Balthazaar Bosduif is fabrikoos

Met dank aan mijn Canon A620, Swa en de lamp

Balthazaar Bosduif maakt lijstjes

Mijn hoofd lijkt alle examens vergeten te zijn en wil alleen nog maar wegdromen of mijmeren over wat ik allemaal ga doen na de examens. En om ze niet te vergeten zet ik ze even hier neer.

Wat te doen nadat deze rotperiode voorbij is:

A) Schrijven: -weer naar LC gaan- Fases afmaken- Aan het concept 'De vissers' beginnen- oefenen op freewriting- Idee: een verhalendoos- proberen hier op te komen-
B) Uitstapjes: - naar Brussel- naar Gent - naar Puurs (dringend!)- Naar Tante Gerda (dringend!)-
C) Film: The Constant Gardner- Me and you and everyone we know- The wayward cloud- Dark horse-
D) aanvulsels: -nieuwe oorbellen in elkaar flansen- naar de oude Petrol gaan om foto's te nemen-

Nog vijf dagen, nog vijf ... en dan begint het leven terug.

Balthazaar Bosduif kan het niet vatten

Gisteren viel mijn oog op een boek dat ik al in geen honderd jaar meer had gelezen. Het viel open op een mooie passage. Zo toevallig, of misschien had ik deze passage vroeger zo vaak gelezen dat het boek op deze plaats moest openvallen.

'Ze gelooft niet in het woord 'ex-geliefde'. Het is niet omdat je zegt dat het voorbij is dat het daarom voorbij is, nee, zij is niet iemand van besluiten zoals hij ogenschijnlijk, zij is haar gevoelens niet de baas, ze heeft helemaal niet de intentie de baas te zijn, soms doet ze wel net alsof.'

Meteen draaide ik naar de laatste pagina. Dat was ook een routine, ik hou van de laatste zin van het boek.

'Ze geloven niet in het woord ex-geliefde, iemand is een geliefde of niet.'
- Een bed vol schuim, Oscar van den Boogaarde, Citaat: p.53 & 142-

Ik zal dan ook maar toegeven dat ik ook niet toevallig naar dat boek greep. Ik was behoorlijk melancholisch en de hersenspinsels suisden door mijn hoofd. Die riepen dat ik alles helemaal zelf gezocht had. Ik had mijn handen maar moeten thuishouden, dan had ik nu niet hoeven piekeren.

'Ex-geliefde ...'

En toch bleef ik heel bewust die film voor mijn ogen afspelen. Opnieuw en opnieuw, omdat ik dat wou, omdat er misschien wel iets zou overblijven in mijn hoofd. Maar alles werd vaag en verdween. Alleen het dilemma bleef over en ik kon geen antwoord vinden. Het was verscheurend.

Verliefd? Nee.
Vriend? Nee.
Seks? Nee.
Wat dan wel?

Gewoon een ex-geliefde, met een hele mooie blik in zijn ogen. En ik die het niet kon weerstaan.

Balthazaar Bosduif heeft nieuw speelgoed

Verwacht u maar aan een beeldenstorm.

Balthazaar Bosduif neemt een pauze

"kom we zijn weg
we zijn weg kom
dat we weg zijn
weg van hier
sta recht kom
we zijn weg
zijn we weg?
we zijn weg
en wij weg
gaat ge mee? ga mee
we zijn weg
nu
nu zijn we weg
alleen wij
wij alleen
weg
willen we dat doen?

als we dat gewoon doen
gewoon weg
zo ver mogelijk
ver weg
we doen het
sta recht
kom kom kom
kom kom kom
met mij mee
gij en ik
ik en gij
wij weg
doen?
doen
ga mee
sta recht
kom
we zijn weg"

-Uit 'Volk' productie van het Toneelhuis, regie van Josse De Pauw-

Balthazaar Bosduif heeft een mondeling examen

Ik staarde naar het gezicht van de professor. 'Hij spreekt' stelden mijn zintuigen vast. Zijn mond ging open en dicht en ik hoorde een heleboel klanken op een rijtje. Op het einde steeg de toon een beetje. Shit, hij heeft een vraag gesteld. Was het een vraag? Hij zweeg en zijn blik boorde op me in. Het was een vraag, dat kon niet anders. Ik had geen flauw idee waarover hij bezig was.

