Balthazaar Bosduif kan het niet meer

Ik probeer al een paar dagen wanhopig stukjes op mijn weblog te zetten. Ik heb al kilometers tekst aan elkaar gebreien, maar niks leek te werken. Er zat elke keer weer veel te veel informatie in gepropt. Opsommingen, ellendig lange beschrijvingen, overpeinzingen.
Elke keer weer heb ik mijn browser in frustratie uitgezet en ben dan maar weer een kop rozebottelthee gaan zetten. Daar ben ik de laatste tijd aan verslaafd (gouden recept: een schijfje sinaasappel en een klontje suiker, lang laten trekken).

En kijk, Ellen is weer afgeleid.

Titels van beloftevolle stukjes, die uiteindelijk niets werden:
-Balthazaar Bosduif ontmoet de kerstman
-Balthazaar Bosduif steelt een tuinkabouter
-Balthazaar Bosduif kijkt Friends
-Balthazaar Bosduif studeert

Maar er komt een ode aan, dat werd ook nog eens tijd.
En hij broeit al een beetje in mijn hoofd, ik laat hem nog een nieuwjaarsnachtje rijpen.

Balthazaar Bosduif is cynisch

een sentimentele bekentenis (hé het is kerst, dan mag dat ... toch?):

Closer, een film die ik misschien wel eens wil gaan kijken, ookal is het alleen maar door dit stukje dialoog uit de trailer:
*Alice: I am waiting for you.
-Dan: To do what?
*Alice: Leave me ...

Ik zat even verstomd naar mijn computerscherm te staren. Dat is de perfecte samenvatting van hoe ik me -bewust en onbewust- opstel tegenover elk vriendje dat mijn pad kruist (laat ik het zo uitdrukken). Vanaf de eerste moment spoelt er een golf van cynisme over me heen en die herhaalt telkens weer voor me: 'en hoe lang gaat het deze keer duren, ellen?'. Het is overduidelijk, ik dek mezelf in.

Ik kan het niet ontkennen. Het heeft voordelen. Ik kan perfect met opgeheven hoofd een jongen na een 'we moeten eens praten'-sessie omhelzen, lief glimlachen en eerlijk gemeend zeggen dat we elkaar ooit nog eens moeten treffen. En er dan verder geen traan om laten. Want ik had het toch verwacht.

Maar toch laat dit veiligheidsmanoeuvre een wrange nasmaak achter: Is het geen self fulfilling prophecy? Wat voor effect heeft dat nonchalante imago? Ik heb er nog nooit een eerlijk antwoord op kunnen verzinnen, noch ooit één gekregen. Ach ja, dan maar weer lekker cliché de gulden middenweg nastreven zeker?

Balthazaar Bosduif viert kerst

Dus heb ik mijn buikje rondgegeten en helaas werkt dat averechts op mijn inspiratie.

Gelukkige kerstmis enzo van die dingen die je dan hoort te wensen...

Balthazaar Bosduif ...

Deze avond zat er een meisje in de trein richting Berchem station. Ze staarde uit het raam, maar daar was niets te zien. Haar lippen tintelden, ze raakte ze even aan. Ze legde voorhoofd tegen het koele raam. Een enkele gedachte weerkaatste als een boomerang in het meisje haar hoofd: 'Ik wou dat ik op een trein in de andere richting zat, ik wou dat ik op een trein in de andere richting zat, ik wou dat ik op een trein in de andere richting zat, ik wou ... '

Dat meisje, dat was ik.

Balthazaar Bosduif leest een gedicht

Stem // Band

Als het woorden zijn die
je horen wil, maar de lippen
spreken niet, wat dan?
Ik voel het als ik
haar hoofd vasthou of
gewoon in haar ogen kijk,
het is van jou maar
het lijkt het mijn.

De lucht kleurt blauw.

