Balthazaar Bosduif is laf

Ik heb een laf karakter. Er zijn twee dingen waar ik ontzettend goed in ben als het aankomt op mijn gevoelens tonen. En dat is wegrennen en vergeten. Als ik het toch probeer, zeg ik niet de juiste dingen. Nee, dan komen er groffe woorden uit mijn mond zonder dat ik het nog maar besef.

Dus ook maandag (10/01/'05) nam ik de benen. Ik reeg wat zinloze woorden aan elkaar, keek hem even aan, legde een examen af en verdween weer. Ik dacht er zelfs niet over na. Pas in de trein naar huis kwam er een wrang gevoel opzetten dat ik niet zo goed kon plaatsen.
Na een typisch 'terras van Simon"- gesprek werd alles duidelijk. Ik ben een angsthaas met een compleet absurde en vervreemde verhouding. Mooier kan de wereld niet zijn, toch ?

Nu moet ik dingen zeggen als 'We moeten eens praten' en 'Serieus, je bent het slechtste vriendje op de hele wereld' en dan nog die gevreesde vraag stellen: 'Wat doen we daar aan?'
Ik ben doodsbang van die vraag, zo bang dat ik liever doe alsof hij niet bestaat (en geloof me, dat werkt echt niet).

Dus nu zit ik hier, mijn allerliefste (?) is onbereikbaar. Ik wacht op vrijdag en de rillingen lopen me nu al over de rug.