Balthazaar Bosduif kan er niet tegen

Vandaag ben ik mijn eerste kerstinstorting tegen het lijf gelopen. Het was enorm en het werkte niet mee. Af en toe hoorde ik het zelfs naar me sissen of vloeken. 'Alsjeblief zeg, een beetje vrede in de wereld!' stamelde ik wanhopig tegen de gigantische massa getaste en gejaste mensen in. Maar ze liepen over me heen, heel erg gehaast en heel erg zuur.

Jeetje, ook jij een gelukkig ...

Ik wil best wel even gezellig rond het haardvuur zitten met mijn hele familie om van elkaar te houden. Sneeuwvlokken, rode wangen, warme drankjes, vrolijke liedjes en o ja, de kalkoen!
Maar vreemd genoeg, heb ik zo'n kerst nog nooit meegemaakt. Ik begin stilaan te geloven dat dat alleen in kinderboeken en reclame bestaat.

Mijn kerstsyndroom begint al met die kerstmannetjes die de mensen uit het raam hangen. Elke keer als ik er eentje zie, grinnikt er een Casa/Blokkermanager in mijn hoofd: 'Ha! Ik heb het toch maar voor elkaar gekregen! Heel mijn magazijn goedkope kerstmannen verpatst!' En het worden er meer. Ze muteren. Ze worden groter en lelijker. De ganse straat lijkt wel op een rijtje opgehangen kerstmanlijkjes. Waarom toch? Omdat de buren het ook hebben? Ziet dan niemand hoe lelijk het wel is?

Dan komen de gigantische dennebomen, lichtsleetjes en plaktekeningen tegen de ruiten. Over de walgelijke kerstdecoratie op 'Grote Markt'en mag je natuurlijk ook niet heen kijken. En hier en daar verspreidt een uit het niets ontsproten kerstmarkt wat dronken gelal.
En dan ... dan wordt het tijd om op je tellen te passen. Voor je het weet komt de echte kerstsfeer bovendrijven. De meute op straat. Massahysterie voor cadeautjes. Zuchtende mensen die een lijstje namen aflezen, terwijl ze inspiratieloos naar een stel plastieke bezems staren. 'Misschien wel iets voor de Bomma'. Juist ja, hop de volgende ...

Uiteindelijk moet het dan echt gaan gebeuren. Het familiefeest, lekker gezellig bij elkaar. De ooms en tantes die je maar één keer per jaar ziet. Het zoenen. Eén voor één vragen ze hoe het nu eigenlijk gaat op school, tot je uit routine niet meer weet wat je zegt. Of je wordt wanhopig omdat je neefjes en nichtjes niet uit elkaar kunt houden. Want als je de strenge tante moet uithangen mag toch echt geen verkeerde namen zeggen.

En dan sta ik daar en probeer gelukkig te wezen, want dat hoort zo. Het is toch kerst. Ik probeer er nog steeds achter te komen wat Kerst nu juist eigenlijk inhoud en wat er nu eigenlijk zo wonderlijk aan is. Ik snap het niet. Ach ja, misschien ligt het wel aan mij. Ik heb waarschijnlijk een probleem met kerstintimiteit ofzo ...