Balthazaar Bosduif zegt sorry

het spijt me. Writersblock of een plotselinge vlaag van desinteresse, ik ben er nog niet helemaal uit. Winterdip ofzo ... Ik vind het haast zielig voor mezelf. Foei Ellen, Foei!

Balthazaar Bosduif smurft

portret (klik op plaatje voor meer)

Ik heb werkelijk geen flauw idee hoe ik er ben opgekomen, maar blijkbaar is hij heel bekend. Lionel Samain, portretfotograaf, en wat voor één. Het is lang geleden dat ik lijnen, kleuren en licht zo mooi heb zien samengaan. Elke foto heeft sfeer en karakter, geen twee afbeeldingen zijn dezelfde. Ze stralen een klassiek professionele techniek uit en tegelijkertijd zijn ze nooit normaal. Prachtig. Staande ovatie voor Meneer Lionel Samain.

Balthazaar Bosduif schrijft

Ik zag hem dansen op een podium dat te groot was voor hem alleen. Zijn hoofd in zijn nek, zijn ogen half gesloten. Hij wachtte op de climax van droge beats. Druppeltjes zweet stonden op zijn slapen in opperste concentratie. Iedereen keek. Zijn rug kromde zich nog meer naar achter alsof het elk moment kon knappen. Ze hielden hun adem in. Eén moment stilte … de oorverdovende knal raasde door de boxen, een plotselinge uitbarsting van extatische lijven.

Een nieuw werkstuk-verhaal, dit keer met de Sydfieldopbouw. Ik ben benieuwd op het helpt. Alvast bedankt aan al de mensen die zonder het te weten hierin verwerkt zitten en Jochem natuurlijk. Als ik het volhou en als het van enige kwaliteit is, ga ik het hier posten. Kortom, een aankondiging: het gaat hier nog stiller worden ...

Balthazaar Bosduif neemt pauze

Moe. Doodmoe. Verveling en irritatie alom. Kortom, ik keer wel weer.

Balthazaar Bosduif is ...

Hé, wat is dat ... ?

-legt haar handen op haar buik-
....

Ben ik nu alweer verliefd?

B. Bosduif heeft een nieuwe vriend (2)

Mijn nieuwe vriend: Tripod 6105
mooie eigenschappen:
-Quick action leg
-3-way panhead
-gearedcentre column
-schoudertas

Ik heb hem gered uit de scherpe klauwen van het kwaadaardige MediaMarkt personeel. Is onbeleefd zijn tegen klanten in die winkel een standaard vereiste? Hoe slaagt die manager erin zoveel asympathieke mensen op één plek verzamelen? Verdorie, klanten moet je helpen, niet negeren!

Balthazaar Bosduif luistert naar Doornroosje

Brieven aan Doornroosje

Als Doornroosje precies negenennegentig jaar slaapt besluit de prins die naar wakker zal kussen, op weg te gaan. Hij weet niet waar haar kasteel is en hij weet eigenlijk ook niet waarom hij haar wakker wil kussen en wat hem te wachten staat als zij ontwaakt. Onderweg schrijft hij haar elke dag en brief over wat hij beleeft en wat hij denkt. Hij weet dat zij slaapt en zijn brieven dus niet kan lezen.
Maar als hij haar niet zou schrijven, zou hij ook niet verder reizen naar haar. De prins slaat geen dag over tot Doornroosje precies honderd jaar slaapt.

Brieven aan doornroosje geschreven door de goddelijke Toon Tellegen, nu voorgelezen op Klara en op het internet. KLIK! (of op het prentje)

Balthazaar Bosduif kijkt zonder bril

Ik moet meer mijn bril afzetten en dan de deur uit gaan. Een lange tijd geleden, in een zeer korte lenzenperiode heb ik eens uit pure noodzaak zonder oogcorrectie op het Sintjansplein gestaan. Toen pas zag ik hoeveel verschillende kleuren het straatbeeld had. Zelfs de dierenwinkel had neonletters in alle kleuren van de regenboog.

Ik liep achter Simon en Oskar aan (als je niet kan zien waar je loopt, gaat wandelen wat trager) en riep constant tegen hun ruggen: 'Ik ben zo gelukkig! Ik ben zo gelukkig! Ik ben zo gelukkig!'. De wereld was in een levend expressionistisch schilderij veranderd. Wondermooi. Ik had medelijden met mensen met goede ogen.

