Balthazaar Bosduif ontmoet een reiziger

Ik sta op het perron van Brussel-Noord wat rond te dralen. Ik wacht op een trein, die volgens het bord niet lang meer kan wegblijven, maar verder niets van zich laat horen.

In mijn rechterooghoek heb ik hem al gezien. Fancy jongen. Hij staat naar me te staren met gefronste wenkbrauwen. Omdat het een ongeschreven regel is dat je op een perron liefst met niemand oogcontact maakt, kijk ik maar gegeneerd weg. Misschien hangt er wel choco aan mijn gezicht.

'Je hebt een wondermooie jurk aan.' hoor ik iemand zeggen, vlak achter mijn rug. Kortsluiting in mijn gedachten. Mijn mond zegt iets als: 'moet je mijn grootmoeder bedanken.' Oh hemel, romantiek is echt niet aan mij besteed. Gelukkig kon hij erom lachen.

De trein laat het nog steeds afweten. We praten wat. Scholen, studies, herexamens, dat gedoe. 'Waarom spreken mensen elkaar niet wat vaker aan op de trein?' onderbreekt hij. 'Ja, het is eigenlijk wel gezellig zo.' antwoord ik. 'Jij bent best wel gezellig ...' zegt hij. Ik bloos een beetje, gelukkig komt de trein eraan.

In de coupé wordt het nog gezelliger. We praten over dromen, kunstige projecten die we allebei wel eens op willen poten zetten, hoe bekend we later wel gaan worden. Hoe langer het landschap voorbij flitst hoe grootser onze toekomst wordt. Af en toe kijk ik eens een keer naar zijn gezicht. Hij is knap. Grote bruine ogen achter een modieuze zwarte bril. Mooie mond, ontzettend mooie mond. Ik bleef er maar naar staren.

'Mechelen. Hier moet ik eraf.' Ik krijg een klinkende zoen. 'Tot de volgende keer.' Als hij bijna bij de deur is roep ik nog snel. 'Hou jij van Harry Potter?' 'Ik lees niks anders meer!' schreeuwt hij zowat door het hele gangpad. Wel, de man die dat durft, daar wil ik misschien wel mee trouwen.

Hmm, ik ga meer in Brussel-Noord opstappen.

Balthazaar Bosduif leeft een lustig leven

The easy life: de hangmat en de liefde

De zomer zit in mijn kop. Het is haast bedwelmend. Dit zijn de enige dingen die ik nu nog af en toe denk: Zwemmen! Mag ik een ijsje? Terrasjesweer! Feestje vannacht?

En vreemd genoeg worden al die dingen gewoon recht in mijn schoot geworpen. Ik rij een beetje van hier naar daar, van aardige mens naar aardige mens. Overal staat er wel een tafel gedekt, het water glinstert in de zon en waar muziek op staat is er feest. Kortom, de wereld relaxt en ik ook. Ik denk dat ik geen idee heb hoe gelukkig ik nu wel ben. Afkloppen! Afkloppen!

Ik leef even als god in Frankrijk en ach eigenlijk ... geef ik het wel graag toe.

Balthazaar Bosduif en meneer de ijsbeer

Meneer de ijsbeer is weg. Er hangt een bordje aan de winkel 'Handelspand en woning te koop'. Ik word er in en in triest van. Meneer de ijsbeer is zowat een van de duidelijkste wat ik me nog kan herinneren van toen ik nog een hele kleine bosduif was. Ik hoop dat hij nu ligt te bruinen op de Costa del Sol.

Ik zie het nog zo voor me. Ik kwam maar amper met mijn neus boven de bar uit, maar als ik op de toppen van mijn tenen ging staan, kon ik net de grote bakken ijs zien. Het waren zo veel smaakjes. En het allerleukste was: ik mocht zelf kiezen. En oei! daar deed ik lang over. Ik kon nooit beslissen. Citroen was mijn favoriet, maar chocolade was ook best lekker, pistache is zo groen en ... ooh mama wat heb jij? Wat? Kersenijs met yogurt? Meestal werd het toch citroen, na lang wikken en wegen. En dan was het een kunst om je liefste snoet op te zetten. Misschien kreeg je wel van die gekleurde korreltjes of nootjes of chocovlokken. Ijdele hoop, dat kwam er haast nooit van, alleen als papa in een heel gekke bui was.

