Balthazaar Bosduif schrijft een ode aan Puck

Thomas²

Thomas, de man in het pak met zijn zuinige sarcastische opmerkingen, de koppige jongen met te veel gedachten op het puntje van zijn tong of die tere, gekwelde, amoureuze ziel van je. Ik weet niet welke van de drie ik het meest fascinerend vind.

Ik kan werkelijk genieten van met jou op café te zitten. Elk woord dat uit mijn mond valt, wordt kritisch bestudeerd en van scherpe repliek gediend (Prachtig, ik loop graag op de tippen van mijn tenen) en toch blijft het aangenaam om met je te discussieren. Je geeft de andere rustig de tijd en de ruimte. Je voelt je meteen op je gemak, hier mogen foute dingen worden gezegd. Dat is werkelijk een mooie eigenschap.

En als ik dan vanop een afstandje naar je sta te kijken, moet ik altijd glimlachen. Je bent zo geïnteresseerd in alles en iedereen. Je ogen lijken zich een weg te boren in het hoofd van anderen uit pure aandachtigheid. Soms verdenk ik je ervan dat je op voorhand al weet wat ik ga zeggen, omdat je mijn gedachten al een paar stappen voor bent. Soms zou ik eens door jou ogen willen boren en ongenadig in dat overvolle brein beginnen rommelen.

Je bent zo verdomd bescheiden, extreem bescheiden zelfs. Bij elk compliment kijk je verlegen weg, ookal glinsteren die oogjes van trots. Dan geef je een relativerende opmerking, over hoe arrogant je bent enzo ... Je beweert geen enkele vrouw te kunnen versieren, terwijl ze achter je rug smelten. Het enige wat jij nodig hebt is een simpele opmerking en een doordringende blik. Geloof me nu maar ...

-eindzin komt nog, maar hij wringt wat tegen-