De straatlichten vormde grote gele ronde vlekken. De verlichting van de ondergrondse parkeergarage straalde van het blauw. Overal neon. Groen, wit, blauw, roze ... De mensen staken als grillige zwarte silouetten af tegenover al die kleuren. Het plein was een mysterieuze, sprookjesachtige plek.

Ik had zin om mijn luie pupillen te kussen en uitgebreid te bedanken, omdat ze mij een oogcorrectie van -6 hadden bezorgd. Daarna moest ik met de fiets naar huis. Dat was minder ...

Balthazaar Bosduif imiteert

Een onschuldig gerokt meisje liep naast een vriend naar het stoplicht. Ze was druk in de weer, haar mond stond niet stil. Natuurlijk had ze het metrorooster dat voor haar lag niet gemerkt en natuurlijk besloot de tram op het moment dat ze in het midden stond door de tunnel te razen. Ra, ra, ra wat gebeurde er toen?

Natuurlijk ging het onschuldige rokje de lucht in en in paniek drukte het meisje het naar beneden. Hoe?

Zo natuurlijk

Achter me hoorde ik een meneer giechelen. 'Bah zeg' dacht ik, en streek mijn rok weer glad 'Morgen toch maar weer een broek, hoor.' Ik snap niet wat Marilyn Monroe daar nu zo leuk aan vond ...

Balthazaar Bosduif geniet

Good God, In the name of hector, You jazz!

Balthazaar Bosduif schrijft een ode aan Puck

Thomas²

Thomas, de man in het pak met zijn zuinige sarcastische opmerkingen, de koppige jongen met te veel gedachten op het puntje van zijn tong of die tere, gekwelde, amoureuze ziel van je. Ik weet niet welke van de drie ik het meest fascinerend vind.

Ik kan werkelijk genieten van met jou op café te zitten. Elk woord dat uit mijn mond valt, wordt kritisch bestudeerd en van scherpe repliek gediend (Prachtig, ik loop graag op de tippen van mijn tenen) en toch blijft het aangenaam om met je te discussieren. Je geeft de andere rustig de tijd en de ruimte. Je voelt je meteen op je gemak, hier mogen foute dingen worden gezegd. Dat is werkelijk een mooie eigenschap.

En als ik dan vanop een afstandje naar je sta te kijken, moet ik altijd glimlachen. Je bent zo geïnteresseerd in alles en iedereen. Je ogen lijken zich een weg te boren in het hoofd van anderen uit pure aandachtigheid. Soms verdenk ik je ervan dat je op voorhand al weet wat ik ga zeggen, omdat je mijn gedachten al een paar stappen voor bent. Soms zou ik eens door jou ogen willen boren en ongenadig in dat overvolle brein beginnen rommelen.

Je bent zo verdomd bescheiden, extreem bescheiden zelfs. Bij elk compliment kijk je verlegen weg, ookal glinsteren die oogjes van trots. Dan geef je een relativerende opmerking, over hoe arrogant je bent enzo ... Je beweert geen enkele vrouw te kunnen versieren, terwijl ze achter je rug smelten. Het enige wat jij nodig hebt is een simpele opmerking en een doordringende blik. Geloof me nu maar ...

-eindzin komt nog, maar hij wringt wat tegen-

Balthazaar Bosduif luistert naar FEIST

Let It Die

Let it die and get out of my mind
We don't see eye to eye
Or hear ear to ear

Don't you wish that we could forget that kiss
And see this for what it is
That we're not in love

The saddest part of a broken heart
Isn't the ending so much as the start

It was hard to tell just how I felt
To not recognize myself
I started to fade away

And after all it won't take long to fall in love
Now I know what I don't want
I learned that with you

The saddest part of a broken heart
Isn't the ending so much as the start
The tragedy starts from the very first spark
Losing your mind for the sake of your heart
The saddest part of a broken heart
Isn't the ending so much as the start

(Prachtige stem, knotsgekke muziek en teksten om een puntje aan te zuigen. EINDELIJK heb ik hun full cd teruggevonden! En ik heb weinig tijd vandaag, ik moet een heel scenario ontleden) -Commentaar op tekst: misschien een tikkeltje depressief, maar hij spreekt me aan ...-

Balthazaar Bosduif kijkt naar ballet

Vandaag stond er een klein meisje te dansen in onze woonkamer. Ze danste op de toppen van haar tenen, haar voetjes mooi gestrekt. Haar armpjes sierlijk boven haar hoofd in een mooi boogje. Geconcentreerd een stapje naar links, een been in de lucht en een mooie pirouette. (Ik was jaloers) Af en toe keek ze in de tv, want die was omgetoverd tot een officiële balletspiegel.