Wanhopig probeerde ik de klanken aan elkaar te binden en in woorden te proppen. 'Boomstructuur, elke zin heeft een boomstructuur!' flitste er door mijn hoofd. 'Dat is niet het juiste vak, sufferd.', bitste mijn ironie. Ik probeerde me te concentreren, maar hoe dieper ik in mijn hersens begon te graven hoe sneller de klanken uit mijn geheugen verdwenen.

'Excuseer kan u dat even herhalen?' Ik zat te trillen.

Hij keek verbaasd en herhaalde. Exact dezelfde stroom klanken. Nee, dit kan niet ... Mijn oren wilden niet mee. Mijn brein sloeg tilt. Mijn eigen woorden waren nu ook als sneeuw voor de zon verdwenen.

'Ik eh ... Ik ...'

Laat ik het zo schetsen: Hij was het marsmannetje dat aan mij wilde duidelijk maken dat zijn graancirkel alleen een boodschappenlijstje was: 'een blikje erwtjes, een kilo gehakt en twee flessen cola' en het enige wat ik deed was met open mond staren. Eén moment zag ik mezelf daar zitten met mijn onschuldige, onbegrijpende en oeverloze verwarde blik. Dat zijn pas echte puppie-oogjes. Ik wist niet dat die blik in mijn repertoire zat.

Hij herhaalde zijn vraag nog een keer: 'Iiaag oot noenoe ifak leflo mi?' Het klonk een tikkeltje ongerust.

Ik zweeg en kneep onder de tafel mijn handen tot moes.

'Nee?' vroeg hij.

Ik schudde mijn hoofd.

Balthazaar Bosduif en het verloren boek

'Tiny is niet educatief verantwoord! Ze is te perfect. Ze kan meteen alles, wordt nooit vuil, haar moreel geweten is even groot als dat van moeder Teresa en ... getver .... altijd dat kanten onderbroekje.'
Dat zijn vaste uitspraken bij Tiny op de boerderij, Tiny leert zeilen, Tiny op school, Tiny en haar vriendje de mus, Tiny in de keuken, Tiny op het bloemenfeest, Tiny krijgt een fiets, Tiny gaat op ballet. Ach, zo kan je uren doorgaan, dat waren maar de eerste die spontaan bij me opkwamen.

In 2006 hoor je op Tiny te sakkeren, emancipatie enzo. Maar toch blijft het een blockbuster, probeer maar eens een keer iemand te vinden die Tiny niet kent. Vooraan in het boek las ik: 'Rechten van vertaling en reproductie voor alle landen voorbehouden' en inderdaad als je er over nadenkt: weet er iemand hoe beroemd Tiny werkelijk is? Wie heeft Tiny eigenlijk uitgevonden? Hoe lang bestaat Tiny al? Ik zou het niet weten ...

Tiny was mijn idool. Ze was mooi en ze beleefde een heleboel spannende avonturen. En die tekeningen, zo precies en gedetailleerd. Uren kon ik naar die prentjes blijven staren tot ik er in verdween.
Mijn grootvader had ook een paar Tiny's in zijn grote boekenrek staan. En dan vertelde hij met heel veel 'Hoei!' 's en 'Hooo!' 's hoe Tiny leerde fietsen, voor ik ooit een vinger naar een fiets had uitgestoken. Of hoe ze helemaal alleen thuis bleef, zonder mama en papa. En ze mocht aan de wasmachine komen! Jeetje, wat had ik bewondering voor haar.

Gisteren ruimde mijn vader de boekenkast op en een stapeltje hele oude Tiny's kwamen te voorschijn. Ik had ze in geen jaren en jaren meer gezien. Tiny in het circus, een van mijn favorieten. Ik begreep nooit echt waarom, want er gebeurde niet zo heel erg veel in dat boek.
Maar toen ik deze 'Tiny' opensloeg sloeg het me recht in het gezicht: dit boekje ging over een meisje dat succesvol was. Ze deed haar best en alles kwam op zijn pootjes terecht. Ze was de ster van de avond en iedereen hield van haar.

