Balthazaar Bosduif kan geen pirouette

Ik stond wankel. Op één hak wiebelde ik en dacht: 'Draai dan, stom lichaam, draai dan sneller!' Maar mijn lichaam wilde niet, het bleef een imitatie van een plompe boerin die zich tevreden zuchtend naar haar koeien omkeerde en toen ... toen kwam ik te laat voor het volgende pasje en moest ik een vreemd huppeltje doen om het in te halen.

De reactie van de bloedmooie sierlijke lerares: 'oei oei oei, daar is werk aan, hoor. Kom na de les maar naar mij, ellen, dan geef ik je wat oefeningen'. De andere dames suisden al door de zaal en regen vloeiend hun pasjes aan elkaar. Ik had zin om in een hoekje te gaan mokken.

'Het is zoals een schotelvod, je wringt je uit en laat dan los.' zei ze luchtig na de les. Pijnlijk grijnzend keek ik haar vanuit mijn 'voddelijke' positie aan en dacht bijna aan opgeven. Vage metaforen kon ik wel missen. 'Elke dag een keer of 5' en ze klopte me bemoedigend op de schouder. Ik flopte weer naar mijn normale houding en zuchtte.

Je elke dag 5 keer inbeelden dat je een schotelvod bent is best vermoeiend. Maar ik eindig altijd met de gevoelens van een gestrande potvis en die zijn best droevig ...