Ik stond met een week gevoel in het deurgat, weemoedig naar de tijd dat de televisie voor mij ook nog een spiegel was. Toen stond ik daar ook zo. Te dansen tussen al die pratende grote mensen op liedjes waarvan ik de melodie en de tekst op de moment zelf wel verzon. En als ik klaar was, riep ik luid: "Nu moeten jullie wel klappen, hé!".

Farah boog fier, toen alle ooms en tante's giechelend applaudiseerden. Meteen gingen de handjes weer omhoog en de volgende voorstelling kwam er weer aan, getiteld 'Ik ben mijn schoenen kwijt' (dat was inderdaad zo). Alle grote mensen begonnen weer te praten, stomme stomme stomme grote mensen.

Balthazaar Bosduif houdt van Hp fanfiction

Vandaag ben ik een Harry Potter Maniac. Nee ik lieg, ik ben het al een paar dagen.'S avonds in bed met een grote thermos thee en koekjes met 'The order of the phoenix' op mijn knieën. (omdat ik geen enkele andere in het engels heb en Wiebe Buddingh' had zijn pen van mij al lang mogen neerleggen) Ik ben verslaafd aan toverstokken, littekens, ketels en geheimzinnige kastelen. Overdag zit ik een beetje van de ene HP-site naar de andere te smurfen tot iemand me aan mijn nekvel naar dat prachtige winterzonnetje sleept.

Maar uiteindelijk als er werkelijk niets nieuws meer te vinden is, zoek ik toch altijd mijn toevlucht in fanfiction. En heel, heel, heel af en toe zit er iets moois tussen al die suikerzoete of perverse verhalen. Ik zit nu gevangen in 'After the end', werkelijk een verhaal dat bijna kan tippen aan de bladzijden van een doorsnee HP boek. Zowel in aantal als van inhoud. Grappige en orgineel gevonden tovenaarsuitvindingen, mooie en correcte karakteruitwerkingen (wel mannetje-vrouwtje) en een niet (echt) voorspelbare, spannende plot. Werkelijk goed geschreven voor fanfiction.

Dus alle mensen die zich herkennen in mijn ziekte symptomen mogen HIER klikken. (anderen gelieve deze post te negeren)

Balthazaar Bosduif is niet tevreden

Het spijt me dat ik de laatste twee dagen niets geschreven heb. Maar ik heb een excuus! Ik heb eindelijk mijn derde synopsis afgekregen (veel te laat natuurlijk, Mr Collet zal blij zijn). Een kruising tussen Pietje Puk, Confituur met een vleugje Jean-pierre Jeunet. Romantiek en een happy-end. Helaas is het niet erg geslaagd. Het is ontzettend lelijk en verwarrend geschreven, want ik had er werkelijk geen zin in. Het spijt me.

Toch even publiceren, want commentaar blijft belangrijk en aanpassingen zijn nog steeds mogelijk. Dank aan Jasper en Lander voor de ruwe editing, dit ding had duidelijk een facelift nodig.

