Balthazaar Bosduif kan het niet vatten

Gisteren viel mijn oog op een boek dat ik al in geen honderd jaar meer had gelezen. Het viel open op een mooie passage. Zo toevallig, of misschien had ik deze passage vroeger zo vaak gelezen dat het boek op deze plaats moest openvallen.

'Ze gelooft niet in het woord 'ex-geliefde'. Het is niet omdat je zegt dat het voorbij is dat het daarom voorbij is, nee, zij is niet iemand van besluiten zoals hij ogenschijnlijk, zij is haar gevoelens niet de baas, ze heeft helemaal niet de intentie de baas te zijn, soms doet ze wel net alsof.'

Meteen draaide ik naar de laatste pagina. Dat was ook een routine, ik hou van de laatste zin van het boek.

'Ze geloven niet in het woord ex-geliefde, iemand is een geliefde of niet.'
- Een bed vol schuim, Oscar van den Boogaarde, Citaat: p.53 & 142-

Ik zal dan ook maar toegeven dat ik ook niet toevallig naar dat boek greep. Ik was behoorlijk melancholisch en de hersenspinsels suisden door mijn hoofd. Die riepen dat ik alles helemaal zelf gezocht had. Ik had mijn handen maar moeten thuishouden, dan had ik nu niet hoeven piekeren.

'Ex-geliefde ...'

En toch bleef ik heel bewust die film voor mijn ogen afspelen. Opnieuw en opnieuw, omdat ik dat wou, omdat er misschien wel iets zou overblijven in mijn hoofd. Maar alles werd vaag en verdween. Alleen het dilemma bleef over en ik kon geen antwoord vinden. Het was verscheurend.

Verliefd? Nee.
Vriend? Nee.
Seks? Nee.
Wat dan wel?

Gewoon een ex-geliefde, met een hele mooie blik in zijn ogen. En ik die het niet kon weerstaan.