Balthazaar Bosduif kijkt naar ballet

Vandaag stond er een klein meisje te dansen in onze woonkamer. Ze danste op de toppen van haar tenen, haar voetjes mooi gestrekt. Haar armpjes sierlijk boven haar hoofd in een mooi boogje. Geconcentreerd een stapje naar links, een been in de lucht en een mooie pirouette. (Ik was jaloers) Af en toe keek ze in de tv, want die was omgetoverd tot een officiële balletspiegel.

Ik stond met een week gevoel in het deurgat, weemoedig naar de tijd dat de televisie voor mij ook nog een spiegel was. Toen stond ik daar ook zo. Te dansen tussen al die pratende grote mensen op liedjes waarvan ik de melodie en de tekst op de moment zelf wel verzon. En als ik klaar was, riep ik luid: "Nu moeten jullie wel klappen, hé!".

Farah boog fier, toen alle ooms en tante's giechelend applaudiseerden. Meteen gingen de handjes weer omhoog en de volgende voorstelling kwam er weer aan, getiteld 'Ik ben mijn schoenen kwijt' (dat was inderdaad zo). Alle grote mensen begonnen weer te praten, stomme stomme stomme grote mensen.