Synopsis III

De oude postbode staat op de hoek van een dorpsstraat. Het is vroeg. Er hangt nog mist over de weg. Hij houdt een envloppe tegen het licht. Zijn ogen zijn dichtgeknepen tot spleetjes. Door de dunne luchtpostenvloppe is een schaduw van een brief te herkennen. Het adres is geschreven in een zwierig handschrift. Nieuwsgierig strijkt hij met zijn vinger over de kleurige postzegel. Voorzichtig stopt hij de brief weer in zijn zware zwarte tas en loopt de straat in.
Voor een keurig huis blijft hij staan. De ramen zijn bedekt met kanten gordijntjes en de bloemperkjes in de voortuin zijn netjes geharkt. De brievenbus is wit en protserig. Hij haalt dezelfde envloppe uit zijn tas en staart nog een keer naar de naam van de bestemmeling, Mevrouw Kamerlinck. Hij zucht. Een witte poedel keft agressief van achter de witte kanten gordijntjes. Hij schrikt en kijkt op. Voorzichtig laat hij de brief in de bus vallen. Nog even strijkt hij met zijn hand over het plastic naamplaatje en uiteindelijk loopt naar het volgende huis.
Als de postbode drie huizen verder is gaat de voordeur van het keurige huis open. Een oudere dame loopt met kokette stapjes over het tuinpad. De poedel danst om haar heen. Het tafereel tovert een vage glimlach op zijn gezicht. Hij kijkt haar na tot ze weer in haar huis verdwijnt. Dan loopt hij glimlachend verder, een beetje hinkend door de zware tas.
…
De postbode opent de voordeur van zijn klein huisje. Zijn uniformpet legt hij zorgvuldig op de hoedenplank van de kapstok. Hij haalt een grijs kammetje door zijn weinige haren. Dan wisselt hij zijn stijve leren schoenen voor pantoffels en sloft naar de keuken. Er staat afwas in de wasbak. Op de tafel liggen kruimels en resten beleg. In de hoek staat een ouderwetse vogelkooi. Er zit een groene papegaai in. De man geeft het beest nieuw zaad en vers water. Hij laat het in zijn vinger pikken. De papegaai krast een paar vieze woorden, de man moet er om grijnzen. Tussen de rommel op tafel staat een pot confituur. Snel neemt hij een lepel uit een openstaande la en stopt grote happen confituur in zijn mond. Neuriënd loopt hij de kamer uit.
De man loopt naar een zware eiken bureau en gaat met een kreun zitten. De muren zijn onzichtbaar geworden door de hoge boekenkasten, waar stapels boeken schots en scheef liggen. Het is er stoffig. Zorgvuldig knipt hij een stuk uit een kleine regionale krant. Voor hem ligt een zwaar blauw boek met gouden randen opengeslagen, waar hij het artikel voorzichtig in plakt. ‘Mevrouw Kamerlinck glinstert in haar rol van Gravin Stiepelteen’ onderstreept hij met een rode pen. Zijn handen strijken liefdevol over het papier. De postbode glimlacht breed.
....
Het is markt. Tussen het groentekraam en de drogist staat de postbode. Vlak voor hem staat mevrouw Kamerlinck omringd door andere vrouwen van het kleine stadje. Ze praten en wijzen naar verschillende soorten nylonkousen aan plastieken benen. Hij ziet dat ze zich naar de verkoper buigt om wat te vragen terwijl het groepje vriendinnen verder loopt. Hij zet een paar stappen in de richting van de drogist, maar draait zich om en doet een stap terug. Hij haalt diep adem en loopt dan toch op het kraam af. Hij vraagt naar vogelzaad, tegelijkertijd doet de vrouw een stap in zijn richting om de juiste nylons aan te wijzen. Hun mouwen raken elkaar bijna. Hij stamelt iets over theater en fan zijn, maar hij stottert en blijft hangen in zijn woorden.. Verlegen kijkt hij naar beneden. Ze glimlacht even en vraagt of hij het doosje panty's voor haar kan nemen. De postbode merkt dat hij recht voor het rek panty's staat. Het gezicht van de man wordt bloedrood, met trillende handen reikt hij haar het pakje aan. Haar witte poedel keft in zijn richting tot ze het dier meesleept naar het volgende kraam. Hij kijkt haar na. Het schaamrood brandt nog steeds op zijn wangen.
…
De postbode staat voor de voortuin van mevrouw Kamerlinck en staart naar het tuinpad. In zijn handen zit een bruin pakje en een harde kaft met een pen. Hij slikt en gaat zenuwachtig door zijn haar, dan opent hij het witte poortje en drentelt zenuwachtig over het tuinpad. Zijn hand reikt naar de bel, maar hij aarzelt. Nerveus strekt hij zijn uniform recht. Hij belt aan. De bel is een soort klokkenlied. Het zweet staat hem op het voorhoofd. Het blijft doodstil. Door het witte ijzerwerk van de deur staart hij de gang in. Hij drukt nog een keer, zet een stapje achteruit en kijkt dan naar boven. De gordijnen zijn gesloten, maar er brandt licht. Plotseling hoort hij gekef van achter het huis vandaan komen. Verschrikt kijkt hij om en klemt het pakje tegen zich aan. De poedel komt om de hoek gestoven. Als het hondje de postbode ziet blijft het beest even staan. hij ontbloot zijn witte tandjes. De postbode zet een stap achteruit. De hond buigt zijn hoofd en gromt dreigend. De man zet een stap naar de deur. Zijn hand reikt naar de bel. Net