Balthazaar Bosduif schrijft een stukje melancholie

Op dit moment van het jaar vind ik bomen het mooist. Hun zwarte silhouetten zolang de zon onder gaat. Nesten worden zwarte vlekken, verborgen tussen de grillige takken. Elke boom heeft andere takken, een andere stam, een andere vorm. Als je maar lang genoeg kijkt, kan je ze herkennen.

Op rustige avonden sta ik vaak uit het keukenraam te staren. Gewoon naar de bomen kijken met mijn knieën tegen de verwarming aan. Klara speelt zachtjes, de vaatwasser maakt af en toe vreemde spoelgeluiden en ik wacht tot de fluitketel stopt met ruisen en gaat fluiten.

Meestal word ik halverwege overvallen door melancholie. Dan denk ik aan de liefde, drama's, oude verhalen en zie ik geen bomen meer. Mensen in mijn hoofd, vage herinneringen en gevoelens. Af en toe komt mijn ambitieuze ik dan opzetten en geeft me een enorme schrijfstuip. Of ik sta daar gewoon te genieten. Ik volg de takken samen met de kronkels in mijn hoofd en weet dat ze niet echt ergens zullen uitkomen.

Zoveel rust voor een keukenraam om te beseffen hoe gelukkig ik eigenlijk wel ben.