Balthazaar Bosduif is verbitterd

Ik geef het op, ik geef hem op. Misschien had ik dat al eerder moeten doen. Maar ik en mijn (grotendeels) positieve visie moeten zich blijkbaar twee keer aan dezelfde steen stoten om iets door te laten dringen.

Simon zei gisteren nog: "Ellen, als je toch zowiezo weet dat het slecht zal aflopen, waarom begin je er dan nog aan?" Ik wist wel dat hij gelijk had, maar ik rekende er op dat het niet METEEN weer mis zou gaan. Ik verwachtte met mijn naïeve vrouwelijke instellingen toch een iets minder gefragmenteerde genegenheid. Nee, weer die verschrikkelijke formaliteit, al dat beleefde ontwijken, die stroeve contacten en die bekende, veel te lange verdwijningen. Dat eindeloze straatje aflopen is zo vermoeiend. Opnieuw piekeren in de les, piekeren op de trein, piekeren in bed. Dat weegt op tegen eender wat.

Het spijt me, te veel ellende.
Dus, dag lieverd ... tot de volgende keer, van op een veilige afstand.