En dan ging ik rennen over het plein, hangen aan de fietsenrekken of klauteren over banken. Dat is veel spannender met ijsje dan zonder, geloof me. En toen de zon bijna onder was en ik van onder tot boven plakte, toen stonden de grote mensen op en gingen we naar huis door het park. Ah, mooie tijden ... Ik word er helemaal melancholisch van.

Balthazaar Bosduif wordt gepest

Mijn computer is stuk, verdikke ...

Iets met fysieke geheugendumpen en errormeldingen met heel veel cijfers. En als je dan bijna bent opgestart dan crasht dat klote ding weer en kan je weer van voor af aan beginnen. Weer opstarten en nog een keer en opnieuw en ...

Vanaf nu verstuur ik mijn updates via de post, veel handiger.

Balthazaar Bosduif illustreert

Deze foto's horen bij het stukje: B. B. en het sprookje. (De eer van de foto's hoort aan Flavour Lemon toe)


Stel je nu maar eens een rolschaatsend meisje voor ...


Ze lag daar gewoon te liggen. Eenzaam en achtergelaten. Creepy!

Vervallen plekjes lijken op een soort teletijdmachiene. Je stapt een ruimte binnen en plotseling loop je door een kantine. Ergens hangt nog wat moderne kunst uit de jaren 70 tegen de muur. Bordjes waarop 'achteraan aanschuiven' staat gedrukt. Een zwartwit foto van de katherdaal van Antwerpen. Je kan de kantinevrouwtjes zo zien lopen. Verveeld kwakken ze onherkenbaar voedsel op witte borden. Ze hebben zo van die gekke haarnetjes op.
En toch klopt het niet helemaal. Te veel stof, kapot geslagen ramen, graffiti tegen de muren. Langzaam maar zeker takelt de tekening af. Ik word er meestal ontzettend melancholisch van.

Ik hou van verlaten gebouwen. Ze stralen iets ontzettend droevigs uit. Alsof ze aan je mou trekken om te vragen of je alsjeblief nog even wil blijven, anders zijn ze weer zo alleen. Er staat hen zo een droevig lot te wachten. Ik mag er niet aan denken, zoveel moois vernietigd door een bulldozer.

Balthazaar Bosduif heeft een fantasie

Ik ben oud geworden. Een heleboel de grijze haren en rimpels in mijn gezicht. Ik zit in een tuinstoel in de zon. Naast me, op een tafeltje, staat een dagelijks half glaasje porto. Voor me ligt een wildernis van onkruid en veelkleurige bloemen. 'Wacht, mijn krant ...' denk ik en stommel naar binnen. Voetje voor voetje. Voorbij een rommelige keuken, door de gang die beplakt is met oude vergeelde posters, naar de kamer die zowat volgestouwd is met boeken. Op een piepklein bureautje, tussen de vellen papier ligt de krant.

Juist als ik hem optil en weer naar buiten wil gaan, gaat de bel. Voor de deur staat een oude vriend, die ik in geen jaren meer heb gezien. Ik moet glimlachen als ik hem herken. Het zijn die doordringende ogen. "Je bent nog geen haar veranderd" zeg ik en wijs hem de weg naar de tuin. "Ik was net aan de porto begonnen." De oude man lacht zijn oude lachje. Dan wijs ik hem een stoel, die hij kan buiten zetten en haal een extra glas. Schuifel, schuifel, schuifel.

In de tuin praten we over dingen die gebeurd zijn. Hoeveel keer we getrouwd zijn. "Kinderen? Nee, 't is er nooit van gekomen." zeggen we tegelijkertijd en moeten lachen. Dan praten we over dingen die we ooit hebben gedaan en spijt van hebben gekregen. En omgekeerd. Of over hoe oud we ons nu eigenlijk echt voelen. En dat dat oud zijn eigenlijk maar relatief is.

