stuk aangenamer.

Tot op zekere hoogte.

Het grote nadeel van zo 'rustig' zijn is dat er af en toe wel eens een persoontje kan tussen zitten die (bewust?) denkt 'Ach, met Ellen kan je wel wat rammelen, ze verdedigt zich toch niet echt en achteraf vergeeft ze het je toch meteen.'
Dat is zo. Maar ook ik heb grenzen. Die grenzen liggen ongeveer bij: vals beschuldigd worden om een eigen 'zelfimago' recht te houden, misbruik maken van oprechte gevoelens om zelf eens een beetje plezier te hebben en daarbij dan nog eens ontzettend grof zijn ook. (de beschrijvingen zijn vaag, maar mijn maag draait om als ik ze helemaal moet gaan beschrijven)

En dat deed hij, laten we hem mijn beste vriend noemen, ongeveer allemaal op een tijdspanne van drie dagen. En ik bleef koel en vriendelijk, terwijl ik vanbinnen zo ongeveer in brand stond, opgegeten werd en weer uitgespuwt. Kortom ik liet weer over me heen lopen. Ik was bang om een beetje rel te schoppen. Ik ben een vijg, ik ben een vijg, ik ben een vijg. Het enige verschil is dat ik nu niet echt in staat ben om vergevingsgezind te zijn. Ik heb het geprobeerd hoor, maar dit zit me allemaal te diep.

Nu komt nog het meest absurde: ik denk niet dat hij het door heeft. Ik heb zo ongeveer al drie dagen, en dat is behoorlijk lang naar onze gewoonte, niets meer van me laten horen. (Niet uit statement, nee dat zou kinderachtig zijn. Ik kan hem niet meer zien, mijn maag draait er van om.) En als ik het hem dan eens zou kunnen zeggen, dan hou ik mijn mond dicht en speel ik schone schijn. Dat is geen efficiente manier van ruzie maken, ik zou het in zijn gezicht moeten schreeuwen, brullen, spugen, ik weet niet wat nog allemaal. Maar ik durf niet. Hij is een keikop. Ik moet geen rechtvaardiging of excuses verwachten. En ik heb geen zin om me nog meer te laten vernederen. Dus nu zit ik hier en ik wacht tot het overgaat. Gaat het over? Een VIJG, Ellen, je bent een vijg.

Balthazaar Bosduif studeert (part 2: eindexamens)

Vandaag ben ik officieel in mijn eerste cursus gedoken. Cultuurgeschiedenis heet dat dan. Gezellige boel hoor, niet te veel saaie geschiedenis en lekker veel revolte. Van Avantgarde naar Jazz tot aan de Beat-generation.

Met een rode pen en een latje zwerf ik momenteel door het Victoriaanse tijdperk. In mijn verbeelding sluip ik tussen de Bohemiens of flanneer ik door de burgerlijke straten. Straks ga ik nog even langs bij de Far West en daarna duik ik met een of andere illegale gestookte fles een rokerige bar binnen om naar een jazzorkest luisteren.

'T is wel een beetje gek hoor, studeren voor niets. Voor het eerst maken punten geen bal uit, want ik kan toch geen vrijstellingen krijgen. Ik doe het voor mezelf, omdat ik het wel leuk vind om dingen te weten of te begrijpen. Het voelt goed om je hersenen nog eens aan het werk te zetten.

Het enige wat niet zo fijn blijkt, is mijn overdosis aan papier. Te veel onleesbare handschriften, een massa verschillende kleine details en verwarrende uiteenlopende structuren. Ik moet beter leren noteren en mijn eigen papier eens in een kaft stoppen in plaats van ze constant te verliezen. Dat zou een behoorlijke stap in de goede richting zijn. Tja, volgend jaar beter!

Ik ga weer eens lekker verder doen. De link in de titel is de webpagina van mijn cursus, interessant en interactief, ga maar eens kijken!

Balthazaar Bosduif heeft pech

Ik dacht: hé, eigenlijk ben ik mijn webloglayout nu toch wel beu gezien. Altijd weer dat zwart, ik word er een beetje somber van. Laat ik er snel wat felle kleurtjes tegen gooien. Dus hupsakee, ik druk op een paar knoppen, negeer een paar waarschuwende berichten en sla de hele poespas op. Wel, dat had ik beter niet gedaan. Nu ben ik mijn hitsmeter kwijt. Dag 2689, we beginnen weer lekker van nul. Godverdekke. Misschien wel een goede zet. Nu moet ik het hier weer een beetje laten leven, om mijn imagoteller (want dat is het toch eigenlijk) weer wat op te krikken.

ps. Nu heb ik wel het voordeel dat ik een paar vaste links kan maken. Ik ben er dan ook meteen in geslaagd mijn gigantische, spiksplinternieuwe lijst al weer te wissen. Vandaag is het echt mijn dagje niet ...

pps. Vals Alarm, gelukkig?

