Balthazaar Bosduif leest

- mocht het jullie opgevallen zijn, ik zit weer in een leesstuip. Bladzijden vliegen in het rond, schrijvers worden bejubeld of afgekraakt, de boekenwinkel heeft aan mij weer een aardige cent verdiend. Zo gaat dat af en toe. Straks ga ik weer elke dag naar de bioscoop ofzo ... -

Ik vind het een fantastische, knettergekke organisatie, De brakke hond. Iedereen die evenveel van fris en vlot talent houdt als ik, moet maar eens gaan kijken. Ze hebben een uitstekende neus voor nieuwe schrijvers. Poëtisch of rauw, maar altijd kwaliteit.
Het boek 'Mooie jonge honden' (een bundeling van kortverhalen van schrijvers bekroond door Brakke Hond) ben ik ondertussen al even gaan oppikken in de boekenhandel. Hij kostte 6 euro, geloof ik, in De Markies.

Mijn oog viel meteen op het verhaal van Saskia De Coster (Ze schreef ook 'Vrije val' en 'Jeuk'), 'Vijfhonderd borden die door de lucht vliegen'. Ze is een schrijfster die het woord surrealisme met eer en geweten in de mond mag nemen. Meteen greep ik naar het grijze potloodstompje dat ergens naast Tongkat (van Peter Verhelst) lag te bestoffen.

-Zij was Haas.

-'Waar is het meisje?' vroeg Cesar aan een lijkbleke verschijning [...] een hand wees naar de straat: 'De straat is vol meisjes.'

-'Ik mag nooit meer contact met je opnemen. Bij deze verbeek ik mijn belofte'

-Toen was er iets als een regendruppel in haar oog.

- Hoeveel lager kon hij vallen? Hij had geen vriendin, hij had een bloeddorstige hond en hij was dood.

Eindelijk weer een schrijfster die bewijst dat je het noodzakelijke niet persé moet opschrijven, dat je het gewoon zelf kan invullen. Lang geleden, het deed deugd.