Balthazaar Bosduif geeft raad

Je vroeg of ik het allemaal nog eens wilde opschrijven, omdat je het toch zou vergeten. Er is veel gezegd, dus hier volgt alleen mijn beknopte conclusie:

Ik denk dat het gaat over relativeren. Afstand nemen van jezelf, de mensen en dingen die dicht om je heen staan. Naar 'je wereld' kunnen kijken en zeggen: het is allemaal normaal. Daarvoor moet je je niet geweldadig losscheuren en afsluiten van alles wat je vertrouwd is, want dat is geen oplossing. Dat is wegrennen van wie je bent.
En dan zei je: 'dat is gemakkelijk praten. eens objectief naar jezelf kijken, hoe doe je dat?'
Het is niet gemakkelijk. Je moet om je heen kijken, je afvragen waarom mensen dingen doen en ze begrijpen (Ik zeg niet goedkeuren). Ga opzoek naar het algemene patroon. Dan heb je voor jezelf een referentie en kan je je algemene beeld op jezelf toepassen. Misschien ben je ook maar een doodgewoon mensje in dit regenlandje, die uitblinkt in het een of ander en met andere dingen dan weer niet omkan.

Je zegt dat je geen gevoelens meer hebt. Elke keer vraag ik me af: werkelijk geen enkel gevoel? hou je niet van eten, feesten en drinken? Voel je af en toe geen afkeer? Je hebt toch een mening over dingen. Ook dat zijn allemaal gevoelens. Ik denk dat je het nogal zwart-wit bekijkt, te veel en te snel afwijst en daarom ook geen gevoel kan ontwikkelen.
Je kan niet meer alleen zijn. Misschien moet je het maar eens proberen. Alleen zijn, is je op jezelf concentreren. Je opent een boek dat je graag leest, je maakt of luistert muziek, je gaat stiekem koekjes eten omdat ze te lekker zijn om te delen. Het zijn simpele dingen die je duidelijkheid geven over wie je zelf bent. Ga eens languit op de zetel liggen en doe eens niks. Waar gaan je gedachten heen? En nee, 'wat doe ik hier, ik verveel me' dat telt niet. Geef het wat tijd.

Je bent veel te hard voor jezelf, neem nu eens rustig de tijd om te gaan zoeken naar dat eigen karakter. Je mag mislukken, maar geef het dan niet op. Stort je niet in zwarte zelfhaat, je bent maar een normaal iemand en normale mensen mislukken af en toe in dingen. Ookal moeten ze uit 'verantwoordelijkheid' ineens perfect zijn. Niemand is dat en iedereen komt er wel weer uit.

Balthazaar Bosduif klaagt

Er bestaat een bepaald soort volk dat ik niet kan uitstaan. Je kan ze gemakkelijk herkennen, ze vallen meteen op. Ze hebben namelijk de gewoonte om in elke bioscoop lekker luid te gaan praten. Je hebt ze in verschillende categorieën: ongeïnteresseerde tiener, hyperkinetisch kind, verlorengelopen zakenman... Maar de allerergste, de afschuwelijkste en de meest gemene dat is "de ene helft van een 'semi-intellectueel' koppeltje".

Zit je eens lekker in de Cartoons 'de kwaliteitsbioscoop van Antwerpen', kijk je reikhalzend uit naar een uitzonderlijk filmpje samen met al die gezellige onbekende medefilmliefhebbers.
Dan komen ze net op tijd hijgend de zaal binnendonderen. Natuurlijk is het licht al uit en maken ze een hels lawaai. De begintitels rollen over het scherm. Het is doodstil in de zaal, want je eerste indrukken worden gemaakt. En dan zegt er een schellende stem (Nee, die doet zeker geen moeite om te fluisteren): 'Issem begonnen? ... schat... Ah, ik zien het ja. Hij is begonnen'. Ze scharrelen door de zaal en zetten zich met een luide zucht lekker centraal in het midden. Een enkeling kijkt geërgert om.
10 minuten later: 'schat ... schat ... hebde gij een zakdoekske? ik moet snutten.' Luidruchtig rommelt ze in haar tas en begint te kraken met dat plastiekhoesje. Een paar mensen fronsen gestoord hun wenkbrauwen, maar blijven star voor zich uitstaren. (gedachte: Als ik me maar genoeg concentreer hoor ik het niet meer.)
Een half uur later: 'George ... ik snap het ni! waarom doet die da nu? George?' Kwade blikken en gespannen zenuwen. Let dan op, stom wijf! Een uur later: gehinnik, ze huilt. 'Het is zo zielig, George. Doet da toch ni, stakker!' En even later bij de climaxscène van de film: 'Amai da was schoon sé, schat. Echt speciaal hé, da moeten we meer doen hé schat.' Een algemene drang tot wurging wordt onderdrukt, deze terging wil je geen andere kijker aandoen.