Dat wou ik ook, dat en haar hele mooie jurkjes. En kijk naar mij, zoveel ben ik echt niet veranderd.

Balthazaar Bosduif ontmoet een geestverwant

Ik stond buiten met een beetje uit te puffen van mijn vierde examen. 'Literaire Genres', een behoorlijk interessant vak. Het leerde als een trein, ik had er niet zo heel veel moeite mee gehad. Mijn hand was nog een beetje verkrampt. Voor één keer niet door te veel stress, maar omdat ik op dit examen te veel tegelijkertijd wou schrijven. Ik was verdacht vroeg klaar, maar daar ging ik niet te hard over nadenken.

Goed, daar stond ik dus een beetje te dralen aan de uitgang, te wachten op een paar vriendjes om mijn sociale spasmen -zo gaat dat met examens- mee te gaan vervullen. Ik wilde nog niet terug naar die papierrimboe.
Aan de andere kant van de elektrische deur stond een jongen, die duidelijk ook van mijn aard was. Hij stond een beetje naar hier en naar daar staren met zijn handen in zijn zakken. Ik overwoog wat te zeggen. Het is niet zo gemakkelijk om naast elkaar te staan niksen. Sociale druk, alsof je met twee in een bushokje staat te wachten.

‘En hoe ging het bij jou?’ Hij was me voor geweest.
Ik lachte en knikte peinzend, dat is een nederig ‘waarschijnlijk geslaagd’ in de universiteitscode.
‘Ik vond narratologie nog heel goed meevallen.’ gooide ik er boven op. (Narratologie is de analyse van proza en daar kan ik mijn vingers van aflikken. De meeste mensen vloeken narratologie de hel in.) ‘Ik vind narratologie leuk.’ zei hij, een erg spitsvondig antwoord van hem, zo'n opmerkingen maken meteen indruk.
'Ellen' zei ik.
'Geert’ zei hij.
Hij zag er verwaaid uit, een beetje een regisseurstype. En nog sympathiek ook ... We staarden voor ons uit, een tikkeltje uit ons lood geslagen door die stijve beleefdheidsregels.
‘Het lijkt op wat ik vorig jaar in St. Lukas leerde.’ zei hij na een korte stilte.
‘Heb jij ook film gedaan?' vroeg ik stomverbaasd, 'Ik heb op het Rits gezeten.'
‘Een jaartje. Waarom ben jij gestopt?’ hij glimlachte en waaierde een paar vrienden weg.
‘Te weinig scenario.’
‘Bij mij ook.’
Nu brak mijn klomp pas echt. We stonden een beetje dom naar elkaar te grinniken.
‘Gek.’ zei ik.
‘Behoorlijk.’ antwoorde hij.

Er is blijkbaar toch een voordeel aan examens. Je ontmoet er nieuwe mensen mee. En met wat gelukkig toeval iemand die je best wel beter wil leren kennen.

Balthazaar Bosduif neemt de telefoon aan

Tring. Tring. Tring.

'Hallo met Ellen Weis Helmer.' -Dat komt er van als je ouders scheiden-
'Allo?'
'Hallo ... eh ...'
'Zen ik bij dokteur 'mompelmompel'?'
'Mijn moeder is er niet, kan u later terugbellen?' -Mijn mama is dokter, vandaar-
'Maar, maar ... mijn vijzen staan los!'
'Eh ... excuseer? '
'Mijn heupprotees, mijn vijzen!'
'Het spijt me, ik kan u daar niet verder mee helpen. Kan u later terug bellen?'
'En mijn arm is lam! Ik kan niet meer schrijven!'
'Ja?'
'Allé ja, mijn handtekening dat kan ik nog wel. Maar ja, daar maken ze dan ook weer goed gebruik van ... de.... Zijt gij dokteur?'
'Nee, ik ben geen dokter.'
'Da is goed meiske, veel te veel bloot. Allé, ge begrijpt het wel.'
'Ja. Kan u later terug bellen?'
'Nee, ik heb pijn. Pijn. Mijn heup, dat heeft dokter 'murmelmurmel' gedaan. Goede mens. Ge hebt een goede vader.' -uh?-
'Ik kan u het nummer van mijn moeder geven, als u zoveel pijn hebt.'
'Ja, nee, het gaat al terug. Komt door de pillen. Ja ... de pillen. '
'Goed, ik ben blij voor u. Dag.'
'Gij zijt een goed meiske. Nog ne goedenavond.'