En ik drink een slokje porto en staar naar zijn gezicht. Ik ben doodgelukkig dat hij er is. Jeugdige herinneringen komen van heel ver weer opdoemen. "Weet je nog ... toen jij zo nonchalant over het dak van de 9e verdieping van die vervallen steenkoolwasserij flanneerde?" onderbreek ik hem. En dan glimlacht hij en staren we een tijdje voor ons uit. Allebei verzonken in herinneringen.

Balthazaar Bosduif is nu toch bezig

Compleet toeval, mijn laatste aankoop. Ik was opzoek naar een boek van Ronald Giphart. Het stond er niet. Mijn blik dwaalde naar boven en trof een knalroze boek. Renske De greef: Lust, liefde, sex & bambihertjes. Ik sla een pagina open en val toevallig op deze passage.

Aftrekken is niet leuk. Het is verschrikkelijk. Er is geen manier om het goed te doen. Je vecht namelijk tegen een onverslaanbare tegenstander. Hijzelf. Hij kan het altijd beter. Logisch, hij doet immers niets anders de laatste jaren. Voor ons is het te moeilijk. Er is ook geen manier om te weten hoe hij het wil, behalve er naar vragen en dat is natuurlijk belachelijk. Met elke schamele poging zoemt het door ons hoofd: wanneer gaat hij in lachen uitbarsten? (...) Niemand wil slecht in bed zijn. Slecht in bed zijn is heel erg. Dat is falen op zowel talent, aantrekkelijkheid, lichamelijke kunsten en ervaring. Ik wil ophouden met iets dat mij bar weinig voldoening geeft, iets wat te moeilijk is, wat nooit helemaal kan worden gewaardeerd. Als hij het zelf beter kan, dan doet hij het maar lekker zelf. Ik wil er best naast liggen, gezellig af en toe over zijn bol aaien, af en toe opkijken van mijn boek om even reuze geïnspireerd in zijn oor te hijgen, maar laat me er verder buiten. Laat de natuur maar even zijn gang gaan.

Ik hoorde klokkegelui, werd verblind door wit helder licht, alle puzzelstukjes vielen in elkaar. Halleluja, ze heeft godverdomme gelijk! Aftrekken is oersaai een veel te moeilijk! Trek jullie plan, ik kap ermee! (nou ja ...)
Dus ik huppelde met het fluoroze boek naar de kassa, onder het gedingdong van heerlijke hemelse vrijheid die plotseling was komen opzetten. Thuis ben ik meteen gaan lezen. En Man! dat boek is fantastisch! Eindelijk eens een keer geen romantisch geleuter of gore pornografie, maar gewoon lekker schrijven zoals het echt is. Herkenbaar vanaf het eerste tot het laatste hoofdstuk. Al die twijfeltjes en beschaminkjes die iedereen wel eens heeft, maar aan niemand durft te vertellen. Wat een opluchting zeg, om te ontdekken dat het allemaal maar normaal is.

ps. Lezers van de Morgen zullen haar wel kennen. Die fijne gekke meid met haar column op zaterdag.

Balthazaar Bosduif houdt van boeken

Boeken zijn mooi. Boeken zijn prachtig. Ze staan daar zo te wezen op je boekenplank, te wachten tot jij met je vinger langs hun rug strijkt en juist dat ene boek eruit pikt. Het boek waar je zin in hebt.
Soms is het diep filosofisch of romantisch plakkerig, realistisch rauw, compleet surrealistisch of gewoon lekker oppervlakkig. Kortverhalen, dikke turven, gedichten, brieven. Roos, zwart, groen, blauw, geel. Allemaal staan ze daar te wachten op mij. En als ik ze niet lees, staan ze er gewoon mooi te wezen. Mijn allerliefste schatten ...

