Balthazaar Bosduif leest een gedicht

Ik heb voor kerst een gedichtenkalender gekregen, die roze van meulenhoff. Bij het aanbreken van 2006 heb ik hem naar behoren in het toilet opgehangen. Een dagelijkse dosis poëzie op de wc, een verrassend aangename intellectuele interventie.

Ik geen poëzieschrijver, maar een lezer. Geen fanaat, eerder geïntereseerde. Vorm en klank komen voor mij op de tweede plaats, mooie beelden en vooral de betekenis moeten me raken. Ik zal nooit dichter worden. Helaas.

Gisteren las ik er eentje dat me even deed peinzen. Mooie beelden, heel mooie beelden. Hij is net een dagje te laat, omdat ik hem vandaag pas kon losscheuren. Afdrukken en op het toilet hangen. Dat zou mooi zijn.

Balthazaar Bosduif keek omhoog en zag ...

Balthazaar Bosduif, Intruder en de paradox

Het kwam er van. Intruder, ik en de lang verwachte discussie over "De man met alle oplossingen in handen."

Na het eerste ijsje van de lente en bij koffie en cake zei ik het best wel eens zou willen meerwerken aan een blockbuster. Intruder haalde zijn neus op. Ik wees hem op de technische hoogstandjes, hij op het hersenverdovende verwachtingspatroon. We hadden het over Tarkovsky en Chicken Run. Ze bleken aan elkaar gewaagd. Na een heleboel luide argumenten, nuanceringen en preciseringen leek het nog altijd onmogelijk om ons te verzoenen. Intuder is de man van de kunst, de uitdaging, de vrijheid en het hersenwerk. Ik hou het liever bij duidelijkheid, eenvoud en gevoel. Geen van beide liet zich zomaar overtuigen.

Intruder zei dat het jammer was dat het analytische, het verklarende, het logische te vaak het associatieve en het existentiële overstemde. In film, in filosofie, in literatuur, in de wereld in het algemeen. Hij gaf me een moment om na te denken.

En toen bedacht ik me iets: waarom gaan we er zomaar vanuit dat analytische en het associatieve elkaars tegengestelden zijn? Zijn ze wel onverzoenbaar? Waarom kunnen ze geen gebruik van elkaar maken? Uit associatieve gedachten kan een compleet logisch plot of redenering volgen. En door je associatief uit te drukken, zet je je nog steeds af tegen een logische structuur. Maar die hoor je dan wel eerst te kennen natuurlijk.
Misschien kunnen ze naargelang de situatie wel elkaars basis betekenen en vooral van elkaar gebruik maken om boven zichzelf uit te stijgen. Het analytische plot zou zijn sleur doorbreken. De chaotische zijde zou zich net wat duidelijker kunnen uitdrukken en daarmee echt een boodschap hebben.

Ik glimlachte en zei dat ik het niet langer met hem oneens kon zijn, als hij mijn kant ook zou begrijpen. Hij knikte. Einde discussie. Ik dronk mijn koffie op en we gingen naar huis. Aan de tram zei hij tegen me: ‘Ellen, ik heb helemaal geen spijt dat ik niet naar de les ben geweest.’ We namen afscheid. Pas om de hoek besefte ik dat ik van die bolleboos/boekenwurm een enorm compliment had gekregen.

En om de bal maar even terug te kaatsen: Langs welke kant je het ook bekijkt, je bent een fantastische, wijze kerel. En verdorie, ik zie je graag.

andere Intruders, hier en hier

Balthazaar Bosduif en haar vriendje het LHBtje

Hij kwam nonchalant aangestruind, zomaar over mijn toetsenbord heen. Ik had hem bijna verpletterd met mijn pink toen ik mijn lijstje dagelijkse favorieten verder afliep. Een beetje beledigd kroop hij weg van zijn zelfveroverd plekje. 'Ach stel je niet zo aan...' dacht ik. Hij ging demonstratief zitten mokken op de dichtstbijzijnde toets. Hij bleef daar, roerloos tot ik aan het einde van mijn lijstje was.

