Balthazaar Bosduif en haar Wiedus

Ik ben erg gaan houden van deze weblog. Het is een soort ochtendritueeltje geworden. Na mijn onbijt zet ik me met een gigantische leeuwengeeuw en een kop koffie voor mijn computerscherm, laat ik mijn vingers kraken en begin ik met schrijven. Af en toe komt er wat leuks uit, helemaal vanzelf of met een heleboel geknoei. En als het af is, dan is mijn dag pas goed begonnen.

Wiedus is ook een soort emotionele uitlaatklep geworden. Ik geloof dat je mijn diepste zorgen sneller hier vindt, dan dat ik ze je kom vertellen. Meestal beginnen mijn persoonlijke gesprekken met 'Zeg, heb je mijn weblog gelezen?'. En dan maar hopen dat die persoon positief antwoordt. Dat bespaart me meestal een heleboel gepraat en ik kan ook meteen vragen of het goed geschreven was.

Maar af en toe geeft deze site ook rare situaties.

Soms word ik plotseling aangesproken door een of ander nieuwtje dat hier staat: 'Ja zeg, op wie ben je nu verliefd?' of 'Hoezo, je hebt ruzie?'. Ik vergeet elke keer weer dat anderen dit ook kunnen lezen. Voor zover ik weet, schijf ik tegen een beeldbuis en die zegt nooit wat terug. Dus als iemand me confronteert met al die venijnige details die ik hier neertik, moet ik toch meestal drie keer slikken. Tegen echte gezichten ben ik niet zo eerlijk. Dan kan ik nog alleen maar een beetje blozen, want ik heb het zelf op het internet bekend. Oei, mijn fout.

Het kan ook omgekeerd:
'Ben je weer verliefd?'
'Hé ... nee. waarom?'
'Je schreef het op je weblog!'
'Ah, dat is een beetje uit de hand gelopen, denk ik.'

En dan krijg je een nogal verbaasde blik toegeworpen. 'Hoezo, het is niet helemaal de waarheid?'

Sommige stukjes gaan een eigen leven leiden. Meestal zijn die het fijnst om te schrijven. Ze zijn zo leuk dat je er mee gaat spelen. Overdrijven kan geen kwaad als het je verhaal wat opfleurt. Bepaalde gebeurtenissen krijg je ook niet op papier zoals ze zijn. En dan verwissel je wel eens dingen, laat je het een of het ander weg en zet je er wat anders in de plaats - toch zweer ik hierbij dat wat ik ook schrijf, de kern altijd de waarheid is - Ik vind het enorm belangrijk dat alles een beetje aangenaam doorleest. En af en toe kan de waarheid daar onder lijden.

Jongens, jongens vergeef me dat maar even. Je krijgt er veel pikantere stukjes voor terug.

Balthazaar Bosduif is nu toch bezig (2)

Ik ben momenteel net wat te ziek om hier verhaaltjes neer te pennen. Dat komt wel weer in orde. Maar zolang: kan ik jullie nog een keer plezieren met een arty farty foto?

Balthazaar Bosduif heeft een nieuwe hobby

Balthazaar Bosduif voelt weer wat

Het beestje in mijn buik is lang stil geweest. Zo lang dat ik dat verscheurende gekriebel haast begon te missen. Ik wou nog wel eens wat emotionele sensatie meemaken, anders lijkt je dagelijks bestaan zo leeg. Maar hoe lang ik ook mijn ogen de kost gaf, mijn allerliefste glimlachjes opzette en dubbelzinnige gesprekken startte, dat beestje was gewoon niet geïnteresseerd.

Tot een paar dagen geleden. Een dom gesprekje aan een keukentafel en uit het niets zet dat klotebeest al zijn stekels op. Wel heb je ooit ...

Ik denk dat het me een lesje wil leren ofzo. 'Ga nooit luchtig om met liefde' of 'Verliefd zijn is geen tijdsverdrijf'. Want mijn gevoel schotelt me zowat de meest ongrijpbare, compleet onbereikbare jongen op mijn bord.

Normaal val ik voor het 'underdog'-type. Nogal slungelige, pezige jongens met een tikkeltje arrogantie in hun glimlach. Ze horen uit te blinken in het ene of het ander en een scherpe, kritische tong te hebben. Dat zijn de wezens die ik kan begrijpen. Hen kan ik aan.

Hij past helemaal niet in dat plaatje. Hij is een van de 'onbewust charmante'-types. Je kan natuurlijk al raden dat er een lange rij van giechelende, wimper wapperende meisjes naar hem staan te wuiven. Alleen daarvan word ik al doodzenuwachtig. 'Rennen!' zegt mijn instinct dan. Doorgaans is dat efficiënt genoeg. Die vlinders sterven meestal een vroege dood.