Klik.

Balthazaar Bosduif kan zichzelf niet geloven

Gisteren was er een vriend bij me blijven slapen. Gewoon, lekker gezellig gekeuveld en daarna blijven plakken. De volgende morgen werd ik genadeloos wakker gekieteld en daarna bij elkaar getimmerd met mijn allerliefste pluche 'stokaffectie' (te lang om uit te leggen, veel te lang ...). En ik was natuurlijk veel te lam om maar een poot naar hem uit te steken. Dat deed hij op voorbedachte rade, de gemeenerd.

Nadat de slaap uit mijn ogen was geslagen, werd het tijd voor een ochtendverhaaltje. Dat mocht ik dan doen. Ik vertelde een verhaal over twee gemuteerde schildpadden die naar de stad trokken en door hun zoektocht naar de beste broodjeszaak van 'de stad', weer normaal werden gemaakt. (Vraag me niet van waar het kwam, het kwam vanzelf) De mannetjes en vrouwtjes 'broodzaak' waren behoorlijk griezelig absurd en ook nog behoorlijk uitputtend om te verzinnen, driekwart ver bleef ik met een 'eehh..' steken. En toen maakte 'vriend' mijn verhaaltje af. Helemaal zoals ik het had willen afmaken.

Na de schildpaddenmoraal, ging er iets raars door me heen. Het was een flits en het klonk ongeveer zo: ' Met hem zou ik ooit wel kinderen willen.' Ik wist niet waar ik het had. Waar kwam dat zomaar vandaan? We lagen zelf als twee kinderen onder een dik donsdeken te giechelen. Ik was ontzettend in de war. Ik? Hij? Hé? ....

Ik heb altijd, steen bij been, zitten verkondigen dat ik 'nooit, maar dan ook NOOIT kinderen wil!'. Ik vind kinderen griezelig. Je weet nooit wat er van komt. Wat voor persoonlijkheidjes, kwalen of pesterijen er gaan volgen. Of erger wat voor verschrikkelijke ouder je zelf wel niet zou zijn. Zo van die ouderwetse met heel veel belachelijke regels.

En nu plotseling steekt mijn moedergevoel de kop op. Bij een doodgewone vriend, waar ik helemaal niet verliefd op ben. En nu kan ik niet stoppen met er over te piekeren. Getver zeg, ik ben bizar.

Balthazaar Bosduif is een humanist

Ik was nogal geïrriteerd toen ik eindelijk de laatste bladzijde 'psycho- dynamische antropologie' omsloeg. Freud was eindelijk uitgepraat en ik kon het niet met hem vinden. Zoveel mensen in zo weinig hokjes stoppen: oraal (hebberig), anaal (gierig/ordelijk), fallisch (ijdel) of genitaal (niks). Te stereotiep. De 'kaars-fallus' droomtheorie leek me een typische 'de bomen door het bos niet meer zien'- zaak. En als je een brief met 'Hatelijke groeten' ondertekent, is dat niet je onderbewuste. Dan ben je hoogst waarschijnlijk een beetje afgeleid of in het ergste geval dyslectisch.

Mooi, Freud is dus niks voor mij.

Op de volgende pagina blonken de woorden 'existentialisme', 'vrijheid' en 'zelfrealisatie'. Ik was op slag weer bij de zaak en ging even snel vooruit lezen. Mijn ogen bleven hangen bij een schema:

De behoeftenhiërarchie van Maslow (zelfverwezelijking is het resultaat van de voldoening die we scheppen bij het invullen van 5 fundamentele behoeften, op een vaste volgorde)

1/ Fysiologische behoeften: Dat spreekt voor zich: een dak boven je hoofd, water en voedsel, een warm deken ...
2/ Veiligheidsbehoeften: Iedereen is op zoek naar wat stabiliteit in zijn leven. We kiezen meestal het bekende boven het onbekende.
3/Behoefte aan sociale integratie: Na 'zekerheid' gaan we opzoek naar liefde en genegenheid. Je wil 'ergens' bijhoren. Een koppel, een gezin, een groep vrienden.
4/ Behoefte aan erkenning en waardering: Nadat we onze gelijkgestemde verwanten hebben gevonden, willen we respect en waardering krijgen van de anderen. En je mag natuurlijk niet vergeten jezelf ook af en toe een schouderklopje geven.
5/ Behoefte aan zelfverwezelijking: Je wil meer worden, groeien en ontwikkelen tot je alles hebt gedaan wat je in je had.
(Noot: wie ooit maar enigzins het 5e niveau bereikt heeft, zal nooit meer kunnen vrede nemen met enkel het bevredigen van de vorige 4.)