'Oké, oké ...' Ik greep mijn fototoestel vast, stelde de afstand in en het beeld scherp. 'Nu mooi glimlachen.' Hij verzette nog een paar pootjes tot hij haast recht in de les keek. 'Kijk eens hoe fotogeniek ik ben!' leek hij te zeggen. 'Aansteller.' mompelde ik terug en hij bleef expres heel stil zitten. Ik nam nog een paar foto's. Toen vond hij het wel welletjes, kroop hij naar beneden en vloog achter het gordijn. Ik moest nu niet gaan denken dat ik meteen alles van hem zou loskrijgen.

Het is me wat, een hardnekkig sociaal lieveheersbeestje in huis hebben ...

Update: ik ga hem meteen vertellen hoe harig hij eigenlijk wel is. Waarschijnlijk zal hij eens hooghartig snuffen. Serieus, nooit geweten dat die beestjes haar op hun schild hadden.

Update 2: ik moet jullie met pijn in het hart het overlijden van George (Sjorsj voor de vrienden) meedelen. De hete verwarming en het spinnenrag zijn hem te veel geworden. Heel Wiedus treurt bij het heengaan van zo prachtig, trots, maar vooral harig showbeestje.

Balthazaar Bosduif schrijft een stukje melancholie

Op dit moment van het jaar vind ik bomen het mooist. Hun zwarte silhouetten zolang de zon onder gaat. Nesten worden zwarte vlekken, verborgen tussen de grillige takken. Elke boom heeft andere takken, een andere stam, een andere vorm. Als je maar lang genoeg kijkt, kan je ze herkennen.

Op rustige avonden sta ik vaak uit het keukenraam te staren. Gewoon naar de bomen kijken met mijn knieën tegen de verwarming aan. Klara speelt zachtjes, de vaatwasser maakt af en toe vreemde spoelgeluiden en ik wacht tot de fluitketel stopt met ruisen en gaat fluiten.

Meestal word ik halverwege overvallen door melancholie. Dan denk ik aan de liefde, drama's, oude verhalen en zie ik geen bomen meer. Mensen in mijn hoofd, vage herinneringen en gevoelens. Af en toe komt mijn ambitieuze ik dan opzetten en geeft me een enorme schrijfstuip. Of ik sta daar gewoon te genieten. Ik volg de takken samen met de kronkels in mijn hoofd en weet dat ze niet echt ergens zullen uitkomen.

Zoveel rust voor een keukenraam om te beseffen hoe gelukkig ik eigenlijk wel ben.

Balthazaar Bosduif gaat het doen

Ik loop nu al zeker een kwartier te ijsberen door mijn slaapkamer. Heen en weer. Heen en weer. Ik weet met mezelf geen blijf, te veel energie in mijn lijf. Het is te veel. Te absurd. Niet te geloven. Maar ik moet. Ik moet er heen. Als ik het niet doe dan krijg ik spijt, tonnen spijt.

Dit is wartaal. Goed, ik zal het uitleggen.

Ik ben van plan mezelf een veel te vroeg en vooral een exuberant groot verjaardagscadeau te geven. En dat cadeau heet 'Robert Mc Kee's story seminar' in Londen. Deze ochtend kreeg ik een email van een LC medestander (schrijfcursus), die net als ik een onmetelijke Mc Kee-bewonderaar is. Het ging ongeveer zo:

Ben je weg ?

Begin forwarded message:

ROBERT McKEE is the most widely known and respected screenwriting teacher in the world. Portrayed in the Oscar-nominated hit "ADAPTATION," callled "the most influential storytelling theorist since Aristotle" in the Guardian's 2006 Academy Awards special coverage, and interviewed by "60 Minutes" correspondent Bob Simon for CBS News' Sunday Morning 2005 Academy Awards Special, McKee's sold-out Story Seminars teach the essential principles of screenwriting and story design that studios, production companies and publishers demand from their writers.