Ik koop boeken als het regent. Dan duik ik wel eens een boekenwinkel binnen, onder het mom van 'schuilen' en dan knispert het geld al onder mijn vingers. Later stop ik ze dan onder mijn trui, lekker warm verstopt voor de donkere wolken.
Ik koop boeken als ik humeurig ben. Het is het zelfde als schoenen kopen of een stapel pannekoeken bakken. O wee, als ik dan geen boek vind. En O wee, de mensen die me dan voor de voeten lopen.
Ik koop stiekem boeken als ik eigenlijk voor kleren naar 't stad' ga. Drie kansen op vier, vind ik toch niet wat ik zoek. En wat doe je dan? Op naar de fnac!
Ik koop boeken als ik jarig ben, hard gewerkt heb, verliefd ben, me verveel, maar nog het meest omdat ik wil dat mijn boeken van mij zijn. Hebbe-hebbe-hebbertje.

Ik heb een voorkeur voor debutanten, omdat hun schrijfstijl me meestal wel bevalt. Of hun originaliteit, die drang naar toch net wat anders. Jef Geeraerts, Hugo Claus, Gerard Reve, Tom Lanoye, Herman Brusselmans (...) ik loop ze allemaal voorbij. 'Ooit,' speelt er dan vaag in mijn achterhoofd, 'ooit lees ik ze wel eens. Uit de bibliotheek ofzo.' Klassiekers of topschrijvers zijn zo voor de hand liggend.
Een onbekend boek is veel spannender. Covers die me proberen te verleiden. Flapteksten maken me nieuwsgierig en vragen naar meer. Een toevallige passage die me verwondert en met een zucht kijk ik naar de foto op de achterkant. Een vreemde naam, een vreemd gezicht, en toch ... ken ik die persoon een beetje. Ik lees een boek, ik lees hersenspinsels. Hmmm. hersenspinsels.

Balthazaar Bosduif is te laat

Ik heb me gigantisch overslapen.

Voor alle dingen die ik moet doen heb ik nog maar amper tijd, laat staan dat ik de dingen kan doen die ik wil doen ...

En wat nog erger is: vandaag lijkt de hele wereld in een ontzettend knorrig humeur. Rosa is ziek, Esther moet wiskunde leren, de man op de radio heeft geen zin om geinterviewd te worden, de vrijwilligers van de Zomer van Antwerpen lijken allemaal overspannen, mijn kop koffie had zin om om te vallen en de wolken zijn vandaag liever grijs. Oh hemel, straks ik ook nog ...

Nee hoor, komt helemaal niets van in huis.
En nu hop! weg van die computer en hophop! opruimen en hopperdehop! scenario leren.

Tjuus!

Balthazaar Bosduif en het sprookje

Stel je voor.

Stel je een meisje voor. Ze heeft blonde haren en een roze jurkje aan. Roze met witte bloemetjes. Ze bindt haar rolschaatsen om, ook wit met een regenboog streepje en grote rode wielen. Ze spitst haar oren. Zou iemand haar hebben gezien? Zou er politie komen?

Stel je voor. Ze staat recht en wiebelt een beetje. Haar eerste stapjes zijn wat onzeker. Het is doodstil in de ruimte. Hoort ze wat? Alleen haar rolschaatsen galmen door de leegte. Er valt gouden avondlicht door de ramen.

Stel je voor. Het meisje rolschaatst. De grond is glad. Ze suist langs gebroken ramen vol spinnewebben. Het stof kriebelt in haar neus. Voorzichtig ontwijkt ze de scherven. Ze zigzagt tussen de ijzeren parkingpalen, onder de lege kantoortjes door. Meters en meters vooruit en geen mens te zien.

Stel je voor. Een lege loods en een gelukkig meisje. 'Net een sprookje' denkt ze en ze lacht.

Balthazaar Bosduif maakt vakantieplannen

Langzaam krijgt mijn grote vakantie een vaste vorm. En het is weer hetzelfde verhaaltje: Ik wil weer zoveel doen, zoveel dat ik het onmogelijk kan onthouden. Dit jaar is het wel wonderlijk hoe mooi dat het plaatje van activiteiten allemaal in elkaar past. Alsof de organizatoren dachten: 'Nee, doe maar half juli, dan kan Bosduifje wel komen. Want zeg nu zelf, hier hoort ze toch ook te zijn!'

