Balthazaar Bosduif zoekt de korte weg

De tijd en ik zijn geen beste vrienden. Of beter gezegt de klok heeft mij in zijn macht. Telkens als ik een trein moet halen of ergens een afspraak heb, reken ik precies uit hoeveel tijd ik nodig heb. En toch sta ik 10 minuten op voorhand te dralen voor de deur. 'Sjaal om, gsm bij, ... zit mijn haar wel goed vandaag?' -check kan me dan wel even amuseren, maar dan vertrek ik meestal.

En nu denken jullie: ' ja dat klopt, maar wat heeft dat met de weg te maken?' Wel, eens ik die verdomde garage heb verlaten, komt er een vreemde kronkel in ellens hersenen in actie. Die kronkel zegt:' Ellen, je komt ..... TE LAAT!!'. Dan begint mijn brein te razen en te tollen. Kunnen mijn benen nog harder trappen? Wat is de snelste weg? Hoe laat ga ik zijn? Hoe laat is het nu? ...

Deze sneltrein van gedachten heeft een vreemde invloed op mijn wegpatroon naar bepaalde plekken. Op een of andere manier geloof ik dan dat elk klein steegje naar een kortere weg leidt. Dus kom ik te vaak om efficient te wezen terecht op verlaten pleintjes en parkjes. Ook doodlopende, maar nochtans kilometerslange U-bochten zijn mij niet vreemd. Of gewoon ordinair verloren rijden natuurlijk ... Af en toe heeft dit wel voordelen, ik kom graag in buurten waar de was nog buiten hangt in de voortuin en de kinderen op straat rennen. Maar over het algemeen zorgt het er alleen maar voor dat ik te laat kom ... een minuut of 2 ... dat is heel lang voor een goed voorbereide tijdfreak als ik.