Ik heb een kwartier naar mijn scherm zitten staren. Hij kwam naar Londen, binnen mijn bereik. Ik kon er heen. Mijn ogen slingerden heen en weer tussen zijn aanprijzingen en zijn 'Fee', want dat was behoorlijk wat. Ik dacht aan de rommel er om heen, want dat nam ook grote proporties aan: een slaapplaats zoeken. Een reis naar Londen. Voedsel. Dat kost ook.

Maar Ik kon het niet verdringen. Eén gedachte liet zich niet wegslaan: Dit is mijn kans. Dit wil je meer dan eender wat op de hele wereld. Drie dagen Robert Mc Kee. Van negen uur 's morgens tot negen uur 's avonds briljante woorden noteren van een Icoon. De man met alle oplossingen in handen.

Ik heb besloten om te gaan. Gewoon te gaan. Ik moet er heen.

En toen is de energiebom in mij gebarsten. Het is nu vijf uur later en ik voel me nog steeds als een kip zonder kop. Mc Kee ... de legendarische Mc Kee en ik. Jezus.

Balthazaar Bosduif en het Brusselsamenraapsel

En wat deed ik daar?

Maar daarnaast ook andere dingen gedaan zoals: Zingen in de supermarkt, omdat de wereld meer plotselinge musical nodig heeft. Het thema van de muziek veranderde naargelang onze aankopen. Ik zeg u, Marokkaanse soep is een aanrader. Samen met Naga liggen spinnen tot we in elkaars poten/armen lagen als een getrouwd koppel. Aan het haar van Maurits geroken en beslist dat het naar loempia stonk, tussen neus en lippen besloten om gewoon vrienden te blijven. Wederom mijn foute pita aura bewezen: Elke keer weer als ik in Brussel een pitabar binnen stap, kom ik buiten met iets wat ik absoluut niet besteld heb. Deze keer hield ik mijn mond en liet de ander praten, dan kon er toch echt niks meer mis gaan. Helaas ... toen we wilde gaan eten had de pitaman onze twee bestellingen in één broodje gestoken. Verder nog naar Le coq gegaan met Jorik en daar het bierkaartjesspel geïntroduceert gekregen. Dat gaat als volgt: Men neme 3 à 4 bierkaartjes en vult op elk kaartje minstens een antwoord, een vraag en een leesteken in. Je schud ze door elkaar en stopt ze weer terug in het bakje. Nu maar hopen dat de volgende die aan je tafeltje komt zitten zijn bierviltjes omdraait. Dan leest die bijvoorbeeld:

'?'
'Je sais pas, mais telephone a jerome'
'Oui'

Jorik en ik besloten meteen te participeren, jolig als we waren werd het zoiets:

'Flurrie, wurrie, wurrie karoe?'
'...'
'Azogh wippiefripu zworkstra katsja!'
'Wellicht.'

Vanaf nu ga ik altijd bierviltbakjes doorzoeken.

Balthazaar Bosduif luistert mee

Ze hadden het over kachels, mijn grootouders. Ik strooide een heleboel poedersuiker op mijn rijsttaartje en nam een grote hap. Ze waren van haring, naar roken en pekelen gegaan, dan overgestapt op oorlog en nu waren ze bij kachels aangekomen. Ik moest er om glimlachen. Ik hou er van als ze verhalen vertellen.

'En in de winter dan stonden de stoelen rond de stoof. En dan wij met ons vieren. Onze voeten zo ...' Mijn grootmoeder deed alsof ze haar voeten op de tafel legde.
Mijn grootvader lachte 'Ja, en bij het begin van de lente had je bruine voeten, gebakken voeten!'

De fluitketel floot en Grootmoeder liep naar de keuken om thee te zetten. Ik nam nog een hap. Mijn grootvader keek mee, alsof hij zeker wou zijn dat ik het lekker vond. Ik kauwde en zei 'Hmm!'. Hij knipoogde naar me als antwoord.