Balthazaar Bosduif. (2)

Ik denk dat ik iets heb klaargespeeld dat ik nog nooit heb voor elkaar gekregen. Ik ben erin geslaagd mezelf uit het oog te verliezen. Vreemd hoor, vroeger was ik glashelder. Ik deed wat ik wou en mopperde wat als het moeilijk werd, maar zette door. Nu lijk ik een soort kluwen van tegenstrijdigheden dat opgeeft voor het nog maar begonnen is. Ik wil alles, maar ik ben te lui om één poot te verzetten. Frustrerend, maar eigen schuld, dikke bult.

Ik stop volgend jaar met het RITS. Te veel beeld, te weinig verhaal voor mij. Het is niet leuk, daar weggaan. Ik hou van de mensen daar, van de sfeer. Nu moet ik een richting zoeken die 'meer' in mijn 'toekomst' past. Ik vind ze niet. Dus nu zwerf ik wat rond, volg hier en daar een lesje. Hard werken doe ik niet meer, waarom dan wel ? Kortom ik verspil mijn tijd. Schrijven komt er haast niet meer van. Ik heb altijd wel een excuus. Meestal nestel ik me lekker voor een film en vergeet dan maar dat ik zelf wat wilde maken. Bewonderen is gemakkelijker dan creeëren. Mijn flamencofurie is eenzaam achter gebleven. Te veel 'te doen', was eerder te veel 'geen zin'. En dat liep dan uit op te veel passen niet kennen en tenslotte niet meer kunnen volgen. Ik was te trots om hulp te vragen. Ik ga bij vrienden langs, zowat elke avond. Ook gemakkelijk, een beetje dollen en wat grapjes maken. Dat is fantastisch en verslavend. Maar na een tijdje besluipt me daar dan een prikkend gevoel. Iets dat vraagt: 'wil je hier nu wel zijn? verveel je je niet? wat had je nog allemaal kunnen doen?' Misschien ben ik toch meer eenzaat dan ik denk. En dan sta je daar maar wat te draaien. Langzaam aan slaat die lichte verveling om in lichte verachting. Dan loopt het mis. Eigen schuld dikke bult .

En nu zit ik hier. Kluwen Ellen, mooi zo, nu heb je het allemaal opgeschreven. het wordt tijd voor wat maatregels. Ik ga:

- Alleen dingen doen die ik echt wil.
- mezelf een verhaal opleggen en dwingen te schrijven. (want dat WIL ik)
- twee keer nadenken voor ik iets tegen vrienden zeg.
- Weer een vast dagschema instellen. (dat wil ik ook)

Goed, hierbij bevestigd
Ellen Weis

Balthazaar Bosduif leest de Da Vinci code

Het was zondag, buiten was het grijs en ik was lekker loom. Perfecte moment voor een lekker spannend dik boek. En toevallig lag 'De Da Vinci code' voor het grijpen.

'Mooi,' dacht ik,'een bestseller dat is lekker lang geleden.' In kranten stond dat 'De Da Vinci code' lekker controversieel was en voor heel wat heibel had gezorgd, dus ik was toch een beetje nieuwsgierig. Bovendien kon ik hier misschien wel een cursusje 'hoe schrijf ik een populair boek' aan overhouden. Dus ik grabbelde een plaid en een paar kussens bij elkaar, zette een warme kop thee en ik was vertrokken. Ik las en ik las. En toen ik het boek dichtklapt, dacht ik: 'wel hier kan ik een mooie recensie over schrijven'

Volgens mijn kan je dit boek op twee manieren lezen. Ofwel beschouw je dit boek als een 'relevatie in het christelijke geloof/zeer schandelijke grove leugens' ofwel denkje 'hé, dat was een lekker vlot, spannend boek zeg!'
Dan Brown heeft het goed bekeken hoor. Je neemt een lekker controversieel onderwerp, gooit er een spannende verhaallijn tussen en boem! pats! je hebt een bestseller. Natuurlijk kan hij behoorlijk schrijven, maar toch heb ik een beetje commentaar. Ik denk dat het religieuze aspect naar het einde toe net iets te veel doorweegt, waardoor hij de spanning maar laat voor wat het is. Zeg nu zelf, je hebt een heerlijke achtervolging, zowat heel het boek door. Elke keer ontsnappen ze maar op een haar. En dan plotseling komt de grote meneer van de politie er voor de climax zelf achter dat ze onschuldig zijn. Kom op! Zo een kans laten liggen! Hij had er op het einde er nog een heerlijk spannend staartje aan kunnen breien. religie of geen religie, een thriller blijft een thriller.
Daarnaast vind ik ook dat Dan Brown niet eens zo controversieel is. Oké, misschien dat een diepgelovige zich in het kruis getast voelt. (hihi, wat een woordspeling) Maar ik? Jaja, jezus was maar een mens, hij had vrouw en kind. So what?
Ik hoopte ook nog op een behoorlijke clash met Opus Dei. Maar zelfs daar heeft hij niet echt een mening over. Hij schildert ze enkel alleen een beetje zielig af, maar daar blijft het dan bij.
Toch kan ik niet zeggen dat ik me geërgerd heb of dat het ooit saai was. Nee, het verhaal van Maria Magdalena grijpt je wel aan, de speurtocht blijft onvoorspelbaar en ik durf haast zeggen dat ik de symboliek, wat ik normaal maar mierenneukerij vind, me wist te interesseren.

