Balthazaar Bosduif en hoe het afliep

-Deze log is van 26/5. Het was een behoorlijk ethisch vraagstuk of ik deze vuile was wel kon buitenhangen. Deze tekst is wat ik toen dacht, 'in the heat of the moment'. Nu ben ik weer men rustige zelf en zou ik het waarschijnlijk iets subtieler uitdrukken, maar de kern zou toch hetzelfde zijn. Ik doe het toch maar, omdat ik al A heb gezegd en dan kan B niet achterblijven.-

Het is er van gekomen. Het spugen. Ergens op een bankje in godvergeten Edegem zei een trillende Bosduif: 'Je hebt me behandeld als een kind van drie en je hebt me verneukt.' Dat is zowat de samenvatting van de harde woorden. Ik heb excuses gekregen.

Daarna keerde 'de arrogante kerel met identiteitscrisis en vluchtprobleem' het gesprek zijn persoonlijke confronterende kant op. Toen kwamen mijn donderpreken boven drijven zoals 'Het is ronduit angstaanjagend wat jij je allemaal voorspiegelt en het nog zelf gelooft', 'Je bent laf, je durft niet eens aan die persoonlijkheid te beginnen', 'Ik geloof geen woord meer van wat je allemaal zegt tot ik je wat zie doen. DOE DAN WAT GODVERDOMME!' Voor het eerst in mijn leven heb ik tegen iemand gebrult en het nog honderd procent gemeend ook.

En toch toen ik daar zat over te koken en naar zijn zielig gepraat luisterde, besefte ik dat ik het toch niet kon. Ik kan hem niet opgeven en alleen laten. Om een of andere reden moet ik in de buurt zijn om druk op de ketel zetten. Om zijn lamme wil in daden om te zetten. Waarom? Omdat ik bang bent dat als ik het niet doe, dat hij het niet doet, dat niemand het doet. Ik geef om hem, nog steeds. Ooit wil ik hem zien zoals hij echt is, misschien zelfs wel gelukkig. Wie weet.

Misschien doe ik het ook een beetje voor mezelf. Ik ben blijkbaar een emotionele masochist. Zwartkijkers zonder gevoelens lijken mij wel een spannende uitdaging. 'Als ik deze jongen op het rechte pad krijg, dan kan ik alles.' dat moet zowat de achterliggende gedachte zijn. Geen gezonde redenering hoor. Ze is zelfs helemaal absurd, maar ik kan het niet helpen. Het fascineert me.

Ik ga proberen tussen twee wallen te laveren. Ik wil hem nog steeds 'helpen' (synoniem voor hem harde cynische dwang opleggen), maar als hij godverdomme nog een poot uitsteekt naar mijn tere ziel, puur uit eigen debiele egotripperij dan kan hij klappen verwachten. Echt 'vriend', ik hou van je, maar soms kan ik je achter het behang plakken en vermorzelen.