Als dit alles is wat kan, wat mag,
kan ik niet zeggen dat ik je ken
en wie wij dan zijn is voor het eerst
een vraag,
ik wil het antwoord
en ik zoek gestaag.
_________________

Voor meer werk van dit jonge talent (misschien wel, misschien niet. Dat moet hij eens zelf maar eens beslissen)

General Impressions

Balthazaar Bosduif neemt de IR-trein van 10.55

Vandaag lag schoonheid op de rails te rapen, haast een overdosis. Ik wist niet waar ik eerst moest kijken.

Ik stond op het oerbekende, doffe, grijze en droevige perron van Berchem station te wachten en net voor me voerde twee half ondervoedde en half gepluimde duiven een prachtig toneelstuk op. Duif 1 kwam van het veilige perron op de rails gefladderd. Hij koerde een of andere aanmoediging naar Duif 2 die duidelijk nog twijfelde en op de witte lijn bleef wiebelen en flapperen. Toen trippelde Duif 1 als een volleerde macho koorddanser over de rails heen, alsof hij wilden duidelijk maken dat die dingen echt wel veilig zijn voor stoere duiven zoals hij (Zeg nu zelf, Hoe gevaarlijk kan een trein zijn ?). Na een meter of twee gaf hij de strijd op en sprong van de rails om naar een redelijk ontbonden sigarettenpeuk te pikken. Duif 2 was niet overtuigd noch onder de indruk. Ze vloog naar het dak van perron 9 (mijn perron) om daar rustig van het winterzonnetje te genieten. Duif 1 bleef nog even zitten, mokkend en pruilend, maar ging dan toch achter zijn vriendinnetje aan. Met twee in de zon is altijd leuker dan alleen.

Voor de liefhebbers der schoonheid van treinreizen even een opsomming van de verdere gebeurtenissen:
- Witte velden van de bevroren ochtenddauw, een bevroren rivier met een brugje waarover een koppeltje fietst. Het meisje zit op het stuur van de jongen. Haar sneeuwwitte jas wappert in de wind. (St. katelijne Waver)
- Bebaarde nmbsmedewerks in hun gele fluoricerende jassen die zich vanwege de kou rond een brandende kruiwagen scharen. Thermossen met koffie worden rondgegeven, sigaretten uitgedeeld en de gesprekken ... die kon je er zo bijdenken. (Schaarbeek)
- Boven een enorm glazen kantoorgebouw komt er plotseling een bosje rode ballonnen vandaan en stijgt hoger en hoger in de helblauwe winterlucht. (Mijn gedachte: een klein blond jongetje die op het dak de ballonnen loslaat en ze na tuurt, zijn handen boven zijn ogen, de wind in zijn haar...) (Brussel Noord)

Balthazaar Bosduif is (bijna) tevreden (3)

Mijn tweede synopsis voor de heer P. Collet.
Hierin heb ik al mijn kinderangsten en kinderdromen verwerkt. Lichtelijk geïnspireerd op een van mijn favoriete kinderboeken (Lang leve de koningin) en mijn favoriete Disneyfilm (Assepoester). Ah heerlijk, ik hou van schrijven ... nu maar hopen dat Meneer Collet het ook goed vindt. Reacties zijn meer dan welkom.

In een kamer van het koninklijke paleis zit een prinsesje op haar hemelbed. Haar gouden kroontje ligt op het nachtkastje te fonkelen in het maanlicht dat langs het gordijn valt. Speelgoed ligt her en der verspreid over de enorme kamer. Ze beeft en slaat haar bleke armen om haar knieën heen. Plotseling kraakt er een plank van de houten vloer. Ze schrikt en haar hoofd duikt tussen haar schouders. Met grote ogen staart ze de duisternis in. De grote goudomlijste klok tikt gestaag. Verder is het doodstil.
De gordijnen van het bed werpen schaduwen op de muren, grillige figuren die vreemde bewegingen maken. Het prinsesje probeert niet te kijken, maar doet het wel. Ze duikt onder het deken en trekt het strak rond zich heen. Haar neusje komt nog net boven het dekbed uit. Even knijpt ze haar ogen dicht, stijfdicht. Dan kriept de deur van haar nachtkastje. Nog een keer knijpt ze haar ogen dicht en balt haar handen. Dan roept ze met een schelle bange stem het kamermeisje.

