Balthazaar Bosduif in Brussel

Ik strompel door de straten van Brussel. Het is kwart na 8 in de morgen en ik moet naar het station. Mijn ogen krijg ik maar half open en mijn bloeddruk bestaat haast niet meer (komt ervan, als je haast de hele nacht wakker blijft).

Misschien kwam het door die verdomde kater, maar plotseling zag Brussel eruit als een balletstuk waar ik ooit naar keek: 'Paris se réveille', een voorstelling van een of andere balletschool. De kleine kindjes speelden muis en kat (oh zo schattig, oh zo cliché), de volgende klas speelde de vuilnismannen of een verloren gelopen sliert toeristen (een poging tot komedie). Peace and quiet. Kom haal even adem voor de gehaaste werkende mens de rust verstoort.

En daar sta ik dus. Er hangt nog een soort ochtendgrauw in de lucht. Katten lopen op straat, snuffelen aan een of andere vuiluitstorting, die hoogstwaarschijnlijk is gecreeerd door een dronken troep feestgangers. De vuilnisman leunt op zijn bezem en kijkt naar de pornotijdschriften die tegen het raam van het krantenhokje zijn geplakt.
De beiaardier geeft een meesterstukje weg. Niemand die het merkt. Op de Grote Markt wijken de eerste Japanse toeristen voor mijn sloffende verschijning. De verkopers openen hun rommelige stalletjes. Ze zetten alle kurkentrekkers van Manneke Pis nog een keer op een rij en dragen het rastarek naar buiten. Er loopt een zwerver een stukje voor me uit, om zijn plaatsje in de gang van Het Centraal Station weer op te eisen.
Op het perron staan ze, de mensen met hun zwarte aktentas en hun grijze maatpakken. Ze kijken stram voor zich uit. Ik zoek een bankje uit en zucht opgelucht. Nog even treinen en ik ben thuis. Mijn eigen bed in en lekker wegdoezelen.