Balthazaar Bosduif heeft sneeuwpret

Het sneeuwde en ik fietste naar huis. Er was geen fietspad meer te zien. Ik ging heel traag, omdat het spekglad was. Of nee, eigenlijk wist ik gewoon niet goed waar ik heen wou fietsen.
In mijn hoofd speelde zich een dilemma af. Naar de supermarkt gaan om nieuwjaarsspullen te kopen, op de terugweg mijn nek breken en bedolven worden onder hapjes en flessen. Of zo meteen lekker warm thuis aankomen en de volgende dag de ellendiglange kassarijen doorstaan.

Ik kwam er niet uit, mijn dilemma werd zo groot dat ik vergat te fietsen en omviel. (omdat het ijzelde, ik val niet om bij iedere moeilijke keuze) De sneeuw kroop langs mijn kraag naar binnen en mijn staartbeentje jammerde een beetje.

'Gaat het? Ik zag je vallen. Sorry, ik sta hier op mijn sloffen.' De meneer stond inderdaad vreemd te huppelen in de sneeuw.
Ik krabbelde recht en veegde mijn jas schoon. 'Ik ben nog heel, danku.'
'Meneer Buurtbewoner' zette mijn fiets terug recht. Ik trok mijn honderd sjaals weer op hun plaats en nam het ding van hem over.
Zijn blik ging van mijn fiets naar mijn gezicht en bleef daar hangen. 'U bent de eigenaar van deze fiets ...'
Ik lachte verward. Zijn stem klonk nogal plechtig voor zo'n banale boodschap. 'Ik zie hem vaak staan. En dan denk ik ... van wie zou hij zijn? En nu ... U ... '
'Ja, dat ben ik ...' antwoorde ik lichtjes gegeneerd. Zoveel bewondering is zelfs te veel voor mijn fiets zijn imago. (*)
'Hij is prachtig. Ik ben er ook al naar opzoek geweest maar ... nu ja, gelukkig nieuwjaar. Hou het heel.'
Ik bedankte hem een laatste keer en stapte op. Mijn allerliefste fiets zwalpte en slipte naar huis. De GB was ik al lang weer vergeten.

- (*) Ik hou van mijn fiets. Hij is mooi. Het is zo'n Amsterdammer in alle kleuren van de regenboog en hij rijdt gezellig. Af en toe krijg ik commentaar als 'zelfgemaakt? goe gedaan!' of 'opvallend fietske, zullen ze wel niet rap stelen!' En dan voel ik me stiekem toch een beetje trots.-

Balthazaar Bosduif leest wat moois

Hartstuk

EEN Mag ik mijn hart aan uw voeten leggen.
TWEE Als u mijn vloer maar niet vuil maakt.
EEN Mijn hart is rein.
TWEE Dat wachten we dan maar af.
EEN Ik krijg het er niet uit.
TWEE Kan ik u soms helpen.
EEN Als u zo vriendelijk zou willen zijn.
TWEE Met alle plezier. Ik krijg het er ook niet uit.
EEN Brult
TWEE Ik zal u opereren. Waar heb ik anders een zakmes voor. Het is zo gebeurd. Doorwerken en de moed niet verliezen.
Zo, dat was het. Maar het is een baksteen. Uw hart is een baksteen.
EEN Maar het klopt alleen voor u.

-Heiner Müller, vertaling Marcel Otten- Een voorbeeld uit mijn cursus DRAMA als antwoord op de vraag 'wat is drama?'.

Balthazaar Bosduif strooit met weetjes (1)

Nu we toch aan het studeren zijn, begin ik maar met een serie 'Wisten jullie dat ...? Ik ook niet!'

Wisten jullie dat: elk wezen een genetisch ingebouwde agressiviteitsrem heeft?

Die rem hangt samen met de 'wapenuitrusting' dat het wezen bezit. Dus dieren met een scherpe bek en grote klauwen zullen sneller ophouden met lichamelijke aanvallen in een conflict. Zo wordt het natuurlijk evenwicht behouden.