(Indien iemand zich mocht herkennen in deze beschrijving. Ik hoop dat u niet beledigd bent, maar alsjeblief ... leer jezelf beheersen. Kom eens een keer op tijd en hou het stil. Menig bioscoopkijker zal u dankbaar zijn. Echt waar.)

Balthazaar Bosduif maakt een foto (3)

Rosamariposa

een stukje dialoog dat Rosa met zichzelf voerde, terwijl ze door de woonkamer hoste.

Taatisch tss ta tabuu. Tjapis tabu.
Kaboe puu.
Tjopi bah.
Kaboech peta pt bah baaah.
Tapoei!

De blokken moesten een paar keer van hier naar daar verplaatst worden. Ze was nog steeds op zoek naar haar bal. Het reclameblaadje van de Carrefour moest dringend gelezen worden en ze moest ook nog stiekem de lamp een keer of 5 aanraken. Druk hoor! Nog een hoop te doen vandaag!

Balthazaar Bosduif heeft een probleem

Ik zat op een pleintje in het kleurrijke Brussel. De zon scheen en er lag een jongen in mijn schoot. Af en toe zeiden we iets of giechelden we een beetje. Dan zaten we zwijgend een beetje aan elkaar te pulken. Hand op arm. Arm over borst. Hand op oor ...

De mensen keken vreemd en stapten vlug voorbij. Ik keek ze na en probeerde me voor te stellen hoe wij leken in hun ogen. "Hé bah, zomaar in het zonnetje een beetje aan elkaar zitten frunikken" zouden ze denken en stiekem een tikkeltje jaloers zijn.

En toch was ik was een beetje droevig toen.

Ik was een beetje onzeker, omdat ik niet wist waarom ik daar nu eigenlijk zat. We spraken over dromen en ultieme vrijheid, over kunst en bewondering. Maar wat er door mijn hoofd raasde was niet zo mooi als de woorden die ik zei. Ik dacht over kussen die verontschuldigd en vergeten waren. Ik probeerde te begrijpen met wat we nu bezig waren, welke schijn we nu ophielden. Er kwam geen antwoord opdagen.

Ik voelde een arm om mijn heup en een neus tegen mijn buik. De zon scheen op mijn gezicht. 'Laat die verantwoording nu maar even, Ellen. Dit is leuk, instantliefde of niet. Pijn komt later wel.'

Balthazaar Bosduif krijgt een email

Ik was het helemaal vergeten. Nu ja ... durf ik wel ?

Hello!
Would you like to pose for me in Bruge?
I’m coming to Belgium May 4 – 9, 2005 I will be continuing
my portraits of individuals on the streets while visiting.
The nude portrait will take a few minutes,
as I work very quickly.

In exchange for posing for me, I will give
you a signed print of the artwork that we make together.
To see some examples of my individual works,
which would be similar to the to the portrait I would like to take
of you, check out my website:

www.spencertunick.com/individuals.html

Unlike my group installations where I include everyone, my individual works
match specific people to specific settings and ideas. The best way for me to
decide if you are right for this project, is for you to email me some photographs
of yourself (nudes would be best) and tell me a little bit about yourself.
Please include your phone # in the email.

Kindly email me back soon!
Thank You,
Spencer Tunick

Balthazaar Bosduif in Brussel

Ik strompel door de straten van Brussel. Het is kwart na 8 in de morgen en ik moet naar het station. Mijn ogen krijg ik maar half open en mijn bloeddruk bestaat haast niet meer (komt ervan, als je haast de hele nacht wakker blijft).

