Balthazaar Bosduif leest de Da Vinci code

Het was zondag, buiten was het grijs en ik was lekker loom. Perfecte moment voor een lekker spannend dik boek. En toevallig lag 'De Da Vinci code' voor het grijpen.

'Mooi,' dacht ik,'een bestseller dat is lekker lang geleden.' In kranten stond dat 'De Da Vinci code' lekker controversieel was en voor heel wat heibel had gezorgd, dus ik was toch een beetje nieuwsgierig. Bovendien kon ik hier misschien wel een cursusje 'hoe schrijf ik een populair boek' aan overhouden. Dus ik grabbelde een plaid en een paar kussens bij elkaar, zette een warme kop thee en ik was vertrokken. Ik las en ik las. En toen ik het boek dichtklapt, dacht ik: 'wel hier kan ik een mooie recensie over schrijven'

Volgens mijn kan je dit boek op twee manieren lezen. Ofwel beschouw je dit boek als een 'relevatie in het christelijke geloof/zeer schandelijke grove leugens' ofwel denkje 'hé, dat was een lekker vlot, spannend boek zeg!'
Dan Brown heeft het goed bekeken hoor. Je neemt een lekker controversieel onderwerp, gooit er een spannende verhaallijn tussen en boem! pats! je hebt een bestseller. Natuurlijk kan hij behoorlijk schrijven, maar toch heb ik een beetje commentaar. Ik denk dat het religieuze aspect naar het einde toe net iets te veel doorweegt, waardoor hij de spanning maar laat voor wat het is. Zeg nu zelf, je hebt een heerlijke achtervolging, zowat heel het boek door. Elke keer ontsnappen ze maar op een haar. En dan plotseling komt de grote meneer van de politie er voor de climax zelf achter dat ze onschuldig zijn. Kom op! Zo een kans laten liggen! Hij had er op het einde er nog een heerlijk spannend staartje aan kunnen breien. religie of geen religie, een thriller blijft een thriller.
Daarnaast vind ik ook dat Dan Brown niet eens zo controversieel is. Oké, misschien dat een diepgelovige zich in het kruis getast voelt. (hihi, wat een woordspeling) Maar ik? Jaja, jezus was maar een mens, hij had vrouw en kind. So what?
Ik hoopte ook nog op een behoorlijke clash met Opus Dei. Maar zelfs daar heeft hij niet echt een mening over. Hij schildert ze enkel alleen een beetje zielig af, maar daar blijft het dan bij.
Toch kan ik niet zeggen dat ik me geërgerd heb of dat het ooit saai was. Nee, het verhaal van Maria Magdalena grijpt je wel aan, de speurtocht blijft onvoorspelbaar en ik durf haast zeggen dat ik de symboliek, wat ik normaal maar mierenneukerij vind, me wist te interesseren.

Na dat het boek uit was ben ik wat gaan surfen op het onderwerp. En ik moet toegeven, het boek is leuk, maar de discussie die het heeft opgewekt is NOG leuker! Tegenstanders beroepen zich op de bijbel om zijn standpunten te weerleggen, terwijl hij deze juist verwerpt. Dat is gewoon een zielig 'welles-nietes'- spelletje, om je rot te lachen. Kijk maar eens naar de recensie van Opus Dei zelf , of naar deze toch net iets minder dogmatische uiteenzetting. Laat ik het zo stellen: ik vind het niet slecht om alles eens lekker kritisch te bekijken.
Dan Brown zegt ergens: 'de bijbel was geen fax van god, hij is gemaakt door mensen.' Dat vind ik een mooie instelling wanneer je eender welk boek leest waar een geloof is aan gebonden.
Nu moet ik toch ook even uithalen naar de voorstanders van 'De Da Vinci Code'. Ik vind dat ze minstens even veel naiëviteit uitstralen als de in het nauw gedreven katholieke kerk. Ze aanvaarden haast op een even dogmatische manier elk weetje dat Brown in zijn boek neerzet. En elk weetje halsoverkop als feit beschouwen, is ook niet erg kritisch. De kerk zwart maken is erg leuk, maar zorg alsjeblief dat je argumenten juist zijn. Kortom, ik denk niet dat dit boek zoveel heisa waard is. Laten we het van de leuke kant bekijken, dit boek laat zich lezen en dat is meer dan genoeg.

(De hopelijk onleesbare delen zijn spoilers. Markeer ze als je ze wil lezen, maar dat is op eigen risico) Wie een behoorlijke, neutrale uiteenzetting wil, klikt HIER.