'We hadden vroeger een fornuis.' Mijn grootmoeder kwam met het hete water uit de keuken. 'Zo een echt, oud porceleine fornuis. Met drie pitten, een oven waar je nog niet door kon kijken en kleine klepjes voor de knoppen.' -die kleppen hadden een naam, maar die ben ik vergeten.-

'Echt?' vroeg Grootvader. Hij trok rimpels in zijn hoofd en dacht heel diep na. 'Daar kan ik me niets van herinneren.'
'Zeker van. Het kwam uit Duitsland en ik mocht er nooit aankomen. Dat was toen nog met gas. Alleen als we gingen verhuizen, dan kroop ik in de kar, we verhuisden toen nog met een kar! Dan ging ik naast het fornuis zitten en dan mocht ik zoveel aan de knoppen draaien als ik maar wilde.'
Haar ogen glinsterden en ze had putjes in haar wangen. Mijn grootmoeder leek plotseling exact op dat kleine meisje met de lange vlechten in die oude zwart-wit foto's.

'Echt?' Mijn grootvader had het herinneren nog steeds niet opgegeven.
'Echt waar.' zei Grootmoeder 'Ze was er nog steeds toen jij al langs kwam.'
'Maar toen ik bij jou langs kwam, kwam ik niet om naar een fornuis te kijken, toen kwam ik om te vrijen!'
En hij keek er wel erg triomfantelijk bij, mijn grootvader.

Rosa and the Blues (of B.B. neemt weer een foto)

Balthazaar Bosduif speelt een spelletje

Ons gezinnetje is op vakantie en ik ben thuis gebleven. Blijkbaar had ik geen krokusvakantie, maar dat had ik niet zo heel goed opgezocht. Nu speel ik al een paar dagen een gek toneeltje dat heet: 'Kijk, ik ben een volwassene!'. Het is fantastisch, maar toch helemaal anders dan ik het me had voorgesteld.

Eens ze de deur uit zijn, valt het op hoe stil het wel is zonder hen. Zo stil dat ik me dood schrik als een deur kraakt of de telefoon gaat. Doodstil, zodat ik af en toe naar de tv loop om wat geluid te hebben, normaal kijk ik niet zo heel vaak televisie. Nu staat het nieuws elke dag aan en ben ik weer op de hoogte van alle wereldellende.
Ik sta ook vaker uit het raam te staren, alsof nu ik alles zelf kan beslissen er meer ruimte voor mijmeren is vrijgekomen. Wolken, bomen, wolken, bomen ... Ik, ik, ik. Het bevalt me wel.
De boeken lonken ook meer dan anders. Een leeg huis is het ideale klimaat om te lezen. Met een kopje koffie, een koekje en een boek op de zetel, op elk moment van de dag. Prachtig toch?
-Ik heb 'Extremely Loud and Incredibly Close' van Jonathan Safran Foer uitgelezen, maar daarover later meer.-

Natuurlijk doe ik ook nog andere dingen dan de egoïstische eenzaat uit hangen. Ik had mezelf gezworen om een verantwoordelijke routine te vinden: alles netjes houden, vuilnis buiten zetten, plantjes water geven, af en toe een gezelschapsuitstapje, naar de winkel gaan, koken ...
Koken! Ik kook nooit of zelden, normaal schuif ik een pizza in de oven en daar ben ik heel tevreden mee, maar dat paste nu niet in mijn belofte. Dus, ik naar de winkel en maar staren naar het overdosis beleg, de bakken vol groenten en de rij cornflakessoorten. Er is zoveel in winkels als je niet weet wat je moet hebben. Na een anderhalf uur piekeren en kiezen stapte ik buiten met een pakje geitenkaas, een bruin broodje, een lapje vlees, één pompelmoes, drie soorten groenten en een pakje koekjes. Na een uur achter het fornuis te staan, bleek mijn brouwsel nog eetbaar, haast smakelijk te zijn. Wat een overwinning.

Ik liep even naar de badkamer om mijn handen te wassen en toen ik weer de gang in liep, dacht ik: 'Verdorie, het ruikt hier naar de kookkunstjes van mijn grootmoeder.' Leer jezelf kennen, blijf eens alleen thuis ... Wonderlijk, wonderlijk.