voor zijn hand de bel bereikt valt de poedel aan. Hij zet zijn scherpe tandjes in het been van de postbode. De man slaakt een kreet en laat de spullen uit zijn armen vallen. Snel buigt hij zich om ze weer op te rapen. De hond valt nog een keer aan, deze keer op zijn handen gericht. Vloekend van pijn slaagt de postbode erin zich los te rukken. Snel grijpt hij het pakje en loopt over het pad. De hond zit hem op de hielen. Hij keft luid en triomfantelijk. Snel sluit de postbode het poortje. Hij hijst kreunend de postbodetas over zijn schouder en steekt de straat over. Hij mankt. Drie huizen verder kijkt hij om. Mevrouw Kamerlinck opent haar deur. De poedel rent op haar af. Ze tilt hem op en drukt een zoen op zijn pluizige kopje. Dan ziet ze de bruine kaft op het tuinpad liggen en fronst haar wenkbrauwen. Verbaasd neemt ze het mee naar binnen.
...
De postbode ijsbeert voor zijn bureau .Om zijn hand zit een wit verband. Zenuwachtig haalt hij zijn gezonde hand door zijn grijze haren. Op het bureau ligt het pakje voor mevrouw Kamerlinck. Hij loopt naar de deur met een vastberaden blik, grist een boek van de boekenplank, maar in het deurgat blijft hij staan. De zon schijnt op het pakje. 'KAMERLINCK' staat er geschreven in drukletters. Hij draait zich om en voorzichtig neemt hij het pakje op. De deur van zijn studeerkamer gooit hij met een klap dicht.
In de keuken snijdt de man met een groot broodmes het touwtje los. De papegaai krast wat vieze woorden ter begroeting. Hij hoort het niet. Onder het bruine papier zit een boek. Een rood boek met sierlijke gouden letters. 'Zingen voor beginners'. De man lacht. 'Zingen voor beginners. Zingen voor beginners' lacht hij door de keuken. Dan strijken zijn handen liefdevol over de titel. Hij mompelt iets en sluit even zijn ogen. De glimlach danst nog steeds over zijn gezicht. Dan slaat hij het boek open en begint te lezen.
De zon gaat onder terwijl de man leest, hoofdstuk na hoofdstuk. De papegaai krast weer. De man staat op en tikt tegen de kooi van de papegaai. Die trippelt over zijn stok, pikt aan zijn tralies. De man loopt naar de vergeelde koelkast en haalt er de halflege pot confituur uit. De lepel steekt er nog steeds in. Met een zucht laat hij zich weer op de stoel vallen en gaat verder waar hij gebleven was. De confituur lepelt hij afwezig naar binnen. Hij houdt het potje erg scheef. De papegaai pikt gefrustreerd in zijn lege voederbak. Dan kijkt het beest naar zijn baas. 'Zingen voor beginners' 'Zingen voor beginners' krast hij luid.
De postbode schrikt. Hij staat op van zijn stoel. Het boek valt en de pot confituur komt omgekeerd op het boek terecht. De papegaai vloekt een paar vieze woorden. De man blijft verstijfd staan en staart naar de vlek die zich verder en verder over het boek verspreidt. De papegaai hipt over zijn stok naar zijn baasje toe. Die haalt plotseling uit naar de vogelkooi. De papegaai fladdert in pankiek rond. De kooi zwaait heen en weer. Dan begint de postbode te ijsberen. Hij vloekt en jammert zachtjes. Dan grist hij een handdoek van tafel. Met snelle bewegingen veegt hij over het boek. De vlek wordt groter en groter. Zijn verband zit onder de rode vlekken. De papegaai krast weer :'Zingen voor beginners. Zingen voor beginners'. De postbode laat wanhopig zijn gezicht in zijn handen vallen.
...
De postbode staat voor de deur van mevrouw Kamerlinck. Zijn uniform is piekfijn in orde, maar onder zijn pet parelt het zweet naar beneden. Krampachtig wringt hij met zijn handen. Met zijn gezwachteld hand drukt hij op de bel. Het klokkenspel weerklinkt. Even is het stil. Dan rent de poedel door de gang. Hij springt tegen de deur op en maakt een hels lawaai. De postbode zet een stap achteruit. Er zit een pijnlijke blik in zijn ogen. De gang blijft leeg. Hij belt nog een keer en staart naar zijn voeten. De hond blaft nog steeds en zet agressief zijn poten tegen de deur. De gang blijft leeg. De postbode kijkt nu met een verwrongen blik van woede naar de hond. Hij drukt nog een keer en nog een keer. Als een gek blijft hij op de bel drukken. Het klokkenspel en het geblaf veranderen in een chaos.
Plotseling kriept het tuinpoortje. Mevrouw Kamerlinck staat op het voetpad tussen een berg boodschappentassen. Verbaasd kijkt ze de postbode aan. Dan kijkt ze naar de hond, die nog steeds als een gek naar de postbode blaft, en naar het verband om zijn arm. Ze vraagt of haar poedel hem gebeten heeft. De postbode knikt. Hij haalt het bevlekte boek uit zijn zware leren tas. En steekt het voor zich uit. Zijn armen trillen. Heel even schrikt de vrouw, dan knikt ze bedachtzaam. Ze vraagt of hij binnen wil komen, want ze heeft nog wat van hem. De postbode werpt een pijnlijke blik op de hond. Ze belooft hem in de tuin te zetten. Ze neemt het hondje in haar armen. De postbode volgt schoorvoetend. Uit de andere kant van zijn tas puilt een enorme bos rozen. De deur valt dicht.