Na dat het boek uit was ben ik wat gaan surfen op het onderwerp. En ik moet toegeven, het boek is leuk, maar de discussie die het heeft opgewekt is NOG leuker! Tegenstanders beroepen zich op de bijbel om zijn standpunten te weerleggen, terwijl hij deze juist verwerpt. Dat is gewoon een zielig 'welles-nietes'- spelletje, om je rot te lachen. Kijk maar eens naar de recensie van Opus Dei zelf , of naar deze toch net iets minder dogmatische uiteenzetting. Laat ik het zo stellen: ik vind het niet slecht om alles eens lekker kritisch te bekijken.
Dan Brown zegt ergens: 'de bijbel was geen fax van god, hij is gemaakt door mensen.' Dat vind ik een mooie instelling wanneer je eender welk boek leest waar een geloof is aan gebonden.
Nu moet ik toch ook even uithalen naar de voorstanders van 'De Da Vinci Code'. Ik vind dat ze minstens even veel naiëviteit uitstralen als de in het nauw gedreven katholieke kerk. Ze aanvaarden haast op een even dogmatische manier elk weetje dat Brown in zijn boek neerzet. En elk weetje halsoverkop als feit beschouwen, is ook niet erg kritisch. De kerk zwart maken is erg leuk, maar zorg alsjeblief dat je argumenten juist zijn. Kortom, ik denk niet dat dit boek zoveel heisa waard is. Laten we het van de leuke kant bekijken, dit boek laat zich lezen en dat is meer dan genoeg.

(De hopelijk onleesbare delen zijn spoilers. Markeer ze als je ze wil lezen, maar dat is op eigen risico) Wie een behoorlijke, neutrale uiteenzetting wil, klikt HIER.

Balthazaar Bosduif bekijkt een film

Ultranova

Deep down, my characters are all bored out of their minds. They hope to experience something different but don't give themselves the means to.
Like us, they are all fragile, they are wracked by doubts, they all need tenderness. But, rather than admit this, they slowly let themselves go under.
They don't realize that they are slowly falling asleep.
My heroes are like little stars whose heat we only perceive when they implode, like "supernovae" that shine one last time before dying for good. I know they won't die "for good".
I hope they will go beyond that. For me, they are "ultranovae".

Ultranova is prachtig. Een film over mensen die langzaamaan indommelen in hun dagelijks bestaan. Op het eerste zicht klinkt het behoorlijk saai en prekerig, maar dat is het helemaal niet. (nee, niet weer een zakenman, die meer tijd gaat doorbrengen met zijn familie)
Dit is redelijk echt. Werkelijk elk verschillend karakter wordt op de korrel genomen. Het dromerige typje vlucht in haar eigen verdriet, het stoere meisje zoekt haar troost in drugs, de onzekere jongen laat zich voor de zoveelste keer gebruiken. Omdat geen enkele persoonlijkheid wordt geviseerd of veroordeeld, blijft alles aanvaardbaar. het is gewoon correct.
En daarbovenop kan je nog genieten van prachtige plaatjes uit het rauwe Henegouwen. Zware industrie, lege vervallen dorpstraatjes en prefab door elkaar. Afgewisseld met mooie close-ups, van realistische mensen met herkenbare gevoelens. Helemaal mijn ding.
Dan praat ik nog niet over het heerlijke cynische ondertoontje dat door heel de film zweeft. Geloof me, de doorsnee vlaming (en Waal, laten we de gemoederen niet verhitten) heeft hier een behoorlijke kluif aan. Verzekeringen, bedelaars, zwangere vrouwen, ze passeren allemaal de revue. Werkelijk verhelderend, eens beseffen hoe asociaal, kortzichtig en gevoelloos we eigenlijk wel zijn.

Nu ja, ik kan niet zeggen dat het een optimistische film is, maar ik kwam wel buiten met een bruisend gevoel. En dat gevoel zei: 'het zal godverdommme niet bij mij gebeuren!' Ik liep uit de Cartoons en beloofde mezelf vanaf nu, heel goed na te denken bij wat ik allemaal doe, voel, hoor of zie. En dat is een mooie prestatie voor een film.

(ps. let op de muziek, heerlijke zachte elektro. Ik zet het hier maar, want ik kreeg het niet in het stukje)