Nu passen we deze theorie even op de mens toe. Een mens heeft als 'wapenuitrusting' oorspronkelijk enkel handen en tanden. Dus we moesten er vroeger behoorlijk op los slaan voor we enige indruk maakten. Maar toen ... begon ons brein te evolueren tot zo'n volume dat we plotseling begrepen hoe echte wapens konden maken.
En zo kregen de mens, met een enorm lage agressiviteitsrem toch behoorlijk machtige instrumenten in handen. En daar liep het mis, geloof ik. Verdomde genetica ...

-vrije interpretatie p. 23 van 'Inleiding tot de psychologische antropologie' (Verbeeck)-

Noot van B. Bosduif: Interessant hoor, af en toe alles eens van uit een wetenschappelijk standpunt bekijken. Biologie blijft verrassen!

Balthazaar Bosduif vliegt er in

Gisteren was het dan zover: de laatste dag voor de grote ellende, het blokverlof. Dagenlang papier kauwen. Liters thee en stapels koekjes. Stress, paniek, instortingen voor deadlines. Ik stond niet meteen te springen.

'Nog één feestje,' dacht ik ' ééntje maar ... om er mee op te houden.' Een belofte is een belofte, dus trok ik gisteren naar de Academie van Antwerpen. Ook voor de beeldhouwers was het kerst. -Jongens, jullie zien er allemaal beeldig uit!- Helemaal in het nieuw en met een tikkeltje schuldgevoel schuifelde ik er heen.

En tijdens de Ambrassband (leuke 'Oostblok'fanfare!) kwam het plotseling over me heen: het 'Mooi, dat was het dan. Ik heb het wel gehad.'-gevoel. Ik dacht aan stapels kaften en ik was niet bang. Je moet alles eens een keer geleerd hebben, toch? Waar je niets over weet, daar kan je niet over praten. De wereld is groot en ik wil begrijpen.

En ik danste nog even in het rond en kreeg prompt drie biertjes over me heen en een elleboog in mijn gezicht. Maar dat kon me niks schelen, ik kon de wereld aan. Ik trok mezelf uit de massa en stapte in de natte avondlucht.

'Kom op, we beginnen er aan.'
(De dramatische overwinningsmuziek mag je er zelf bij denken.)

Balthazaar Bosduif kan er niet tegen

Vandaag ben ik mijn eerste kerstinstorting tegen het lijf gelopen. Het was enorm en het werkte niet mee. Af en toe hoorde ik het zelfs naar me sissen of vloeken. 'Alsjeblief zeg, een beetje vrede in de wereld!' stamelde ik wanhopig tegen de gigantische massa getaste en gejaste mensen in. Maar ze liepen over me heen, heel erg gehaast en heel erg zuur.

Jeetje, ook jij een gelukkig ...

Ik wil best wel even gezellig rond het haardvuur zitten met mijn hele familie om van elkaar te houden. Sneeuwvlokken, rode wangen, warme drankjes, vrolijke liedjes en o ja, de kalkoen!
Maar vreemd genoeg, heb ik zo'n kerst nog nooit meegemaakt. Ik begin stilaan te geloven dat dat alleen in kinderboeken en reclame bestaat.

Mijn kerstsyndroom begint al met die kerstmannetjes die de mensen uit het raam hangen. Elke keer als ik er eentje zie, grinnikt er een Casa/Blokkermanager in mijn hoofd: 'Ha! Ik heb het toch maar voor elkaar gekregen! Heel mijn magazijn goedkope kerstmannen verpatst!' En het worden er meer. Ze muteren. Ze worden groter en lelijker. De ganse straat lijkt wel op een rijtje opgehangen kerstmanlijkjes. Waarom toch? Omdat de buren het ook hebben? Ziet dan niemand hoe lelijk het wel is?