Balthazaar Bosduif maakt een foto

Thomas speelt

Balthazaar Bosduif bedankt Jan

Jan, ben je een beetje gek? Wie geeft er nu zoveel wondermooie cd's weg? In iedergeval, ik werk me langszaam en aandachtig door die enorme stapel heen en er is me nog geen enkele tegengevallen, stuk voor stuk muziek uit het oude jazzy sprookjesland.

Prachtig, prachtig, prachtig. Bedankt, bedankt, bedankt!

Mijn nieuwe parels: Carmen McRae - You'd be so easy to love- en Herbie Mann -The Epitome of jazz- (blijkbaar meer mijn stijl in zijn jongere dagen)

Balthazaar Bosduif citeert

De ballade van als dan

bij 'twee figuren voor Middelheim' van Juan Muñoz

Ik dacht dat je wat zei

- je hoort bij mij

was mooi geweest-

en buig me naar je toe,

maar hoe ik me ook

hou, in jouw geval

noem ik het horten

van je adem de ballade

van als dan: ik ken er

onderhand de stilte

van - het is haast

dodelijk hoe jij naar

woorden zoekt als je

wil zeggen dichterbij.

Bart Moeyaert, onuitgegeven 2004

(Esther en ik zijn vandaag het huis uitgelokt door de schitterende winterzon en in het woordenwoud verloren gelopen. Heerlijk was dat. -vooral dat koppel dat zat te squachen tegen een kunstwerk-
Het gedicht past perfect bij wat er nu allemaal door mijn hoofd suist. De stem van Bart Moeyaert moet je er maar bijdenken.)

Balthazaar Bosduif en Weizenfeest 2005

Esther

Papa, het reuze insect

Karen & Ellen

Denise

Clown

Bosduif

Esther en slagroom

Jokke:The man of great stories and great pictures

Balthazaar Bosduif kijkt naar 'The Edukators'

Algemeen °°°°: een vlotte film die even blijft hangen vanwege zijn schoonheid, maar verder niet echt een politieke indruk achterlaat.

Positief: Ontzettend mooi kleur-en lichtgebruik in combinatie met een lekker nonchalante montage. En daarboven op nog een zoet verhaaltje van ontzettend mooie schenenschoppers.