Maar deze keer niet. Omdat elke keer als we samen zijn, alles zo wonderlijk in elkaar klikt. Elke keer weer valt er wel iets speciaals uit de lucht. Maar vooral omdat elke keer als we samen zijn, ik mezelf haast niet meer kan herkennen. 'I like the way he makes me feel ...' Oh, hemeltje. Ik zou er haast nog romantisch van worden.

En ik blijf maar rennen en ontkennen. Wanneer gaat het weg? Wanneer?

Balthazaar Bosduif schrijft een ode/recensie

Laat me even proberen te beschrijven hoe het voelt om 'Harry Potter and the half-bloodprince' te lezen. (afkorting: HBP)

Het lijkt alsof iemand zo snel mogelijk een container informatie door je hoofd heen pompt. Je kan het niet tegenhouden. Terwijl jij op je hoogste versnelling mee rent en wanhopig de details van de verstopte set-ups probeert te onderscheiden, raast het verhaal verder en verder en verder... En dan plotseling houdt het op. Bij zowat de grootste cliffhanger die je ooit hebt gelezen of gezien. Verdwaasd en verontwaardigd blijf je achter, aan stukjes gescheurd door nieuwsgierigheid.

Zet je maar schrap voor de laatste Harry Potter. HBP belooft geen spannend vervolg, het belooft een bom in boekvorm.

Ik weet niet goed waar ik J.K. Rowling moet plaatsen in het rijtje van Grote Schrijvers. Ergens naast Agatha Christie en Roald Dahl, denk ik. En toch is ze uniek. Haar stijl heeft iets lichtvoetigs terwijl er de meest gruwelijke dingen in voorkomen. Er zit net genoeg fantasie in om het zware drama te drukken. Het is haast Tolkien-achtig, hoe ze haar eigen tovenaarswereldje schept. Alles klopt en toch zou niemand anders dan zij het kunnen bedenken.

Rowling is een krak in personages ontwerpen. Ze zijn zo realistisch. Giechelende grietjes, twijfelende tieners, oude opa's en mopperende ministers. Ze zijn perfect herkenbaar op hun eigen magische manier. (zoek de jazz-scène eens op in HBP en je begrijpt me wel)
Ik ben geloof ik nog niet begonnen over de verhaallijnen. Serieus, dat zijn er honderden in één boek. Ze hebben altijd dat verrassende 'detective-effect', je hebt altijd wel iets over het hoofd gezien dat verbluffend genoeg de sleutel is tot het hele mysterie. En ze blijft ze maar ophoesten en elke keer weer trap je er weer met beide voeten in.

Man, ik wou dat ik zo kon schrijven.

Natuurlijk is HPB niet echt perfect. Bosduif heeft altijd wel een paar puntjes kritiek.

Zoals ik al zei, is het boek een stortvat van informatie. Het is duidelijk dat Harry moet worden klaargestoomd, voordat hij zijn allerlaatste confrontatie met Voldemort aangaat. Een behoorlijke hoop achtergehouden informatie wordt eindelijk vrijgegeven voor de lezer en Harry moet nog een beetje groeien in zijn persoonlijk bewustzijn en zijn toverkunsten. Daardoor blijft de gezellige 'Hogwarts' sfeer een beetje achterwege. Het is er wel, maar erg beperkt. Rowling gaat wel erg snel over alles wat niets met Harry te maken heeft, want dat is minder van belang. Jammer, want ik lees wel graag van die nutteloze gezellige gebeurtenisjes.

Bovendien lijdt Harry Potter aan de 'fanfictionziekte'. Af en toe kwam er wel erg klassieke stukjes in waarvan ik dacht: 'hé dat ken ik al, ik heb het al gelezen in een fanfic. Kon ze niet wat anders bedenken? dit is echt al passé.' Behoorlijk absurd gevoel hoor, wanneer de fanfiction het echte boek inhaalt.

Maar ondanks dat ... Ik denk dat ik nog maar eens op nieuw begin. Hmpf, nog zeker twee jaar wachten op de allerlaatste. Veel te lang. Veel te, veel te, veel te lang.

Balthazaar Bosduif heeft familie

Zusjes


En verder geen tijd. Maar je mag raden: wie van de drie ben ik?

Balthazaar Bosduif moet er een beetje om lachen

Als je het in lagere schooltermen zou bekijken, zou je het ongeveer zo kunnen stellen: de laatste tijd verdient elke terroristische organisatie een enorme roze stempel in zijn schrift. Flink gewerkt, jongens! Jullie krijgen een tien. Willen jullie een olifant of een sneeuwman?

