Balthazaar Bosduif vliegt er in

Gisteren was het dan zover: de laatste dag voor de grote ellende, het blokverlof. Dagenlang papier kauwen. Liters thee en stapels koekjes. Stress, paniek, instortingen voor deadlines. Ik stond niet meteen te springen.

'Nog één feestje,' dacht ik ' ééntje maar ... om er mee op te houden.' Een belofte is een belofte, dus trok ik gisteren naar de Academie van Antwerpen. Ook voor de beeldhouwers was het kerst. -Jongens, jullie zien er allemaal beeldig uit!- Helemaal in het nieuw en met een tikkeltje schuldgevoel schuifelde ik er heen.

En tijdens de Ambrassband (leuke 'Oostblok'fanfare!) kwam het plotseling over me heen: het 'Mooi, dat was het dan. Ik heb het wel gehad.'-gevoel. Ik dacht aan stapels kaften en ik was niet bang. Je moet alles eens een keer geleerd hebben, toch? Waar je niets over weet, daar kan je niet over praten. De wereld is groot en ik wil begrijpen.

En ik danste nog even in het rond en kreeg prompt drie biertjes over me heen en een elleboog in mijn gezicht. Maar dat kon me niks schelen, ik kon de wereld aan. Ik trok mezelf uit de massa en stapte in de natte avondlucht.

'Kom op, we beginnen er aan.'
(De dramatische overwinningsmuziek mag je er zelf bij denken.)