Negatief: Zowel de linkse hoofpersonage's als de rijke bonzen zijn karikaturaal uitgewerkt. Af en toe nogal een houterige acteursregie en dialogen die overlopen van de linkse cliché's. En waarom, O waarom, die verschrikkelijke montage van 'Halleluja' op het einde? (Serieus, ooit van een fade-in en een fade-out gehoord?).

Ironisch: Iemand die popcorn eet bij en naar een film vol linkse idealen. Roken extreem linkse jongeren voorgerolde sigaretten?

Opmerkingen die in geen enkele categorie thuishoren: (1) Het einde (spoiler) is erg mooi en geruststellend, maar het maak de film er zeker niet sterker door. (zwart met cursor aanduiden) (2) Wel, 'mooie jongen' leek meer op een levend geraamte. Maar Daniel Brühl was dan weer wel een lust voor het oog. (3) Vraag aan de regisseur: "Bij welke groep indentificeer jij je? Is dit een verontschuldiging of een pamflet?"


The edukators (of klik op het plaatje)

update: ondanks zijn zwakkere punten blijft hij toch in mijn hoofd rondspoken, komt dat door Brühls mooie hoofdje of door de enorme cliffhanger?

Balhazaar Bosduif ontmoet Meneer Konijn

De wonderlijke wereld was vandaag in de Carrefour te vinden rond 7 uur 's avonds. Ik stond voorovergebogen over de lychees en ademde heel diep in en uit. Er lagen er massa's, want ze waren in aanbieding. Het rook heerlijk.
Toen liep hij tegen me aan, Meneer Konijn. Zijn ogen keken heel even schichtig naar mijn gezicht en verdween toen weer bliksemsnel tussen de spruitjes en de aardappels.
Even later, toen ik tomaten ging afwegen, liep ik hem weer tegen het lijf. Hij staarde een beetje wanhopig naar de elektronische weegschaal. Ik haalde voorzichtig het etiketje uit de gleuf en gaf het hem. Weer een verlegen blik, zelfs geen klein glimlachje.
Na een minuut of vijf kwam hij haast onder de wielen van mijn karretje terecht. De zak sinaasappelen rolde over de grond. Nu leek het of hij bijna ging huilen. Ik bukte me en raapte het netje op. "Hé ..." zei ik vriendelijk lachend, maar hij was plotseling verdwenen.

Arme Meneer konijn.

(Het was vandaag Carnaval op school)

Balthazaar Bosduif is lui

Veel te veel voor de computer gezeten vandaag. Mijn ogen zijn veranderd in van die hypnose spiraaltjes. Ik denk dat ik maar eens naar de wondere wereld buiten ga.

Wel een mooie vonst:

blauw

Ik zou dolgraag in haar plaats willen staan. En dan met kleine trippelpasjes naar een andere kamer lopen om een kopje thee te drinken en daar dan ook de kleur van het decor aannemen. Of kan dat alleen maar bij Peter Greenaway?

Balthazaar Bosduif test

Gay-o-meter

En bosduif is honderd procent gelukkig met de uitslag.
met dank aan ZEA

Balthazaar Bosduif is verbitterd

Ik geef het op, ik geef hem op. Misschien had ik dat al eerder moeten doen. Maar ik en mijn (grotendeels) positieve visie moeten zich blijkbaar twee keer aan dezelfde steen stoten om iets door te laten dringen.

Simon zei gisteren nog: "Ellen, als je toch zowiezo weet dat het slecht zal aflopen, waarom begin je er dan nog aan?" Ik wist wel dat hij gelijk had, maar ik rekende er op dat het niet METEEN weer mis zou gaan. Ik verwachtte met mijn naïeve vrouwelijke instellingen toch een iets minder gefragmenteerde genegenheid. Nee, weer die verschrikkelijke formaliteit, al dat beleefde ontwijken, die stroeve contacten en die bekende, veel te lange verdwijningen. Dat eindeloze straatje aflopen is zo vermoeiend. Opnieuw piekeren in de les, piekeren op de trein, piekeren in bed. Dat weegt op tegen eender wat.

Het spijt me, te veel ellende.
Dus, dag lieverd ... tot de volgende keer, van op een veilige afstand.