Balthazaar Bosduif en haar grootvader

Ik zat met mijn grootvader een film van Capra te kijken, ongeveer een week of 4 geleden. We zagen Mr. Deeds die naar de stad gaat en daar met zijn boerenverstand elke rijke bedrieger voor paal zet. Hij giechelde vanuit zijn zetel. Mijn grootvader heeft het, net als ik, moeilijk om zijn mond te houden tijdens films.
Uiteindelijk belandt Deeds in een psychiatrische instelling. Het deed mijn grootvader zuchten en toen zei hij: 'Kijk eens wat een mooie belichting.' Ik keek. Het was een prachtig silhouet van een man die droevig en doodstil uit zijn raam staarde. 'Hemel,' flitste het door mijn hoofd 'film moet dan toch werkelijk in mijn bloed zitten ...'

Zo is het begonnen. In een korte tijd heb ik een innige band met mijn grootvader ontwikkeld. Het is eigenlijk een beetje gek. We praten haast over niets anders meer dan films. Over klassiekers, want die kan hij zich nog glashelder herinneren. Of hij steekt een hommage af voor oude steracteurs, waarvan ik de naam nog eens niet kende. Maar onlangs keek mijn grootvader ook naar een band die hij voor me had opgenomen. (we hebben thuis geen kabel) En hij was ervan onder de indruk. Hij verzon theorieën en wilde alles weten over de achtergrond van 'Before Sunrise'. Dan raakten we verwikkeld in een verhitte discussie. Of het vervolg had mogen gemaakt worden of niet. Ik was aangedaan. Mijn grootvader blijft verrassen, ook al is hij over de tachtig. Hij is een van de meest vurige filmkijkers die ik ken, waar heeft hij dat zo lang verborgen gehouden?