Het mollige kamermeisje stommelt met dikke kleine oogjes van de slaap het vertrek binnen en geeuwt achter haar hand. Het prinsesje rilt onder de dekens, haar lichaam in een bolletje opgerold. Ze zegt dat er een monster vanuit het nachtkastje onder haar bed is gekropen. Het kamermeisje zucht en gaat op het bed zitten. Het kraakt. Ze omhelst het prinsesje en wiegt haar. Ze neuriet een melodietje. Als het prinsesje begint te knikkebollen, legt het kamermeisje haar neer en stopt het prinsesje in. Ze schikt een paar blonde krullen op het kussen en loopt dan op haar tenen weer naar de deur.

Even is het stil. Dan tikt er iets tegen het raam, alsof er iets naar binnen wil. De ogen van het prinsesje flitsen open en ze slaakt een kreet. Het kamermeisje loopt haastig de kamer weer binnen. Nu begint het prinsesje te huilen, dikke tranen rollen over haar wangen. Het kamermeisje probeert haar te sussen, maakt tuttende geluidjes, zoent haar op haar voorhoofd. Ze rinkelt met een klein zilveren belletje dat op het nachtkastje staat. Een slaapdronken lakei met verfomfaaid uniform verschijnt. Ze vraagt hem om de kok, want die moet warme melk met honing maken.

Even later drinkt het prinsesje melk met honing. Haar kroontje heeft ze snel opgezet, het staat een beetje scheef op haar hoofd.. De kok en het kamermeisje kijken toe langs de zijkant van het bed. De kok vraagt of het lekker is. Het prinsesje snuft alleen maar en zet de kop op het nachtkastje. Dan stopt het kamermeisje haar in, elk gaatje maakt ze dicht. Plotseling schuift er een wolk voor de maan en werpt een enorme schaduw over de kamer. Alles is grijs en donker. Het prinsesje duikt onder de dekens, de berg trilt. De kok zegt dat hij de stalknecht gaat halen, die zal het monster wel verjagen.

De stalknecht verschijnt met zijn slaapmuts op zijn hoofd en zijn hooivork in de hand. Het prinsesje komt onder de dekens vandaan. De stalknecht loopt kordaat naar het bed toe en gaat op zijn buik liggen. Met de hooivork port hij onder het bed. Stofvlokken, poppen, sokjes, zelfs een fiets komt onder het bed vandaan. Hij roept dingen als ‘kom maar op als je durft!’ ‘verdwijn!’. Dan staat hij recht en zegt dat het monster verdwenen is. Meteen na zijn woorden zwaait de deur van de slaapkamer open. Iedereen schrikt. Het prinsesje springt in de armen van de stalknecht. De hooivork valt op de grond.
De kok, het kamermeisje, de stalknecht en de prinses kijken gespannen naar de deur. Er staat een grote schaduw in het deurgat. Het prinsesje houdt haar adem in.
Een strenge maar bekende stem vraagt wat er aan de hand is. Het prinsesje legt haar hoofdje opgelucht tegen de schouder van de stalknecht. Uit de schaduw komt de raadsman te voorschijn. Hij loopt met pompeuze stappen naar het bed. Bij zijn witte pyjama met blauwe strepen draagt hij zijn universiteitshoed en zijn medailles zijn schots en scheef op zijn hemd gespeld. Door zijn oculair kijkt hij het groepje strak aan. De lip van het prinsesje trilt een beetje. Ze stamelt dat er een monster van het nachtkastje onder haar bed is gekropen.
De raadsheer haalt uit de zak van zijn pyjama een kleine sterrenkijker tevoorschijn. Hij tuurt ermee onder het bed. Dan zegt hij streng dat er niets onder het bed is en dat monsters niet bestaan.