Misschien kwam het door die verdomde kater, maar plotseling zag Brussel eruit als een balletstuk waar ik ooit naar keek: 'Paris se réveille', een voorstelling van een of andere balletschool. De kleine kindjes speelden muis en kat (oh zo schattig, oh zo cliché), de volgende klas speelde de vuilnismannen of een verloren gelopen sliert toeristen (een poging tot komedie). Peace and quiet. Kom haal even adem voor de gehaaste werkende mens de rust verstoort.

En daar sta ik dus. Er hangt nog een soort ochtendgrauw in de lucht. Katten lopen op straat, snuffelen aan een of andere vuiluitstorting, die hoogstwaarschijnlijk is gecreeerd door een dronken troep feestgangers. De vuilnisman leunt op zijn bezem en kijkt naar de pornotijdschriften die tegen het raam van het krantenhokje zijn geplakt.
De beiaardier geeft een meesterstukje weg. Niemand die het merkt. Op de Grote Markt wijken de eerste Japanse toeristen voor mijn sloffende verschijning. De verkopers openen hun rommelige stalletjes. Ze zetten alle kurkentrekkers van Manneke Pis nog een keer op een rij en dragen het rastarek naar buiten. Er loopt een zwerver een stukje voor me uit, om zijn plaatsje in de gang van Het Centraal Station weer op te eisen.
Op het perron staan ze, de mensen met hun zwarte aktentas en hun grijze maatpakken. Ze kijken stram voor zich uit. Ik zoek een bankje uit en zucht opgelucht. Nog even treinen en ik ben thuis. Mijn eigen bed in en lekker wegdoezelen.

Balthazaar Bosduif decoupeert

Dus heb ik echt geen tijd om te gaan loggen. Van al dat logisch nadenken en inbeelden begin ik langzaam aan roze olifantjes zien. Ik vloek Peremans, Walraevens en elke redacteur uit scène 1 de hel in en het hele kerstverhaal erbij. Arme arme bosduif, ze moet ook eens iets doen voor school ...

Maar wie een prachtige weblog wil lezen vandaag, moet zeker hier eens gaan kijken.
Gisteren ben ik hem toevallig tegengekomen en haast een uur heb ik in het archief zitten bladeren. Heerlijk geschreven. Af en toe gevoelig, dan weer knettergek of lekker stoer.
Sudesh Ramadhin steeg plotsklaps erg hoog in mijn weblog top 30. Dit is een blijvertje.

Balthazaar Bosduif heeft het druk

Ik moet nog:
- Een grondplan en een decoupage maken uit 'het ultieme kerstverhaal' (tegen vrijdag)
- Een orgineel paper schrijven over Astor Piazzolla (tegen vrijdag over een week)
- Een scenario schrijven uit 'Verhalen uit het Weense Woud' (onbepaalde tijd)
- Een nieuwe synopsis schrijven (onbepaald, maar dringend)
- Beginnen aan mijn tweede solo (17 mei)

Maar de zon schijnt zo heerlijk op het balkon, de vogels fluiten uit volle borst en een staat een lekker fris briesje. Hoei! De lente is in het land.

Ik ga een kop koffie halen en een boekje lezen in de zon.
Gegroet!

Balthazaar Bosduif stript

Carnet de Voyage

Vandaag zag ik Craig Thompsons 'hapje voor de fans' liggen in een Brusselse boekenwinkel. 'Carnet de Voyage', het notitieboekje dat Thompson op zijn reis door Europa vol krabbelde met bedenkingen en tekeningen. Als een opgewonden kangeroe donderde ik naar binnen en ruilde een stapel geld in voor de orginele Engelse versie. Hoera! Hoera! Eindelijk had ik het te pakken, nu is mijn collectie compleet.

Een hele les en een hele treinreis heb ik zitten lezen. En ja hoor, hij doet het weer. Ik was in de wolken. Hoe slaagt Thompson erin zo ECHT te zijn? Schaamteloos en o ZO herkenbaar zet hij gedachten, gevoelens en gebeurtenissen op papier. Daarnaast heb ik me ontzettend geamuseerd met de zoektocht naar de kleine sarcastische mopjes. Ze zijn vaak verstopt in erg kleine hoekjes.
Wat ik pas echt bijzonder vind, is dat Craig Thompson geen doekjes om zichzelf windt. Hij is maar een onzekere jongen, die houdt van katten tekenen, door dat verrekte reizen last heeft van diarree en ronduit melancolisch uithaalt naar de liefde.

