Balthazaar Bosduif heeft een fantasie

Ik ben oud geworden. Een heleboel de grijze haren en rimpels in mijn gezicht. Ik zit in een tuinstoel in de zon. Naast me, op een tafeltje, staat een dagelijks half glaasje porto. Voor me ligt een wildernis van onkruid en veelkleurige bloemen. 'Wacht, mijn krant ...' denk ik en stommel naar binnen. Voetje voor voetje. Voorbij een rommelige keuken, door de gang die beplakt is met oude vergeelde posters, naar de kamer die zowat volgestouwd is met boeken. Op een piepklein bureautje, tussen de vellen papier ligt de krant.

Juist als ik hem optil en weer naar buiten wil gaan, gaat de bel. Voor de deur staat een oude vriend, die ik in geen jaren meer heb gezien. Ik moet glimlachen als ik hem herken. Het zijn die doordringende ogen. "Je bent nog geen haar veranderd" zeg ik en wijs hem de weg naar de tuin. "Ik was net aan de porto begonnen." De oude man lacht zijn oude lachje. Dan wijs ik hem een stoel, die hij kan buiten zetten en haal een extra glas. Schuifel, schuifel, schuifel.

In de tuin praten we over dingen die gebeurd zijn. Hoeveel keer we getrouwd zijn. "Kinderen? Nee, 't is er nooit van gekomen." zeggen we tegelijkertijd en moeten lachen. Dan praten we over dingen die we ooit hebben gedaan en spijt van hebben gekregen. En omgekeerd. Of over hoe oud we ons nu eigenlijk echt voelen. En dat dat oud zijn eigenlijk maar relatief is.

En ik drink een slokje porto en staar naar zijn gezicht. Ik ben doodgelukkig dat hij er is. Jeugdige herinneringen komen van heel ver weer opdoemen. "Weet je nog ... toen jij zo nonchalant over het dak van de 9e verdieping van die vervallen steenkoolwasserij flanneerde?" onderbreek ik hem. En dan glimlacht hij en staren we een tijdje voor ons uit. Allebei verzonken in herinneringen.