Het prinsesje begint luidkeels te schreeuwen dat monsters wel bestaan. Dat ze het zelf heeft gezien. Het kamermeisje kijkt woedend naar de raadsheer. Ze beslist kordaat dat ze naar de koning en de koningin gaan. De raadsheer werpt tegen dat ze niet gestoord willen worden in hun slaap. Maar de stalknecht tilt het prinsesje over zijn schouders en vertrekt. De rest volgt op een rijtje, de raadsman achteraan.
De lakeien fluisteren opgewonden als de stoet door de met kroonluchters verlichte gang voorbijtrekt.

Bij een enorme met goud beklede deur blijven ze staan. Twee bewakers openen plechtig de deur en kondigen met luide stem de bezoekers aan. De koning gaat meteen rechtop in bed zitten en knijpt zijn ogen dicht tegen het invallende licht. Hij roept kwaad wat ze komen doen terwijl hij snel zijn gouden kroon opzet. De koningin kruipt weg onder de donkerrode dekens en zucht klagend. De bewakers declameren de situatie. De koning drukt zijn handen tegen zijn oren. Hij brult dat ze stil moeten zijn want zijn vrouw en hij willen slapen. Hij foetert over vergaderingen, audienties en aankomende oorlogen.
Zijn vrouw kreunt en steekt haar hoofd boven de lakens uit. Met een krakende slaperige stem stelt ze voor dat hij gewoon snel een wet maakt dat monsters niet bestaan. Dan verdwijnt ze weer onder de dekens. De koning beveelt de Raadsman knorrig de wet in het land te verspreiden en dat ze nu allemaal moeten weggaan.

...
De stalknecht en het prinsesje zitten allebei op de schommel van de koninklijke speeltuin van het paleis. Ze staart verslagen voor zich uit en stamelt dat monsters wel bestaan, dat ze ‘echt echt echt’ bestaan. De stalknecht antwoordt dat hij ook denkt dat monsters bestaan, maar dat ze nu moeten onderduiken. Want ze mogen niet meer bestaan van de koning. Het prinsesje wiebelt ongemakkelijk heen en weer. Ze vraagt met een klein stemmetje of het haar schuld is. De stalknecht schud zijn hoofd en fluistert dan in haar oor dat iedereen wel eens bang mag zijn en dat de monsters misschien wel bij haar kunnen onderduiken, misschien wel onder haar bed. Het prinsesje knikt stilletjes. Ze kijkt glimlacht even en kruipt dan bij de stalknecht op schoot. De stalknecht schommelt zachtjes en zo dommelt het prinsesje in slaap.

Balthazaar Bosduif maakt solo1 (2)

Einde fase 1: Het beeld vastleggen. Ellen is opgelucht en pomp af. Vandaag was mijn dagje niet.

Staande ovatie aan:

Jochem Bruyninckx

Oskar De Reycker

Jasper Van de Vijver

Frédérique Meeus

Koen Derison

Christof Pandelaers

Jutta Helmer

Bert Weis

Ward Weis

Familie Van Ingelgem

En nu naar bed, wegsoezen ... heerlijk.

Balthazaar Bosduif denkt na (3)

Chanel Nr°5

Lijkt Nicole Kidman op de her en der verspreidde reclame van Chanel Nr° 5 niet op DE perfect tot leven gekomen barbie? Een te glad gezicht, te blauwe ogen incl. barbieblikje, fake glimlach met tuttige roze lippen, lang blond krullend haar ... nu nog enorme tieten en nieren in een plastic zakje.

Update: dankzij Jochem besef ik nu dat het bovenstaande stukje erg negatief klinkt, maar zo bedoelde ik het niet ... Het is eerder een uitdrukking van verbazing: Hoe kan een mens zo op een Barbie lijken? (en ach ja, Barbiepoppen hebben mooie gezichtjes. Trek zelf maar conclusies)

Balthazaar Bosduif is trots

Ik schreef op Wiedus een recencie over 'Komt een vrouw bij de dokter'. En een paar dagen later ...

