B.Bosduif heeft een OORgasme

-Ik weet dat het onmogelijk is de sfeer van een fantastische gebeurtenis exact weer te geven, maar ik ga het proberen.-



Tegen de flipperkast plakte een poster, een aankondiging van de band die deze avond zou spelen. Ik keek er peinzend naar. Ian Parker, Ik had er nog nooit van gehoord. Ik was gewoon met een paar vrienden meegekomen. Zij wilden dit optreden voor geen goud missen en ik wilde nog eens gezellig bij hen zijn.

Ik probeerde me voor te stellen wat ik op mijn bord zou krijgen. Ik zat in een bluescafé, dus heel erg kon het niet worden. Het hoofd op de poster straalde iets rustigs en ervaren uit, maar toch dat tikje droefheid van de blues. 'Gezellig,' dacht ik 'ik blijf hier op mijn kruk zitten, geniet van mijn Leffe en wacht tot er een meneer opkomt om een paar mooie sentimentele nummers te tokkelen.'

Ik nam nog een slok bier en mijn blik dwaalde af naar een jonge knappe kerel die een gitaar begon te stemmen en een paar keer tegen de microfoon tikte. 'Is Ian Parker zo bekend dat hij roadies heeft?' dacht ik verbaasd. Mijn verwachtingen stegen. Was ik toevallig op een klassebak gestoten? De roadie bleef wat op het podium dralen. Meneer Parker was laat en ik werd ongeduldig.

Plotseling greep de roadie naar de microfoon en liet een noot horen. De eerste tonen waren slepend, zo zacht en O zo zuiver. Om kippevel van te krijgen. Mijn mond zakte open, dit was een complete verrassing. Jezus, ik had gewoon over hem heen gekeken. Ik had nooit gedacht dat een bluesmuzikant zo jong, zo mooi en zo hip kon zijn.

In de volgende tien seconden overtuigde de jonge (23!) Parker me ervan dat je maar beter over zijn looks heen kijkt. Hij is een muzikaal wonderkind. Hij heeft een engelenstem die af en toe kan uithalen als een doorrrookte, zestigjarige sherrif. Het is bizar, het laat je niet los. Pure emotie. Het plakt je tegen de muur. (misschien een referentie: Jamie Collum mag heel diep buigen voor deze man.)

En dat was nog maar het eerste nummer. In wat volgde toonde Parker dat hij naast zijn stem ook nog wonder handen heeft. Hij is een virtuoze gitarist. Solo's waarvan je hoopt dat er geen einde aankomt. Zijn vingers, zijn vingers ... Ze lieten de muziek janken, schreeuwen, smeken. En ik, ik deinde mee op de golf van emotie die door het café zweefde. Ik vergat waar ik was en bleef maar naar zijn gezicht staren. 'Dit is niet echt. Dit is niet echt. Dit is niet echt.' zweefde in mijn hoofd. Tot hij zelfs die gedachte eruit zong en ik met niets anders dan de muziek overbleef.