Balthazaar Bosduif kijkt zonder bril

Ik moet meer mijn bril afzetten en dan de deur uit gaan. Een lange tijd geleden, in een zeer korte lenzenperiode heb ik eens uit pure noodzaak zonder oogcorrectie op het Sintjansplein gestaan. Toen pas zag ik hoeveel verschillende kleuren het straatbeeld had. Zelfs de dierenwinkel had neonletters in alle kleuren van de regenboog.

Ik liep achter Simon en Oskar aan (als je niet kan zien waar je loopt, gaat wandelen wat trager) en riep constant tegen hun ruggen: 'Ik ben zo gelukkig! Ik ben zo gelukkig! Ik ben zo gelukkig!'. De wereld was in een levend expressionistisch schilderij veranderd. Wondermooi. Ik had medelijden met mensen met goede ogen.

De straatlichten vormde grote gele ronde vlekken. De verlichting van de ondergrondse parkeergarage straalde van het blauw. Overal neon. Groen, wit, blauw, roze ... De mensen staken als grillige zwarte silouetten af tegenover al die kleuren. Het plein was een mysterieuze, sprookjesachtige plek.

Ik had zin om mijn luie pupillen te kussen en uitgebreid te bedanken, omdat ze mij een oogcorrectie van -6 hadden bezorgd. Daarna moest ik met de fiets naar huis. Dat was minder ...