Hoi Bosduif (?),

Ik was wat aan het googelen op Kluun en Komt een vrouw bij de dokter en kwam jouw recensie tegen. dank voor je mooie woorden. Het lukt me maar niet om in Vlaanderen echt door te breken, ondanks de inspannigne van enkele fans in Zemst, A'werpen en eh... nog ergens. Ben ook al wel een s een uurtje bij Lieven vandenhauten geweest op Stubru, maar dat zette ook geen zoden aan de dijk.
Dus blijf me promoten, schrijf al die slapende media (HUMO!!!!) daar aan dat ze unnen Ollander over het hoofd zien, en ik blijf jou dankbaar.
Als je het leuk vindt zet ik je op mn mailinglist. bijgaand , hieronder, alvast een zooi ouwe verhaaltjes.

Liefs, Kluun

ps: heb ooit 2 jaar in Antwerpen gewoond, op de leistraat bij de Meir, en dus altijd een zwak gehouden voor. vandaar.

Vereerd dat ik was. Weblogs zijn heerlijk, werkelijk heerlijk. Nu ja promoten zal voor later zijn, als ik later groot, stinkend rijk en beroemd ben. En helaas heb ik redelijk de pest aan Humo ...

Balthazaar Bosduif is verliefd (2)

Like a flower
Waiting to bloom
Like a lightbulb
In a dark room
I'm just sitting here waiting for you
To come on home and turn me on

Like the desert waiting for the rain
Like a school kid waiting for the spring
Im just sitting here waiting for you
To come on home and turn me on

My poor heart
It's been so dark
Since you've been gone
After all you're the one who turns me off
You're the only one who can turn me back on

My hi-fi is waiting for a new tune
My glass is waiting for some fresh ice cubes
I'm just sitting here waiting for you
To come on home and turn me on
Turn me on - Come away with me- Norah Jones

Verliefd zijn heeft enkele directe effecten: onmetelijke euforie en zwarte donderwolken, duffe treinreizen, eenzijdige gesprekken (blablablabla, IK BEN VERLIEFD!, eh ja ... blablablabla, IK BEN VERLIEFD!, eh ja ...), blozen en vaag glimlachen, mensen die domme suggesties geven, heel ver wegdromen en natuurlijk Norah Jones in de cdspeler...

Balthazaar Bosduif wil op de draaimolen

Hij is overbekend in Brussel, maar ik zag hem pas vandaag. De mooiste draaimolen van de hele wereld stond naast het meest kitchy wit, roze frietjes- en oliebollenkraam dat ik ooit had gezien. Hij was gesloten met grote grijze hekken, maar door de tralies zag je de gekste dieren: een gigantische struisvogel met echte veren, een hagedis met een soort duikersapparaat, een enorm zeepaardje, een stoomfiets ... maar ik kon niet stoppen met kijken naar 'De vliegende mens'. Het was een pop met een vliegmuts en een vliegbril op (zoals de dubbeldekkerpiloten) en sneeuwwitte veren vleugels. Met uitgestrekte armen vliegt hij/zij het zeepaardje achterna.

Ik stond als een klein meisje met gebalde handen en samengeknepen ogen naar de draaimolen te staren en hoopte dat de hekken plotseling zouden opengaan. Een meneer met een hoge hoed zou me een kaartje geven en ik zou naar de molen rennen, als eerste. En dan zou ik mogen kiezen. De kikker? de struisvogel? De stoomfiets? Nee, ik zou onder de vliegende mens gaan zitten, in het veel te wankele zwarte stoeltje. Mijn hoofd in mijn nek en de buitenwereld maar laten draaien.

Maar er blijft een klein stemmetje zeuren in mijn hoofd.
'ben je daar niet een beetje te oud voor?'
'Nee hoor, toch?'
'Jij bent voor geen enkele draaimolen te oud'

Balthazaar Bosduif maakt solo 1

Solo 1

Met ontzettend veel dank aan

Jochem Bruyninckx

Oskar de Reycker

Koen Timmermans

Sven Van den Broeck

De familie Meeus

Ward Weis

Bert Weis

De familie Van Ingelgem

Jutta Helmer

Simon Van Ranst

Thomas Vandeplas

Bakkerij De Bleu

Het koffiemachien

De fles graanjenever

Ik zie jullie graag volgende week terug.

