Balthazaar Bosduif heeft een mondeling examen

Ik staarde naar het gezicht van de professor. 'Hij spreekt' stelden mijn zintuigen vast. Zijn mond ging open en dicht en ik hoorde een heleboel klanken op een rijtje. Op het einde steeg de toon een beetje. Shit, hij heeft een vraag gesteld. Was het een vraag? Hij zweeg en zijn blik boorde op me in. Het was een vraag, dat kon niet anders. Ik had geen flauw idee waarover hij bezig was.

Wanhopig probeerde ik de klanken aan elkaar te binden en in woorden te proppen. 'Boomstructuur, elke zin heeft een boomstructuur!' flitste er door mijn hoofd. 'Dat is niet het juiste vak, sufferd.', bitste mijn ironie. Ik probeerde me te concentreren, maar hoe dieper ik in mijn hersens begon te graven hoe sneller de klanken uit mijn geheugen verdwenen.

'Excuseer kan u dat even herhalen?' Ik zat te trillen.

Hij keek verbaasd en herhaalde. Exact dezelfde stroom klanken. Nee, dit kan niet ... Mijn oren wilden niet mee. Mijn brein sloeg tilt. Mijn eigen woorden waren nu ook als sneeuw voor de zon verdwenen.

'Ik eh ... Ik ...'

Laat ik het zo schetsen: Hij was het marsmannetje dat aan mij wilde duidelijk maken dat zijn graancirkel alleen een boodschappenlijstje was: 'een blikje erwtjes, een kilo gehakt en twee flessen cola' en het enige wat ik deed was met open mond staren. Eén moment zag ik mezelf daar zitten met mijn onschuldige, onbegrijpende en oeverloze verwarde blik. Dat zijn pas echte puppie-oogjes. Ik wist niet dat die blik in mijn repertoire zat.

Hij herhaalde zijn vraag nog een keer: 'Iiaag oot noenoe ifak leflo mi?' Het klonk een tikkeltje ongerust.

Ik zweeg en kneep onder de tafel mijn handen tot moes.

'Nee?' vroeg hij.

Ik schudde mijn hoofd.