Natuurlijk zijn de tekeningen prachtig. De verhalende prenten, de portretten en landschappen zijn ... ik kan het niet goed uitleggen (ik ben dan ook ABSOLUUT geen tekentalent). Nooit echt afgewerkt en een beetje dromerig. Ik hou ervan. Ze stralen een soort liefdevolle aandacht uit. (of klinkt dat als hippie-geouwehoer?)

Enfin, ik ga nog eens opnieuw beginnen en stiekem hopen dat hij straks voor de deur staat en vraagt om met me te trouwen ...

Balthazaar Bosduif en haar grootvader

Ik zat met mijn grootvader een film van Capra te kijken, ongeveer een week of 4 geleden. We zagen Mr. Deeds die naar de stad gaat en daar met zijn boerenverstand elke rijke bedrieger voor paal zet. Hij giechelde vanuit zijn zetel. Mijn grootvader heeft het, net als ik, moeilijk om zijn mond te houden tijdens films.
Uiteindelijk belandt Deeds in een psychiatrische instelling. Het deed mijn grootvader zuchten en toen zei hij: 'Kijk eens wat een mooie belichting.' Ik keek. Het was een prachtig silhouet van een man die droevig en doodstil uit zijn raam staarde. 'Hemel,' flitste het door mijn hoofd 'film moet dan toch werkelijk in mijn bloed zitten ...'

Zo is het begonnen. In een korte tijd heb ik een innige band met mijn grootvader ontwikkeld. Het is eigenlijk een beetje gek. We praten haast over niets anders meer dan films. Over klassiekers, want die kan hij zich nog glashelder herinneren. Of hij steekt een hommage af voor oude steracteurs, waarvan ik de naam nog eens niet kende. Maar onlangs keek mijn grootvader ook naar een band die hij voor me had opgenomen. (we hebben thuis geen kabel) En hij was ervan onder de indruk. Hij verzon theorieën en wilde alles weten over de achtergrond van 'Before Sunrise'. Dan raakten we verwikkeld in een verhitte discussie. Of het vervolg had mogen gemaakt worden of niet. Ik was aangedaan. Mijn grootvader blijft verrassen, ook al is hij over de tachtig. Hij is een van de meest vurige filmkijkers die ik ken, waar heeft hij dat zo lang verborgen gehouden?

Balthazaar Bosduif maakt een foto (2)

Zeg nu zelf, als ik er 'DIESEL' onder zou zetten, zou je het haast nog gaan geloven ook.



Simon

Ik beschuldig Simon van modelambities. In een vingerknip toverde hij de ene mooie pose na de andere tevoorschijn. Op een schoteltje, je hoeft er niet eens naar te vragen. Wat kan een onhandige dame nog meer willen?

Balthazaar Bosduif leest

- mocht het jullie opgevallen zijn, ik zit weer in een leesstuip. Bladzijden vliegen in het rond, schrijvers worden bejubeld of afgekraakt, de boekenwinkel heeft aan mij weer een aardige cent verdiend. Zo gaat dat af en toe. Straks ga ik weer elke dag naar de bioscoop ofzo ... -

Ik vind het een fantastische, knettergekke organisatie, De brakke hond. Iedereen die evenveel van fris en vlot talent houdt als ik, moet maar eens gaan kijken. Ze hebben een uitstekende neus voor nieuwe schrijvers. Poëtisch of rauw, maar altijd kwaliteit.
Het boek 'Mooie jonge honden' (een bundeling van kortverhalen van schrijvers bekroond door Brakke Hond) ben ik ondertussen al even gaan oppikken in de boekenhandel. Hij kostte 6 euro, geloof ik, in De Markies.

