Balthazaar Bosduif kan zichzelf niet geloven

Gisteren was er een vriend bij me blijven slapen. Gewoon, lekker gezellig gekeuveld en daarna blijven plakken. De volgende morgen werd ik genadeloos wakker gekieteld en daarna bij elkaar getimmerd met mijn allerliefste pluche 'stokaffectie' (te lang om uit te leggen, veel te lang ...). En ik was natuurlijk veel te lam om maar een poot naar hem uit te steken. Dat deed hij op voorbedachte rade, de gemeenerd.

Nadat de slaap uit mijn ogen was geslagen, werd het tijd voor een ochtendverhaaltje. Dat mocht ik dan doen. Ik vertelde een verhaal over twee gemuteerde schildpadden die naar de stad trokken en door hun zoektocht naar de beste broodjeszaak van 'de stad', weer normaal werden gemaakt. (Vraag me niet van waar het kwam, het kwam vanzelf) De mannetjes en vrouwtjes 'broodzaak' waren behoorlijk griezelig absurd en ook nog behoorlijk uitputtend om te verzinnen, driekwart ver bleef ik met een 'eehh..' steken. En toen maakte 'vriend' mijn verhaaltje af. Helemaal zoals ik het had willen afmaken.

Na de schildpaddenmoraal, ging er iets raars door me heen. Het was een flits en het klonk ongeveer zo: ' Met hem zou ik ooit wel kinderen willen.' Ik wist niet waar ik het had. Waar kwam dat zomaar vandaan? We lagen zelf als twee kinderen onder een dik donsdeken te giechelen. Ik was ontzettend in de war. Ik? Hij? Hé? ....

Ik heb altijd, steen bij been, zitten verkondigen dat ik 'nooit, maar dan ook NOOIT kinderen wil!'. Ik vind kinderen griezelig. Je weet nooit wat er van komt. Wat voor persoonlijkheidjes, kwalen of pesterijen er gaan volgen. Of erger wat voor verschrikkelijke ouder je zelf wel niet zou zijn. Zo van die ouderwetse met heel veel belachelijke regels.

En nu plotseling steekt mijn moedergevoel de kop op. Bij een doodgewone vriend, waar ik helemaal niet verliefd op ben. En nu kan ik niet stoppen met er over te piekeren. Getver zeg, ik ben bizar.