Merci(kes) allemaal. Ontzettend bedankt.

Ellen de vage regisseur

Balthazaar Bosduif gaat naar het Zuidpooltheater

Ik had deze avond een blinddate met een onbekend theater.
Natuurlijk heb ik eerst heel Antwerpen en alle Antwerpenaren gezien, maar niemand die het Zuidpooltheater kende. Paniek, paniek, paniek. Ik zag mezelf al voor gesloten deuren staan.
Dan maar puur op het geluk door straten beginnen rijden en toevallig in de juiste terecht gekomen.

Mijn eerste kennismaking: Het Zuidpool theater is cool, er is geen ander woord voor. Hippe mensen, hippe stukken, hippe architectuur. Illustratie: naast mij voerden twee jonge giechelende meisjes een gesprek over klassieke muziek: "Ja ik ben naar een mega, kei-goed concerto geweest van ... van ... zijn naam ... ik ben het vergeten, iets met een S." Haar vriendin antwoordde: " Strauss?" "Ja kan zijn, zeg ik ben nu het vriendinnetje van Jens" "Waaaauw SUPER!!"
Ik moest plotseling aan mezelf denken.

Verder, het stuk zelf: Maria Eeuwigdurende bijstand.

Mimi (Marijke Pinoy), moeder zonder kind, wandelt het shoppingcenter van haar oude macho vlam binnen, Gabriel (Johan Heldenbergh). Ze komt van zijn Ex-vrouw en neemt de papegaai des huizes mee. Mimi treft er Michel aan (Titus De Voogdt), de zielige asociale manke concierge van het gebouw. Ze blijft even. Langzaam aan vertelt het stuk het dubieuze verleden van deze drie personages. En wees maar zeker, daar word je niet vrolijk van.

Het decor wordt grotendeels door de acteurs zelf binnen gebracht en blijft minimaal. De vloer is van glad plastic, waar ze al glijdend over vechten, huilen en luisteren. Prachtige acteerprestaties, stuk voor stuk.

Enkele memorabele scènes:
De verjaardag van Michel: Omdat hij sinds hij kreupel is niet meer kan duiken, spelen Mimi en Gabriel de zee. Helium visballonnen, zeepbellen als luchtbellen en te letterlijke immitaties van zeedieren. Grappig, ontzettend grappig.
Daarna ruimt Michel mee op en maakt de ballonnen los. Ondertussen praat hij over de dictatuur van Ceaucescu in Roemenië. Op het einde heeft hij een bosje ballonnen vast. Ironie ten top.
Van het ene duikel je recht in het andere, zonder een enkel probleem.

Als alle stukken van het Zuidpool theater zo zijn, ga je mij daar nog vaak vinden. Nu weet ik het zijn, gelukkig.

Balthazaar Bosduif is verliefd

ik ben verliefd
iedereen mag het weten
ik ben verliefd
daarom zing ik zo luid
ik ben verliefd
ik heb het altijd verzwegen
ik ben verliefd
maar nu moet het eruit

Samson & Gert: Verliefd zijn

Niet bijster origineel, maar het lucht wel op (alhoewel?).

Verder geen bekentenissen op het world wide web. Kom ze maar aan de voordeur aftroggelen.

Een verliefd beestje
De plotselinge bezoeker in mijn buik. Ik hoop dat hij nog even blijft, ook al kriebelt het een beetje heel hard. Hij is best wel lief.

Balthazaar Bosduif is (bijna) tevreden (2)

Hoera, hoera! Af, af, affer de af!

Ik heb mijn dossierwerk helemaal af. Niet zo perfect als ik zou willen, maar wel goed genoeg.
Er is behoorlijk wat werk ingekropen. Drie dagen fotograferen: een ontzettend mooie achtervolging met Fros en Simon, een dagje bedreigd worden door treinen (of was het omgekeerd?) en een uitgebreide studie van de extravagante etalagepoppen van de Turnhoutse baan. Dat was leuk.