Mijn oog viel meteen op het verhaal van Saskia De Coster (Ze schreef ook 'Vrije val' en 'Jeuk'), 'Vijfhonderd borden die door de lucht vliegen'. Ze is een schrijfster die het woord surrealisme met eer en geweten in de mond mag nemen. Meteen greep ik naar het grijze potloodstompje dat ergens naast Tongkat (van Peter Verhelst) lag te bestoffen.

-Zij was Haas.

-'Waar is het meisje?' vroeg Cesar aan een lijkbleke verschijning [...] een hand wees naar de straat: 'De straat is vol meisjes.'

-'Ik mag nooit meer contact met je opnemen. Bij deze verbeek ik mijn belofte'

-Toen was er iets als een regendruppel in haar oog.

- Hoeveel lager kon hij vallen? Hij had geen vriendin, hij had een bloeddorstige hond en hij was dood.

Eindelijk weer een schrijfster die bewijst dat je het noodzakelijke niet persé moet opschrijven, dat je het gewoon zelf kan invullen. Lang geleden, het deed deugd.

Balthazaar Bosduif is woest

De Gouden Doerian, een prijs om het beroerste boek van het jaar in de spotlights te zetten. Hemel, hoe kan je zoiets verzinnen? Ook Walter Van den Berg was genomineerd, met zijn debuut 'De hondenkoning', ik heb het gelezen en was in de wolken.

Wie bepaalt of een boek goed of slecht is? Een stijve, geleerde pipo die eindeloze, onverstaanbare zinnen aan elkaar kan rijmen? Of een blitse journalist die af en toe met een fancy boekje staat te wapperen? Blijkbaar dringt het tot die organisatie niet door dat een boek lezen een subjectieve aangelegenheid is. Boekenlezers zijn geen eenheidsworst, ze hebben uiteenlopende smaken en daarover valt niet te kibbelen. Dat moeten we gewoon maar eens aanvaarden.

Dus dan selecteren 3 (!!) doeriakken (geleend van vandenb.) van criticussen een aantal auteurs en maken ze een rapport op. Daar staan dingen in als: (…) Walter heeft niet alleen het slechtste boek van het afgelopen jaar geschreven maar waarschijnlijk van de laatste honderd jaar. Het is een klap in het gezicht van iedere lezer die tenminste nog iets van een doorleefd gevoel terug wil vinden in wat hij tot zich neemt. Walter lijkt alleen maar te schrijven voor alle eenzame jongens zonder talent. Die zullen in dit boek veel herkennen. (…) En dat was nog niet eens de stompzinnigste commentaar die er bij was. Nee, dat noem ik geen argumentering. Dat noem ik hooghartig literair masochisme. Quote uit een log van Adriaan Jaeggi (doeriak): "Natuurlijk hadden wij als juryleden erop gerekend pijnlijke bezeerdheid bij auteurs en bij hun op slordigheid en onachtzaamheid betrapte literaire uitgevers bloot te leggen. ". Hemeltje lief ...

En dan zijn ze verbaasd, dat auteurs en uitgevers op hun tenen getrapt zijn. Dat ze gaan steigeren en boycotten. 'Hé, waarom doen ze nu zo? We boren toch alleen maar een geesteskind en eventueel een carrière in de grond' mompelt de kortzichtige meesmuilende jury. Ze rammen hun eigen 'kwalitatieve' mening in de strot van een onschuldige geïnteresseerde lezer, desnoods met vuist en al. Wat zeg ik, LIEFST met vuist en al, want dat is hip. Dat leest lekker.

Ze zijn ermee opgehouden, gelukkig. Lang leve de vrije schrijver! Nu zeuren alleen nog een paar hippe internetsite's na. (Die ga ik hier niet promoten). Ze nemen woorden in de mond als 'inteelt' en 'veren in elkaars reet steken' en klagen dat de 'hoogsten der literatuur' niet tegen kritiek kunnen. Zelf slagen ze er niet in de naam van een auteur juist te schrijven. Ironisch toch ...

voor werkelijk goed geargumenteerd (en vooral rustig) protest van Hanneke Groenteman klik HIER en voor een hypocriete weerlegging van Adriaan Jaeggi klik HIER (vergelijk met DIT)

Mensen met andere meningen mogen zich melden.

Balthazaar Bosduif is gelukkig

"Oh yes, nen ouwe!!!"

