Balthazaar Bosduif luistert mee

Ze hadden het over kachels, mijn grootouders. Ik strooide een heleboel poedersuiker op mijn rijsttaartje en nam een grote hap. Ze waren van haring, naar roken en pekelen gegaan, dan overgestapt op oorlog en nu waren ze bij kachels aangekomen. Ik moest er om glimlachen. Ik hou er van als ze verhalen vertellen.

'En in de winter dan stonden de stoelen rond de stoof. En dan wij met ons vieren. Onze voeten zo ...' Mijn grootmoeder deed alsof ze haar voeten op de tafel legde.
Mijn grootvader lachte 'Ja, en bij het begin van de lente had je bruine voeten, gebakken voeten!'

De fluitketel floot en Grootmoeder liep naar de keuken om thee te zetten. Ik nam nog een hap. Mijn grootvader keek mee, alsof hij zeker wou zijn dat ik het lekker vond. Ik kauwde en zei 'Hmm!'. Hij knipoogde naar me als antwoord.

'We hadden vroeger een fornuis.' Mijn grootmoeder kwam met het hete water uit de keuken. 'Zo een echt, oud porceleine fornuis. Met drie pitten, een oven waar je nog niet door kon kijken en kleine klepjes voor de knoppen.' -die kleppen hadden een naam, maar die ben ik vergeten.-

'Echt?' vroeg Grootvader. Hij trok rimpels in zijn hoofd en dacht heel diep na. 'Daar kan ik me niets van herinneren.'
'Zeker van. Het kwam uit Duitsland en ik mocht er nooit aankomen. Dat was toen nog met gas. Alleen als we gingen verhuizen, dan kroop ik in de kar, we verhuisden toen nog met een kar! Dan ging ik naast het fornuis zitten en dan mocht ik zoveel aan de knoppen draaien als ik maar wilde.'
Haar ogen glinsterden en ze had putjes in haar wangen. Mijn grootmoeder leek plotseling exact op dat kleine meisje met de lange vlechten in die oude zwart-wit foto's.

'Echt?' Mijn grootvader had het herinneren nog steeds niet opgegeven.
'Echt waar.' zei Grootmoeder 'Ze was er nog steeds toen jij al langs kwam.'
'Maar toen ik bij jou langs kwam, kwam ik niet om naar een fornuis te kijken, toen kwam ik om te vrijen!'
En hij keek er wel erg triomfantelijk bij, mijn grootvader.