14 tot 17 Juli: DOUR: Geen Pukkelpop meer voor mij, te veel grote namen die me niet interesseren en net wat te veel alleen op de weide. Mijn smaak riep 'Chateaux! Chateaux!' terwijl die van de vrienden 'Boiler! Boiler!' uitzweette. Brassband en techno, het gaat niet zo goed samen. Dit jaar Dour, iets minder bekend, maar dat betekent massa's onbekende groepen om te ontdekken. Lekker alternatief, lekker orgineel en wat ik vooral hoop ... lekker vreemd.

24 tot 31 Juli: Cinematic Staging: Zomerfilmcollege : 30 klassieke films en een 18-tal lezingen. Klinkt mooi, maar ik twijfel nog een beetje. Het kost ontzettend veel geld en de lezingen behandelen vooral regie en productie. Ik denk dat ik daarvoor net ga stoppen bij het Rits. Tja, maar die 30 zeldzame klassiekers zijn zo aantrekkelijk ... Soit, we zien nog wel.

11 tot 15 Augustus: Jazz Middelheim: Jahaa! Jahaa! hier wacht ik al zo lang op. Vijf dagen Jazz: klassieke jazz (Klara), hippe jazz (Stubru), experimentele jazz (De singel) en top of the bill: Kinderjazz. Een jaar of twee geleden zag ik er voor de eerste keer Dimitri Leue *** en Benjamin Boutreur in een soort interactief theater met een sountrack van Duke Ellington. Prompt verliefd natuurlijk, verkocht, verslonden, helemaal aan stukjes. Mijn glimlach was die dag niet meer van mijn gezicht te breken. Sindsdien sta ik te springen voor elk optreden van Dimitri Leue of Benjamin Boutreur (of weer te samen natuurlijk)

*** Tekst uit 1974, erg herkenbaar en toch al een tikkeltje anders. LEZEN die handel!

20 tot 27 Augustus: Corfu: Gezinsvakanie naar het zuiden. Ik hoop op 1/4 zwembad en 3/4 toeristische uitstapjes. Het water is er blauw, de planten weelderig groen en ons hotel terracotta. Dat is zowat het enige wat ik ervan af weet. Maar ach, de grieken zijn er zeker geweest, dus ik ben al tevreden.

September: Vakantiewerk? : Zoals elk jaar, al maanden te laat. Te lui om een behoorlijk C.V. te schrijven. Te lui om echt opzoek te gaan. Ai, hier spreekt een verwend nestje.

Balthazaar Bosduif wil misschien even niet

Volgens mij lijd ik aan emontioneel exhibitionisme. Maar vooruit, weer even een stukje over liefdesperikkelen.

Ik vraag me echt af hoe ik in deze wirwar van amoureuse verwikkelingen ben terecht gekomen. Is het ene probleem eindelijk van de baan geruimd dan komt het oude weer de kop op steken. Een oude vriend, een eeuwig zwak. Net iets te aardig, net wat te speels. En voor ik het weet, ben ik weer vertrokken met iets wat toch gedoemd is om op 1,2,3 fataal af te lopen.

Jezus, ik heb daar even geen zin in.

En toch is het verdomme moeilijk te weerstaan. Altijd armen om je heen, dat gekke gepor en geplaag en al die stiekeme blikken. Het is altijd leuk om bemind te worden. Ik word er altijd zo levendig van. Bruisend bloed.

En hij is zo aardig en lief en ...

Shit! Nee, ellen, NEE!
Af! In je mand! en BLIJF!
Mooi zo, brave hond ...

