Balthazaar Bosduif schrijft een ode/recensie

Laat me even proberen te beschrijven hoe het voelt om 'Harry Potter and the half-bloodprince' te lezen. (afkorting: HBP)

Het lijkt alsof iemand zo snel mogelijk een container informatie door je hoofd heen pompt. Je kan het niet tegenhouden. Terwijl jij op je hoogste versnelling mee rent en wanhopig de details van de verstopte set-ups probeert te onderscheiden, raast het verhaal verder en verder en verder... En dan plotseling houdt het op. Bij zowat de grootste cliffhanger die je ooit hebt gelezen of gezien. Verdwaasd en verontwaardigd blijf je achter, aan stukjes gescheurd door nieuwsgierigheid.

Zet je maar schrap voor de laatste Harry Potter. HBP belooft geen spannend vervolg, het belooft een bom in boekvorm.

Ik weet niet goed waar ik J.K. Rowling moet plaatsen in het rijtje van Grote Schrijvers. Ergens naast Agatha Christie en Roald Dahl, denk ik. En toch is ze uniek. Haar stijl heeft iets lichtvoetigs terwijl er de meest gruwelijke dingen in voorkomen. Er zit net genoeg fantasie in om het zware drama te drukken. Het is haast Tolkien-achtig, hoe ze haar eigen tovenaarswereldje schept. Alles klopt en toch zou niemand anders dan zij het kunnen bedenken.

Rowling is een krak in personages ontwerpen. Ze zijn zo realistisch. Giechelende grietjes, twijfelende tieners, oude opa's en mopperende ministers. Ze zijn perfect herkenbaar op hun eigen magische manier. (zoek de jazz-scène eens op in HBP en je begrijpt me wel)
Ik ben geloof ik nog niet begonnen over de verhaallijnen. Serieus, dat zijn er honderden in één boek. Ze hebben altijd dat verrassende 'detective-effect', je hebt altijd wel iets over het hoofd gezien dat verbluffend genoeg de sleutel is tot het hele mysterie. En ze blijft ze maar ophoesten en elke keer weer trap je er weer met beide voeten in.

Man, ik wou dat ik zo kon schrijven.

Natuurlijk is HPB niet echt perfect. Bosduif heeft altijd wel een paar puntjes kritiek.

Zoals ik al zei, is het boek een stortvat van informatie. Het is duidelijk dat Harry moet worden klaargestoomd, voordat hij zijn allerlaatste confrontatie met Voldemort aangaat. Een behoorlijke hoop achtergehouden informatie wordt eindelijk vrijgegeven voor de lezer en Harry moet nog een beetje groeien in zijn persoonlijk bewustzijn en zijn toverkunsten. Daardoor blijft de gezellige 'Hogwarts' sfeer een beetje achterwege. Het is er wel, maar erg beperkt. Rowling gaat wel erg snel over alles wat niets met Harry te maken heeft, want dat is minder van belang. Jammer, want ik lees wel graag van die nutteloze gezellige gebeurtenisjes.

Bovendien lijdt Harry Potter aan de 'fanfictionziekte'. Af en toe kwam er wel erg klassieke stukjes in waarvan ik dacht: 'hé dat ken ik al, ik heb het al gelezen in een fanfic. Kon ze niet wat anders bedenken? dit is echt al passé.' Behoorlijk absurd gevoel hoor, wanneer de fanfiction het echte boek inhaalt.

Maar ondanks dat ... Ik denk dat ik nog maar eens op nieuw begin. Hmpf, nog zeker twee jaar wachten op de allerlaatste. Veel te lang. Veel te, veel te, veel te lang.