Ik had het over die heerlijk schommelende bruine trams. Fros dacht dat ik de oude opa bij het raampje bedoelde. En dan een half uur in een deuk liggen tot je niet meer kon ademen.
Heerlijk toch, een avondje in de sneeuw rond slenteren, giechelen, je buik rond eten en dan top off the bill ... een niet synchrone Sneeuwitje kijken.

Bosduifje genoot.

Fros en Simon, merci merci merci voor die heerlijke avond.

Balthazaar Bosduif verklaart

"Wat ik altijd raar vond, en nog steeds vind, is dat je steeds jaloers lijkt te worden op dingen/mensen die je bewondert. Het is begrijpelijk, maar toch ook een beetje spijtig dat je steeds zo'n negatief gevoel krijgt bij iets dat je eigenlijk op zichzelf zou moeten ervaren. "
commentaar van Intruder bij 'Balthazaar Bosduif is verbijsterd'

Tja, het zit in mijn karakter. Noem me maar een jaloers type. Niet in de typische zin van het woord. Ik val niet onder de standaard 'jaloers en bezitterig', maar eerder in de 'ik wil beter zijn dan jij' categorie. Nu ja, dat klinkt al even vies, laat me het nuanceren.

Ik ga heus niet als een detectieve achter je aansluipen, om te ontdekken waarom je beter bent dan ik. Maar stiekem knaagt er dan wel iets in me. Een zeurend stemmetje dat herhaalt: 'Waarom jij wel en ik niet?' (hé wat laf!). Dat is belachelijk, dat weet ik. Ik wens elke mens op aarde elk succes toe dat hij maar kan bedenken, maar ik wil stiekem toch de beste zijn. Zo ben ik nu eenmaal. Ik ben van het concurrerende type.

Ik denk niet dat veel mensen het door hebben als ik hen bewonder. Zodra ik iets zie dat de moeite waard is, komt 'het extreem kritische oog' opzetten. Geloof me, hoe strenger ik word, hoe meer respect ik heb tegenover die schrijver, regisseur, kunstenaar of vriend. Misschien doe ik dat wel uit zelfbehoud, om een soort controle te krijgen over dat irritante stemmetje. Maar langs de andere kant wil ik ook dat elk bijzonder getalenteerd persoon, bijzonder blijft of liefst nog beter wordt in wat hij doet. Bijzonder blijven is het moeilijkste wat er bestaat, je moet jezelf keer op keer overtreffen.

Als dat lukt, dan zet ik je op een voetstuk. Dan word je een voorbeeld. Mijn jaloezie wil je dan evenaren, overtreffen. Ik gebruik het eerder als een drijfveer, ik probeer me er niet door te laten verteren. Af en toe lukt dat, af en toe niet.

Balthazaar Bosduif is verbijsterd

Gisteren kwamen ze op school met Leni Riefenstahl op de proppen. 'Triumph des Willens', een documentaire over de bijeenkomst van de nationaal-socialistische (later Nazi)partij in Neurenberg in 1934.
Meteen was ik gefascineerd door haar montage, haar beelden. ik kleefde aan het scherm. De symboliek die sommige scènes bezaten, de prachtige afbeeldingen van mensen en architectuur. Deze vrouw wist hoe ze schoonheid kon tonen. (dan bedoel ik niet de vreemde gedachtenkronkels van Hitler, maar de schoonheid van een eenmalige gebeurtenis) De scène waarbij het vliegtuig van Hitler als een 'schaduw'adelaar over Neurenberg vloog, deed me haast zuchten van jaloezie. 'Zo goed word ik nooit' flitste het door mijn hoofd en Leni werd op een voetstuk gezet.

Maar het werd nog beter.
Het woord propaganda kwam boven drijven. Het mysterie rond haar functie in de opkomst van Hitler. Heeft ze geholpen? Of is het zoals ze zelf zegt: "I filmed the truth as it was then. Nothing more." ? Het blijft nogal duister en ook dat fascineert me. Is ze een naïef slachtoffer met talent of een manipulateur met een vlotte tong. Beide zijn mogelijk.

Ik vertrek nu naar de videotheek om het uit te zoeken.