Balthazaar Bosduif houdt er mee op

Ik stop. Soms zijn er zo van die dingen die gewoon gedaan zijn. Zo van: 'Genoeg. Het is heel erg leuk geweest, maar nu heb ik er gewoon geen zin meer in.' Het is een vreemd gevoel, maar het lijkt alsof het klopt. Tijd om aan iets nieuws te beginnen.

Er staat veel schrijfgedoe op me te wachten. Een scriptie, een echt verhaal, tienduizend losse ideeën en daar ga ik me eens mee bezighouden. Misschien ga ik ooit nog wel een keer terug loggen. Maar dan, dan moet het helemaal anders. Geen blogger meer, maar een site die ik zelf heb bedacht.

Het lijkt alsof in Wiedus een heel ander meisje zit, dat ik nu niet meer zo goed ken. Ze droeg van die bloemetjesjurkes en reed op een hele kleurige fiets door de stad. Daar zag ze oude hondjes die met hun omaatjes op stap waren en dat vond ze fantastisch. Ze kleurde het plaatje wat bij en besloot het zelf maar te gaan geloven.

Nu rij ik door dezelfde straat en de oma die achter haar hondje aanschuifelt, is er nog steeds. Maar ik weet niet zo goed meer wat ik er mee moet doen. Dan denk ik, ja 't is wat voor Wiedus. En dan heb ik eigenlijk geen zin om te overdrijven. Stiekem wil ik niks anders dan een kop koffie en een krant. Dus trap ik maar door op mijn nieuwe rode fiets.

Als ik het zo neerschrijf, klinkt het plotseling erg saai. Maar zo voelt dat helemaal niet. Er zijn nu gewoon andere dingen zijn waar ik dol enthousiast over kan worden. En dan overdrijf ik weer, begin ik weer te verzinnen. Dat is het dus. Een mens verandert af en toe een beetje. Niet echt veel, het zit in details. Zoals stoppen met een weblog. Ziezo.

Nu nog een manier vinden op dit allemaal veilig bij te houden.

(Het lijkt wel een stoelendans: mijn lief heeft net een blog opgestart. Ga eens op Stillboard kijken.)