Balthazaar Bosduif en haar vriendje het LHBtje

Hij kwam nonchalant aangestruind, zomaar over mijn toetsenbord heen. Ik had hem bijna verpletterd met mijn pink toen ik mijn lijstje dagelijkse favorieten verder afliep. Een beetje beledigd kroop hij weg van zijn zelfveroverd plekje. 'Ach stel je niet zo aan...' dacht ik. Hij ging demonstratief zitten mokken op de dichtstbijzijnde toets. Hij bleef daar, roerloos tot ik aan het einde van mijn lijstje was.

'Oké, oké ...' Ik greep mijn fototoestel vast, stelde de afstand in en het beeld scherp. 'Nu mooi glimlachen.' Hij verzette nog een paar pootjes tot hij haast recht in de les keek. 'Kijk eens hoe fotogeniek ik ben!' leek hij te zeggen. 'Aansteller.' mompelde ik terug en hij bleef expres heel stil zitten. Ik nam nog een paar foto's. Toen vond hij het wel welletjes, kroop hij naar beneden en vloog achter het gordijn. Ik moest nu niet gaan denken dat ik meteen alles van hem zou loskrijgen.

Het is me wat, een hardnekkig sociaal lieveheersbeestje in huis hebben ...

Update: ik ga hem meteen vertellen hoe harig hij eigenlijk wel is. Waarschijnlijk zal hij eens hooghartig snuffen. Serieus, nooit geweten dat die beestjes haar op hun schild hadden.

Update 2: ik moet jullie met pijn in het hart het overlijden van George (Sjorsj voor de vrienden) meedelen. De hete verwarming en het spinnenrag zijn hem te veel geworden. Heel Wiedus treurt bij het heengaan van zo prachtig, trots, maar vooral harig showbeestje.