Maar dan kwam de gemene kant naar boven. Voorbladen, mapjes, inhoudstabellen, kantlijnen, lettertypes, droge lijmstiften, kreuken, scheef geplakte foto's, beschamende storyboards (ik heb per ongeluk een schommelende eend getekend). De printer heeft zo veel papier afgedrukt dat het amazonewoud duidelijk is gekrompen. Nee, dat is niet leuk.

Nu staan er twee rode mapjes te glimmen in de boekenkast. Om morgen voorzichtig mee naar school te nemen en om dan, na een kleine oogopslag van de leraar, meteen naar het archief te worden gestuurd. Op een of andere manier vind ik dat frustrerend ...

Dank aan Goog voor de troostende woorden. Nu ga ik me eens rustig achter mijn solo zetten.

Balthazaar Bosduif heeft zusjes

Ach, ken je dat? Zo van die momenten dat je hart overloopt van liefde? Wel sinds 1 jaar en 24 dagen hebben wij thuis een middeltje dat daar regelmatig voor zorgt: Rosa, de allerliefste Piraat op de hele wereld.

Het was badjes-en bedjestijd voor Rosa. Met een hoog koerend stemmetje probeerde ik haar naar de badkamer te lokken. Ze kwam, ondanks enkele uitgebreide omwegen: De kast, de spiegel, de deur van de keuken, ...
De telefoon ging en Papa nam op. Rosa keek me van op de drempel aan met fonkelende oogjes. Papa was er niet, het was tijd voor stoute dingen. Natuurlijk kroop ze recht op de wasmachine af. 'Haha! KNOPJES!' zeiden haar graaiende handjes. Helaas werkten die vervelende dingen niet mee. 'Hé bah, kinderslot' moet ze gedacht hebben en toen ging ze maar met de deur spelen. 'open en dicht, open en dicht'.
Ik stond glimlachend te kijken, compleet lamgelegd door al dat kinderplezier. Ik kon geen tuttende geluiden maken of heel streng 'NEE!' zeggen.
Toen stak ze een beetje twijfelend haar hoofdje in de trommel. Even was het stil. Daarna riep ze heel luid 'BAAAAAA' en nog een keer, en nog een keer. De triomfantelijke blik op haar gezicht was goud waard, zo door glas van de wasmachine. 'HET GALMT!' riep ze in haar eigen taaltje.
En ik ... ik kroop naast haar en samen staken we ons hoofd in de machine. En samen riepen we heel luid 'BAAAAA'. Wel drie keer.

Balthazaar Bosduif is (bijna) tevreden

De kus

En nu in koor: " OOOh ..."

(jammer dat de kwaliteit zo laag is, maar ja zo gaat dat met grote diafragma openingen)

friends (Balthazaar, Flavour Lemon, Nonkel Fros)

Vreemd genoeg gaan fotograferen en schrijven bij Balthazaar Bosduif niet samen. Mensen die hopen op een fris en sprankelend stukje moeten nog even wachten.

De dingen gaan niet zoals ik wil en er staan een heleboel belangrijke verplichtingen op me te wachten. Ik ben gefrustreerd en tegelijkertijd uitgedoofd. Dat leidt bij mij tot struisvogelneigingen. Bah, ik haat struisvogelneigingen en toch kan ik er nooit aan ontsnappen. Wil iemand me komen uitgraven?

Balthazaar Bosduif speelt vals

Zeg het dan

deze ochtend drong zich op,

ingebunkerd naast mijn sofa

met de afstandsbediening

op spuuglengte.

nog steeds hetzelfde kanaal -

een bonkend ritme

van pijnscheuten

na elk vierletterwoord.

routine is veilig

en ik omarm haar,

zoals op uitvergrote foto's

die getuigen van geluk in detail.

zonnestralen breken

de rolluiken en

een vlindermes fladdert binnen,

doelloos dolend

langs haar engelenlach.

wist ik veel.

Gedicht van MF Sadez

te lezen op Ontspoord