Gisteren zijn ze er namelijk voor het eerst in geslaagd onze eettafel te bereiken. Echt waar, de angst voor bomaanslagen sidderde zo een beetje tussen het hoofdgerecht en het dessert door.

Voordien bleven de gesprekken ergens hangen tussen Israël en Palestina, maar sinds die aanslagen in Londen gaat iedereen toch maar op zijn tenen lopen. Want Londen ligt niet ver van België, er zitten maar een paar krijtrotsen en wat golven tussen. We voelen hun hete adem in onze nek. Brussel zweet zich al te pletter, want hun gebouwen zijn Europees en erg hoog.

Maar daar ging het bij ons niet over.

Het ging over een bus: 'den 32'. Ze pendelt zowat tussen Antwerpen-centrum en Edegem. Op haar weg kruist ze een paar 'buitenlandse' straten van Berchem en omstreken. En plotseling ontgaat het die gekke, vervreemde 'net buiten de stad'-bewoner dat ook allochtone mensen op de bus stappen als ze ergens heen moeten. O jeetje, stel je voor dat ook andere mensen het openbaar vervoer gebruiken. En dan kijk je met je 'ik rijd met de bus'-blik, snel en schichtig, om je heen:

Help! Over me zit een vreemde vent met een hele grote tas!
Oei! die kerel daar is wel erg vreemd gekleed!
Shit! Zit die oude man twee banken voor mij te bidden?

En dan staar je bang uit het raam. En je telt, knijpt je ogen alvast dicht, maar hé ...

Er springt niemand recht, er komt geen knal. Iedereen zit gewoon te wiebelen op het ritme van de bus. En jij stapt af aan je halte en haalt opgelucht adem. Héhé, ik heb het overleeft.

Alsjeblieft zeg, doe mij een plezier en gebruik je gezond verstand. Geniet gewoon van die interessante wereld rondom je en maak je niet al te veel zorgen. Als er ergens in België een bom ontploft is het in Brussel en dan kan je klagen ... omdat je vast zit op de Brusselse ring.

Balthazaar Bosduif citeert (2)

No meio do caminho

No meio do caminho tinha uma pedra
tinha uma pedra no meio do caminho
tinha uma pedra
no meio do caminho tinha uma pedra.

Nunca me esquecerei desse acontecimento
na vida de minhas retinas tão fatigadas.
Nunca me esquecerei que no meio do caminho
tinha uma pedra
tinha uma pedra no meio do caminho
no meio do caminho tinha uma pedra.

- Carlos Drummond de Andrade-

Midden op de weg

Midden op de weg lag een steen
lag een steen midden op de weg
lag een steen
midden op de weg lag een steen.
Nooit zal ik die gebeurtenis vergeten
in het leven van mijn zo vermoeide netvliezen.
Nooit zal ik vergeten dat midden op de weg
lag een steen
lag een steen midden op de weg
midden op de weg lag een steen.

(Esmé Bos zong de Portugese versie op een optreden van Tres Tigres Tristes en ik was ontroerd.)

Balthazaar Bosduif probeert het te begrijpen

Dingen die ik me momenteel probeer in te beelden:

* Een vrouw die erotisch 'Walter' op het hoofd van een man schrijft.
* Een man die na een barruzie het café uit loopt en vermorzeld wordt door een monster.
* Iemand die tijdens het vluchten klem raakt in het badkamerraampje en zo het slachtoffer wordt van avances van een oudere dame.
* Een gezin dat ruzie maakt terwijl ze constant in en uit liften stappen die identiek op eenzelfde huiskamer lijken.
* Een vader die om aan gekibbel te ontsnappen een keukenwekker opwindt, 'telefoon!' roept en dan in een duister hoekje een telefoongesprek gaat simuleren.
* De geest van de verpletterde man, die terugkomt in travestie om een lange monoloog tegen een slapende man te houden.

Briljant. Ik snap niet waar Maurits het haalt. Zijn duistere geest moet dan toch echt een surrealistische doolhof zijn, anders verzin je deze dingen niet. Compleet absurd en toch houdt het nog ergens steek. Kortom, ik ben dan ook ontzettend vereerd dat ik voor deze nonsens de dialoog mag schrijven. Even het onderste uit de kan halen, want minder verdient dit scenario niet.

Even een weblogapplaus voor Maurits Wouters!

B.Bosduif heeft een OORgasme

-Ik weet dat het onmogelijk is de sfeer van een fantastische gebeurtenis exact weer te geven, maar ik ga het proberen.-



Tegen de flipperkast plakte een poster, een aankondiging van de band die deze avond zou spelen. Ik keek er peinzend naar. Ian Parker, Ik had er nog nooit van gehoord. Ik was gewoon met een paar vrienden meegekomen. Zij wilden dit optreden voor geen goud missen en ik wilde nog eens gezellig bij hen zijn.

