Balthazaar Bosduif komt bij de warme bakker

Ik stond op een zondag bij de bakker aan te schuiven. Op pad gestuurd voor brood en zelfs misschien wel koffiekoeken. Buiten stond ondertussen een rijtje mensen te wachten, maar ik stond al lekker binnen. Het rook er heerlijk. De dames snelden heen en weer op hun gebruikelijke tempo en één voor één werd onze bestelling opgenomen. Van sandwiches tot zondagse taarten. De broodsnijmachine rammelde en de zakken ritselden alsof het een lieve lust was.

Het voelde allemaal zo zondagochtend en ik liet mezelf een beetje weg doezelen. Warme bakkers zijn schatten, peinzde ik. Een echte goeie, zondagse warme bakker is goud waard.
Ik was bijna aan de beurt toen een stemmetje de hele rij opschrikte.
'Maar... maar mama, die mevrouw heeft te kleine korstjes!' Het was een meisje en ze zeurde net wat te luid. Het was plotseling erg stil in de winkel.
De moeder draaide zich met een ruk naar haar om en deed een paniekerige ssstT-beweging. Ze bleek nu plotseling wel haast te hebben bij het afrekenen.
Het meisje draaide wat heen en weer op haar hielen. Ze begreep het allemaal niet zo goed. Ze wilde gewoon een korstje om op weg naar huis op te kauwen. En deze keer echt een grote.
Ze besloot er dan maar een schepje bovenop te doen en riep luid 'Maar dat is toch waar!'
De moeder grabbelde het brood bij elkaar, greep haar kind halvelings bij de elleboog en sleurde haar mee naar buiten. Je hoorde nog een spoor van kreetjes de straat over steken.

Tja, zij wist natuurlijk niet dat de hele rij stiekem toch wel even naar de borsten van de bakkersvrouw moest gluren. 'Van korstjes krijg je borstjes', zei mijn papa vroeger altijd. Daar kon ik niet goed tegen. Ik vond borstjes maar vies, ik kreeg daar altijd een rood hoofd van en dan moest papa lachen. Verschrikkelijk tijden.

Ik euh-de mijn bestelling en ze sneden mijn brood. Tegelijkertijd vroeg ik me af of dat ooit een campagne was geweest, in de tijd dat er nog geen pedofielen bestonden. In ieder geval is het een klassieker, een reflex zelfs. Je zou het bijna gaan geloven. Volgens mij wordt hij van generatie op generatie doorgegeven, vanaf de eerste keer dat dat arme korstje onder de tafel wordt weggemoffeld.

Toen ik mijn wisselgeld in mijn zak stak en naar buiten liep, dacht ik nog even: Zou ‘Eerst blabla en dan boem boem’ ook zo een icoon worden? Of is die al passé? Hij rijmt alvast niet zo gezellig.
Ik stapte op mijn fiets en besloot snel naar huis te gaan. Ik had honger, maar het korstje bleef in de zak zitten. Ik heb nu toch lekker echte borsten.