Dan komen de gigantische dennebomen, lichtsleetjes en plaktekeningen tegen de ruiten. Over de walgelijke kerstdecoratie op 'Grote Markt'en mag je natuurlijk ook niet heen kijken. En hier en daar verspreidt een uit het niets ontsproten kerstmarkt wat dronken gelal.
En dan ... dan wordt het tijd om op je tellen te passen. Voor je het weet komt de echte kerstsfeer bovendrijven. De meute op straat. Massahysterie voor cadeautjes. Zuchtende mensen die een lijstje namen aflezen, terwijl ze inspiratieloos naar een stel plastieke bezems staren. 'Misschien wel iets voor de Bomma'. Juist ja, hop de volgende ...

Uiteindelijk moet het dan echt gaan gebeuren. Het familiefeest, lekker gezellig bij elkaar. De ooms en tantes die je maar één keer per jaar ziet. Het zoenen. Eén voor één vragen ze hoe het nu eigenlijk gaat op school, tot je uit routine niet meer weet wat je zegt. Of je wordt wanhopig omdat je neefjes en nichtjes niet uit elkaar kunt houden. Want als je de strenge tante moet uithangen mag toch echt geen verkeerde namen zeggen.

En dan sta ik daar en probeer gelukkig te wezen, want dat hoort zo. Het is toch kerst. Ik probeer er nog steeds achter te komen wat Kerst nu juist eigenlijk inhoud en wat er nu eigenlijk zo wonderlijk aan is. Ik snap het niet. Ach ja, misschien ligt het wel aan mij. Ik heb waarschijnlijk een probleem met kerstintimiteit ofzo ...

Balthazaar Bosduif en de bende

Ik kijk niet zo heel vaak televisie, maar voor 'De bende van Wim' wil ik wel eens een avondje op de zetel blijven zitten. O, wat mooi! Wijze uitspraken en schone beelden in één programma. Ik was zo onder de indruk dat ik pen en papier heb gezocht en ben beginnen noteren.

"Ach jong, gij zijt zot van alles wat versleten is." -Jean Blaute tegen Wim Opbrouck, als ze samen naast de oudste boom van Schotland staan-

"Wat een glorieuze nietsnut ..." -Michiel Hendryckx terwijl Wim Opbrouck weer een keer overdreven staat te poseren-

"Verbeelden is alleen dingen vergroten." - Michiel Hendryckx over Kuifje-

Balthazaar Bosduif luistert af (2)

Twee opa's reizen samen naar Antwerpen. Ze zitten gezellig tegenover elkaar op de trein. De ene draagt een enorme bril en de andere een grijze pet. Allebei hoge sokken, een broek met een keurige vouw en een wollen trui. Ze voeren een gesprek.

Pet: Weet ge waar ik nu echt zin in heb?
Bril: Nee?
Pet: In dessert. Ge weet wel, zo 'n grote punt appeltaart.
Bril: Goh, dessert ...
Pet: Of rijstpap ...
Bril: Ons maai (?) maakt nooit dessert. Bosbessen. Dat wel. Bosbessen. Alleen maar bosbessen. Confituur, potten vol. Ik eet alleen maar boterhammen met confituur.
Pet: Och nee.
Bril: Toch wel.
Pet: Tja ...
Bril: En ik maar plukken. Elke dag met de fiets naar het bos. Ge zou Ons maai eens moeten bezig zien. Van hier naar ginder. Roeren in haar potten. 'T is herfst. Ze heeft het druk.
Pet: En gij maar fietsen.
Bril: Jaja. Ik beweeg. 't is tenminste wat.
Pet: Weet ge wat helpt?
Bril: Nee.
Pet: De duinen.
Bril: Ja ... de duinen ... 't is eens een keer wat anders.
Pet: Jaja, de duinen.

Ze knikken allebei afwezig en staren uit het raam. Op de bank naast hen glimlacht een meisje tegen haar schrift. Stiekem maakt ze notities.

Balthazaar Bosduif heeft het allemaal

Gestolen uit Postsecret.

(Oké, de bui is over. Het is mooi geweest. Dag euforie. Het normale leven kan terug beginnen.)