Ik probeerde me voor te stellen wat ik op mijn bord zou krijgen. Ik zat in een bluescafé, dus heel erg kon het niet worden. Het hoofd op de poster straalde iets rustigs en ervaren uit, maar toch dat tikje droefheid van de blues. 'Gezellig,' dacht ik 'ik blijf hier op mijn kruk zitten, geniet van mijn Leffe en wacht tot er een meneer opkomt om een paar mooie sentimentele nummers te tokkelen.'

Ik nam nog een slok bier en mijn blik dwaalde af naar een jonge knappe kerel die een gitaar begon te stemmen en een paar keer tegen de microfoon tikte. 'Is Ian Parker zo bekend dat hij roadies heeft?' dacht ik verbaasd. Mijn verwachtingen stegen. Was ik toevallig op een klassebak gestoten? De roadie bleef wat op het podium dralen. Meneer Parker was laat en ik werd ongeduldig.

Plotseling greep de roadie naar de microfoon en liet een noot horen. De eerste tonen waren slepend, zo zacht en O zo zuiver. Om kippevel van te krijgen. Mijn mond zakte open, dit was een complete verrassing. Jezus, ik had gewoon over hem heen gekeken. Ik had nooit gedacht dat een bluesmuzikant zo jong, zo mooi en zo hip kon zijn.

In de volgende tien seconden overtuigde de jonge (23!) Parker me ervan dat je maar beter over zijn looks heen kijkt. Hij is een muzikaal wonderkind. Hij heeft een engelenstem die af en toe kan uithalen als een doorrrookte, zestigjarige sherrif. Het is bizar, het laat je niet los. Pure emotie. Het plakt je tegen de muur. (misschien een referentie: Jamie Collum mag heel diep buigen voor deze man.)

En dat was nog maar het eerste nummer. In wat volgde toonde Parker dat hij naast zijn stem ook nog wonder handen heeft. Hij is een virtuoze gitarist. Solo's waarvan je hoopt dat er geen einde aankomt. Zijn vingers, zijn vingers ... Ze lieten de muziek janken, schreeuwen, smeken. En ik, ik deinde mee op de golf van emotie die door het café zweefde. Ik vergat waar ik was en bleef maar naar zijn gezicht staren. 'Dit is niet echt. Dit is niet echt. Dit is niet echt.' zweefde in mijn hoofd. Tot hij zelfs die gedachte eruit zong en ik met niets anders dan de muziek overbleef.

Balthazaar Bosduif heeft een filosofie

Ik heb me nooit echt verdiept in filosofie. Het is me wat te hoog gegrepen. Ik beleef liever wat, dan dat ik theorieën verzin over hoe het zou moeten zijn. Dat frustreert me toch alleen maar. Filosofie is voor mij een te onbereikbaar vakgebied. Maar toen Jasper me vannacht een abstracte vraag stelde, kon ik toch een eerlijk antwoord vinden.

"Wat is het summum van deze wereld, wat overstijgt al het andere?"

Voor mij is het toppunt van het bestaan, doen wat je zelf wil. Dan spreek ik niet over wat losbollig gefladder, maar echt over zeer bewust doen wat je echt wil. Je zintuigen op scherp zetten en aanvoelen wat op dat moment het meest volmaakte is wat je zou kunnen doen. Wat zou je nu exact willen proeven? Ruiken? Voelen? Dan bedenk ik dingen als een boterham met kaas eten, een stormachtige strandwandeling, gezellig picknicken, seks, een filmpje kijken ... zo kan ik uren doorgaan. Kies maar eens uit dat heerlijke gamma. Er is altijd maar één ding dat echt in je stemming past. Ga er voor. Maak er wat van! Wat heb je te verliezen? En wanneer het nagenieten stilletjes wegebt, is er niets mooiers dan weer even je hersens peinigen en ... hop naar de volgende gelukzaligheid. Het is eigenlijk een soort tikkertje spelen met het leven. Jij bent 'em! Nu jij weer!

Nee, ik wil geen zelfbeheersing, geen beleefdheid, geen zin voor realiteit of moraal. Geef mij maar een aaneenschakeling van kortstondige momenten van puur hedonisme.

(Ik spreek me verder niet uit over de ontzettend egoïstische en uiterst consumptieve kant van dit ideaal. Het vraagt zeker en vast om een gezonde portie relativisme en bescheidenheid, ontsporing is bij deze filosofie helaas niet toegestaan.)