Balthazaar Bosduif vult aan

Aardappelpuree

Als ik denk aan aardappelpuree dan denk ik meteen aan 'stoemp met worst'. En dan denk ik aan een eiken tafel met 14 krijsende broers en zusjes om je heen en één biddende boerevader. Ik weet het niet, ik hou niet zo van aardappelpuree. Ik wil kauwen op voedsel.

Eigenlijk ben ik een behoorlijke viespeuk aan tafel. Niet op het gebied van 'ik lust alleen kip met appelmoes', maar eerder het 'waarom zit jij in je eten te porren en laat je het dan liggen?'- type. Ik ben als de dood voor glazige aardappelen, worst met vetbrokken, platgekookte groenten en zo kan ik nog even doorgaan. Ik wil knisperig en knasperig, gezellig voedsel waarbij het heel goed verborgen is hoeveel vieze stoffen erin rondzweven. Ik ben een modern kind uit West-Europa, en hoe ...

dt-fouten en KA Mortsel

Ik denk dat ik een recordaantal nullen heb gehaald op dictee's. Meestal zat ik onder de nul, maar een '-13' kunnen ze je moeilijk geven.
In het tweede middelbaar had ik een ronduit onuitstaanbare leraar nederlands. Vieze mopjes en voorstander van vloeipapier en verwarrende grammatica, dat zegt genoeg. Hij gaf dictee's waar ik met gemak een '-40' voor haalde.
Want deze man was de uitvinder van de 'De Eigenwijzer', een stukje geplastificieerd papier dat je vragen stelde om zo alle dt-fouten uit de wereld te bannen.
'Staat er een 'd' in de infinitief?', 'Eindigt het voltooid deelwoord 'dde' of 'tte'? '
En zo 7 op een rij verbonden in een soort dominostructuur. Natuurlijk snapte ik er geen bal van. 'Wat heeft een voltooiddeelwoord nu ook met een tegenwoordige tijd te maken?' dacht ik verblind door al die pijltjes. Daar bovenop was ik ook nog te traag om tijdens het dicteren dat ding te gebruiken en liep ik altijd achter.
Bij de uitslag haalde ik mijn schouders op en lachte. Ik kon het niet en ik ging het nooit kunnen. Ik denk dat mijn ironie hem frustreerde. Hij heeft zelfs ooit in een opwelling een van mijn prachtexemplaren aan stukken gescheurd, wat wel vervelender was voor hem. Nu moest hij de boel weer aan elkaar tapen, voor het geval de inspectie kwam.

Aan de overkant van de klas zat Jasper, hij slaagde met glans in elk dictee. 'interessante jongen' dacht ik toen 'die moet ik eens leren kennen' en dat heb ik dan ook maar gedaan.

De literaire jij met een fictieve twist

Ik schrijf liever fictie met een persoonlijke twist. Zo heb ik meer zicht op mijn karakters. Dan kan ik ze bewonderen of misprijzen, laten lijden of ze een portie geluk in de schoenen schuiven. Het leukste en het meest perverse aan schrijven is het 'Ik ben god'-gevoel. Ik kan het laten regenen. Ik kan een auto te hard laten rijden. Ik kan mijn personage de straat opsturen opzoek naar zijn verloren geliefde, gejaagd en overstuur. Ai, pats, boem, slippertje. Alhoewel, het is behoorlijk dom je hoofdpersonage ergens halverwege te laten sterven. Wacht, dat auto-ongeluk schrappen we wel even.

Heerlijk toch!

Het enige wat ik vervelend vind, is dat het verhaal vaak met je verhaal aan de haal gaat. Nevenkarakters die je te aardig vindt en niet kunt achterlaten, mooie momenten die je ondanks dat ze niet in het verhaal passen toch niet kunt schrappen. Het is vechten met je eigen fantasie. Genoeg toelaten om mooie dingen te verzinnen, maar op tijd stoppen om niet al te ver te gaan denken. Meestal ligt de juiste oplossing voor je voeten en hoef je ze maar op te rapen.
Shit zeg, waarom kan schrijven bij mij nooit lekker vlot gaan?
Mijn laatste 'werkstuk7' is niet echt hoe ik het wil hebben. Nogal minutieus beschreven en beetje te veel commentaar in de kantlijn. Ik denk dat ik nog wat naar mijn eigen stijl ga zoeken voor ik hier echt dingen ga tonen.