Eureka! Nu snap ik eindelijk waarom ik zenuwachtig word, als ik te lang in sociaal gezelschap rondhang of juist alleen ben. Terwijl ik af en toe niet anders wil dan alleen zijn of juist niet zonder vrienden kan. Ik speel geen spelletjes met mezelf, ik ben humanistisch verklaarbaar!

En O ja, als bonus bij 'inleiding tot de pyschologische antropologie': de definitie van 'liefde': in de juiste liefde is er geen vrees, verdedigingsmiddelen zijn weggevallen. in de liefde zijn partners niet bang dat hun zwakheden en gebreken ontdekt worden.
Romantiek zit op vreemde plekken ...

Balthazaar Bosduif zit veel te lang binnen

Als je te lang niet meer naar buiten kan, ga je vreemde wonders ontdekken in dagelijkse handelingen. O jee, ...

Eruit! Eruit! ik moet eruit! Naar de wolkjes, de vogeltjes horen fluiten, de auto's razen en ... Ik wil gewoon frisse lucht. Geen tijd voor, helaas.

Balthazaar Bosduif krijgt een illustratie

Ik zat over mijn cursus ATW (Algemene Taalwetenschappen) gebogen en knoeide in mijn hoofdstuk 'Taalverwerving bij kinderen'. Plots hoorde ik een paar kleine plofvoetjes roffelen in de gang. Ik kon mijn kleine zusje horen twijfelen toen ze aan mijn deur stopte. Want als Ellen studeert, is ze heel druk bezig en dan mag je haar niet storen. Ik hoorde haar met de klink kletteren, maar uiteindelijk kreeg ze de deur open.

'Dag Rosa, kom je een beetje praten?' Ik legde mijn pen neer. Ik kon toch geen papier meer zien.
Rosa liep naar mijn bureau toe en wees naar mijn map. 'Ellen leest een heel dik boek.'
'Ja, ' zei ik 'een heel dik saai boek.'
Ze knikte even en greep naar mijn potlood. 'Potloodje.' zei ze. Dan pakte ze mijn gom 'Gommetje.' Mijn Bic volgde. 'Pen'.
Maar bij de slijper bleef ze steken. Ze nam hem vast en hield hem omhoog. Tussen haar ogen zat een denkrimpeltje.
'Slijper.' vulde ik voor haar in.
'Slijper ... slijper' herhaalde ze. Ze legde het terug en draaide zich om 'Slijper ...'
'Dag Rosa' zei ik en nam mijn potlood weer op.
'Bedankt.' mompelde ze nog even heel serieus.

Ik heb geen cursus ATW nodig, ik heb er eentje in huis lopen!

Wiedus en de natte muts (of hoe B.B. lachte)

Soms valt humor je gewoon in de rug aan. Of in dit geval langs 'Counter statistics'. Hoera, voor de gefrustreerde medemens!

Slaapmuts, kerstmuts, 'pinnemuts' ... Ik had echt geen idee dat 'een natte muts' een vieze uitspraak was. Volgende keer als er iemand zich druipend van zijn winterkledij ontdoet, ga ik heel hard giechelen.

Toch twee vraagjes, beste bezoeker:
*Ben je echt blijven doorklikken tot nr. 92?
* Als je kunt kiezen tussen 'Zaad drinken slet' of 'Tieten bloot' waarom dan in godsnaam nog Nogal Wiedus kiezen? (Persoonlijk zou ik bij 'Grote klauwen' en 'De manier waarop ze met haar zak zwaait' al hebben afgehaakt.)

Van mij krijg je in ieder geval een staande ovatie!