Balthazaar Bosduif voelt weer wat

Het beestje in mijn buik is lang stil geweest. Zo lang dat ik dat verscheurende gekriebel haast begon te missen. Ik wou nog wel eens wat emotionele sensatie meemaken, anders lijkt je dagelijks bestaan zo leeg. Maar hoe lang ik ook mijn ogen de kost gaf, mijn allerliefste glimlachjes opzette en dubbelzinnige gesprekken startte, dat beestje was gewoon niet geïnteresseerd.

Tot een paar dagen geleden. Een dom gesprekje aan een keukentafel en uit het niets zet dat klotebeest al zijn stekels op. Wel heb je ooit ...

Ik denk dat het me een lesje wil leren ofzo. 'Ga nooit luchtig om met liefde' of 'Verliefd zijn is geen tijdsverdrijf'. Want mijn gevoel schotelt me zowat de meest ongrijpbare, compleet onbereikbare jongen op mijn bord.

Normaal val ik voor het 'underdog'-type. Nogal slungelige, pezige jongens met een tikkeltje arrogantie in hun glimlach. Ze horen uit te blinken in het ene of het ander en een scherpe, kritische tong te hebben. Dat zijn de wezens die ik kan begrijpen. Hen kan ik aan.

Hij past helemaal niet in dat plaatje. Hij is een van de 'onbewust charmante'-types. Je kan natuurlijk al raden dat er een lange rij van giechelende, wimper wapperende meisjes naar hem staan te wuiven. Alleen daarvan word ik al doodzenuwachtig. 'Rennen!' zegt mijn instinct dan. Doorgaans is dat efficiënt genoeg. Die vlinders sterven meestal een vroege dood.

Maar deze keer niet. Omdat elke keer als we samen zijn, alles zo wonderlijk in elkaar klikt. Elke keer weer valt er wel iets speciaals uit de lucht. Maar vooral omdat elke keer als we samen zijn, ik mezelf haast niet meer kan herkennen. 'I like the way he makes me feel ...' Oh, hemeltje. Ik zou er haast nog romantisch van worden.

En ik blijf maar rennen en ontkennen. Wanneer gaat het weg? Wanneer?