Balthazaar Bosduif en meneer de ijsbeer

Meneer de ijsbeer is weg. Er hangt een bordje aan de winkel 'Handelspand en woning te koop'. Ik word er in en in triest van. Meneer de ijsbeer is zowat een van de duidelijkste wat ik me nog kan herinneren van toen ik nog een hele kleine bosduif was. Ik hoop dat hij nu ligt te bruinen op de Costa del Sol.

Ik zie het nog zo voor me. Ik kwam maar amper met mijn neus boven de bar uit, maar als ik op de toppen van mijn tenen ging staan, kon ik net de grote bakken ijs zien. Het waren zo veel smaakjes. En het allerleukste was: ik mocht zelf kiezen. En oei! daar deed ik lang over. Ik kon nooit beslissen. Citroen was mijn favoriet, maar chocolade was ook best lekker, pistache is zo groen en ... ooh mama wat heb jij? Wat? Kersenijs met yogurt? Meestal werd het toch citroen, na lang wikken en wegen. En dan was het een kunst om je liefste snoet op te zetten. Misschien kreeg je wel van die gekleurde korreltjes of nootjes of chocovlokken. Ijdele hoop, dat kwam er haast nooit van, alleen als papa in een heel gekke bui was.

En dan ging ik rennen over het plein, hangen aan de fietsenrekken of klauteren over banken. Dat is veel spannender met ijsje dan zonder, geloof me. En toen de zon bijna onder was en ik van onder tot boven plakte, toen stonden de grote mensen op en gingen we naar huis door het park. Ah, mooie tijden ... Ik word er helemaal melancholisch van.