Balthazaar Bosduif wordt nat

Natte Bosduif

Water en ik zijn goede vriendjes, al sinds jaar en dag. Ik vind het niet erg om eens goed doorweekt of kleddernat te zijn. (als het maar niet op de fiets is.) Als ik ergens water hoor kabbelen, voel ik het al kriebelen. Een bergbeek is toch veel leuker als een saai blauw zwembad! Het enige nadeel is dat je meestal met natte kleren naar huis moet en er een behoorlijke verkoudheid aan overhoudt.
En toch ... elke keer weer. Je zal zien, bij elk watergevecht ben ik echt het meest gewillige slachtoffer. Dansen in de regen, schoenen uit rivieren vissen, kajakken uit het water halen, dammen bouwen, auto's wassen, allemaal excuses om eens goed nat te zijn. Eens een waterrat, altijd een waterrat.

Dus natuurlijk wou ik wel eens een keer onder de tuinslang gaan staan voor Fros haar reclamecampagne voor 'Copypaste', ook al verklaarde iedereen me voor gek. Het waaide nogal en het was behoorlijk bewolkt. Taïs speelde een erg plaatselijke bui en ik moest vies en verveeld kijken naast het bordje 'gesloten' van een geënsceneerde muziekwinkel.
'Je moet meer op ellen spuiten en minder op het raam' zei Fros, waarop Taïs de waterstraal recht in mijn gezicht mikte. Ik gilde 'KOUD!!' en tegelijkertijd drukte fros op de ontspanner. Erg fijne foto, al zeg ik het zelf. Erg ... expressief. Ach, binnen waren er handdoeken en een hete koffie. Wat moet een druipende bosduif nog meer hebben?

Balthazaar Bosduif vult aan

Aardappelpuree

Als ik denk aan aardappelpuree dan denk ik meteen aan 'stoemp met worst'. En dan denk ik aan een eiken tafel met 14 krijsende broers en zusjes om je heen en één biddende boerevader. Ik weet het niet, ik hou niet zo van aardappelpuree. Ik wil kauwen op voedsel.

Eigenlijk ben ik een behoorlijke viespeuk aan tafel. Niet op het gebied van 'ik lust alleen kip met appelmoes', maar eerder het 'waarom zit jij in je eten te porren en laat je het dan liggen?'- type. Ik ben als de dood voor glazige aardappelen, worst met vetbrokken, platgekookte groenten en zo kan ik nog even doorgaan. Ik wil knisperig en knasperig, gezellig voedsel waarbij het heel goed verborgen is hoeveel vieze stoffen erin rondzweven. Ik ben een modern kind uit West-Europa, en hoe ...

dt-fouten en KA Mortsel

Ik denk dat ik een recordaantal nullen heb gehaald op dictee's. Meestal zat ik onder de nul, maar een '-13' kunnen ze je moeilijk geven.
In het tweede middelbaar had ik een ronduit onuitstaanbare leraar nederlands. Vieze mopjes en voorstander van vloeipapier en verwarrende grammatica, dat zegt genoeg. Hij gaf dictee's waar ik met gemak een '-40' voor haalde.
Want deze man was de uitvinder van de 'De Eigenwijzer', een stukje geplastificieerd papier dat je vragen stelde om zo alle dt-fouten uit de wereld te bannen.
'Staat er een 'd' in de infinitief?', 'Eindigt het voltooid deelwoord 'dde' of 'tte'? '
En zo 7 op een rij verbonden in een soort dominostructuur. Natuurlijk snapte ik er geen bal van. 'Wat heeft een voltooiddeelwoord nu ook met een tegenwoordige tijd te maken?' dacht ik verblind door al die pijltjes. Daar bovenop was ik ook nog te traag om tijdens het dicteren dat ding te gebruiken en liep ik altijd achter.
Bij de uitslag haalde ik mijn schouders op en lachte. Ik kon het niet en ik ging het nooit kunnen. Ik denk dat mijn ironie hem frustreerde. Hij heeft zelfs ooit in een opwelling een van mijn prachtexemplaren aan stukken gescheurd, wat wel vervelender was voor hem. Nu moest hij de boel weer aan elkaar tapen, voor het geval de inspectie kwam.

Aan de overkant van de klas zat Jasper, hij slaagde met glans in elk dictee. 'interessante jongen' dacht ik toen 'die moet ik eens leren kennen' en dat heb ik dan ook maar gedaan.

De literaire jij met een fictieve twist

Ik schrijf liever fictie met een persoonlijke twist. Zo heb ik meer zicht op mijn karakters. Dan kan ik ze bewonderen of misprijzen, laten lijden of ze een portie geluk in de schoenen schuiven. Het leukste en het meest perverse aan schrijven is het 'Ik ben god'-gevoel. Ik kan het laten regenen. Ik kan een auto te hard laten rijden. Ik kan mijn personage de straat opsturen opzoek naar zijn verloren geliefde, gejaagd en overstuur. Ai, pats, boem, slippertje. Alhoewel, het is behoorlijk dom je hoofdpersonage ergens halverwege te laten sterven. Wacht, dat auto-ongeluk schrappen we wel even.

Heerlijk toch!

Het enige wat ik vervelend vind, is dat het verhaal vaak met je verhaal aan de haal gaat. Nevenkarakters die je te aardig vindt en niet kunt achterlaten, mooie momenten die je ondanks dat ze niet in het verhaal passen toch niet kunt schrappen. Het is vechten met je eigen fantasie. Genoeg toelaten om mooie dingen te verzinnen, maar op tijd stoppen om niet al te ver te gaan denken. Meestal ligt de juiste oplossing voor je voeten en hoef je ze maar op te rapen.
Shit zeg, waarom kan schrijven bij mij nooit lekker vlot gaan?
Mijn laatste 'werkstuk7' is niet echt hoe ik het wil hebben. Nogal minutieus beschreven en beetje te veel commentaar in de kantlijn. Ik denk dat ik nog wat naar mijn eigen stijl ga zoeken voor ik hier echt dingen ga tonen.

Balthazaar Bosduif heeft last van ruis

Ik heb last van ruis: niet genoeg aandacht om ergens een aspect in mijn leven te zoeken waarover ik zou willen schrijven. Er gebeurd zoveel en tegelijkertijd zo weinig.

Zeggen jullie eens, waarover zou ik kunnen schrijven ?

Balthazaar Bosduif legt examens af

Weet je wat leuk is als je vrijwillig en compleet nutteloos examens aflegt? Je kan lekker domme antwoorden geven.

Ik had vandaag een 'invultest' voor literatuur. Je mag de woordjes onder de juiste titeltjes schrijven. Het probleem is dat al die verdomde stijlperiodes allemaal zo op elkaar lijken. Breuk van dit, dood van dat. Drama hier, decorum daar. En ik was doodmoe, ik had beter niet zo mijn best gedaan die onmogelijke cursus te leren. Misschien had ik me nog wel uit de nood kunnen redden als ik open vragen had gekregen, maar ik had er niet op gerekend dat 'woordjes verbinden' ook een soort examenvraag kon zijn. Kortom, ik had er dik de pest in.

Op een bepaald moment heb ik nog maar één begrip over: 'Franse Revolutie' en boven het bijpassend vakje staat de naam van een of andere duitse schrijver. Schnitters, Schnutzie, iets in die trant. Ai. 'Eh ... mooi!' dacht ik toen 'hoe ga ik dat verklaren?'

Onze geweldige kunstenaar Schnittie: Zware realist met een enorme voorliefde voor vlaggen en franse geschiedenis. Deed niets liever dan door de duitse straten rennen met de franse driekleur, terwijl hij uit volle borst 'la liberté, la liberté!' riep. Het is dus onmogelijk te ontkennen dat de Franse Revolutie zijn oeuvre niet beïnvloed heeft.

Niet aardig hé, zo weinig respect tegenover je klassiekers. Maar jongens, ik had er echt genoeg van. Daarna heb ik meteen afgetekend en ben ik lekker door het zonnetje gaan lopen. Dat deed pas deugd.

ps. Nog een mooie examencreatie van een zekere bosduif: 'Geen slim idee, Victoriaantjes!' (op het feit dat de Victoriaanse huis het volk onderwees, waarna het volk zich tegen hen keerde)