Balthazaar Bosduif houdt van notitieboekjes

Het is begonnen als een soort frivole bezigheidstherapie. Gewoon noteren wat ik mooi vind. 'Schat breng je mijn okkernoten even mee?', 'In Rusland is hij uit een boom gevallen.', 'De Impressionisten waren onder de indruk' of 'Dinkelkekse (mit aprikose)'. (Zo kan ik nog wel even doorgaan) Na een tijdje heb ik een mooi boekje en een zwarte pen gekocht, om van al die citaten een verzameling te maken. En om alles nog een beetje aan te wakkeren natuurlijk. Het hielp, ik begon er zelfs een beetje trots op te worden.

Helaas loopt het nu de spuigaten uit. Een boekje om in te schrijven is een mooi voornemen, maar ondertussen heb ik er vier. Eentje voor citaten, eentje voor mezelf, eentje voor ideeën en eentje voor 'weet ik nog niet'. Eigenlijk verschillen ze niet zo heel veel, er staat alleen in wat ik mooi vind. En al dat moois begint behoorlijk te wegen in mijn handtas, want ik kan ze niet achterlaten als ik de deur uitga. Stel je eens voor dat ik ze niet bij zou hebben als ...

Maar eigenlijk klopt dat ook niet helemaal. Ik schrijf er niet meteen in. Ondertussen ben ik zo van die boekjes gaan houden, dat ik die zinnen maar snel even ergens opklad 'om het niet te vergeten' en later het pas netjes overschrijf. Dus ik loop met 4 notitieblokjes in mijn tas, terwijl er om me heen een grote verzameling papiertjes aan het groeien is. Sommige hebben een datum, andere niet. Soms weet ik niet meer wie het gezegd heeft of in welk boekje het thuishoort. Als ik een beetje om me heen rommel, komt er minstens eentje boven water. Vandaag heb ik ' 'k was kik amoureus op cordiale prinsessen' gevonden en ik weet niet eens wie het gezegd heeft. (iemand wel?)

Echt efficiënt en logisch kan je die boekjes dus niet echt noemen. Het is vooral een hoop prutserij. Maar ik vind het zo charmant dat die papierrommel of die rugpijn weinig kunnen schelen. Efficiënt en logisch, pfff... sinds wanneer ben ik efficiënt en logisch ...

Balthazaar Bosduif leeft zich in

Balthazaar Bosduif steelt een concept

Het was de dag waar ik ophield met klasseren. De kast bulkte. Ik verschoof en verstak. Zelfs de plekken waar een dossierkast geen papier verdragen kon, had ik opgevuld met oranje mappen. Ze stonden een beetje krom. Ik besloot haar dat feit te melden.
Toen pas zag ik dat ze verdwenen was. Haar stoel was leeg. De plek op tafel waar ze alle etiketten in de juiste volgorde legde ook. Opgeruimd.
Ik ordende haar opties: koffie, telefoon, wc. Maar dat deed ze nooit, toch niet op dit uur. We waren nog maar pas begonnen. Nog een halfuurtje en de zon zou in haar ogen schijnen. Dan zou ze aan de andere kant van de tafel gaan zitten. Ik kende al haar gewoonten ook al stond ik steeds met mijn rug naar haar toe.
Ik overwoog om haar te roepen, maar de bordjes ‘stilte’ maakte het me moeilijk. Voorzichtig legde ik de stapel papier neer en liep naar het raam. De auto’s gleden van links naar rechts. Het was een eenrichtingsraat, merkte ik op. Ze was nergens te zien.
Een gevoel bekroop me, ik kon het niet goed definiëren. Maar het deed me omkijken. En toen zag ik het. Het lag daar. Gevallen. Dossier 356: ‘Banaan’ en een foto van een eskimo, half uit het kaft. Ze had een fout gemaakt, daar was ik bijna zeker van. Het was alsof de dossierkast vol woorden plotseling instortte. Op mij. Ik wachtte vijf minuten voor ik mezelf toeliet om te ijsberen. Ze kwam niet.

Het concept komt van Yuri Maanzand. Die is al een paar jaar bezig met een 'driewoorden'-systeem. Het gaat ongeveer zo: je kiest uit een stuk papier met letters drie woorden of je smeekt een originele geest om je er drie te geven. Deze keer was het banaan, eskimo en klasseren. Daarmee ga je aan de slag, je brouwt er wat mee. Maanzand is wat strenger dan Wiedus. Daar worden brieven geschreven aan 'Liefste' met weinig letters, een rond concept in een leuke context.
Ik had mezelf dezelfde regels opgelegd, maar heb me daar niet aan gehouden. Het verhaal is met me aan de haal gegaan. Niet erg. Het was leuk, een beetje knutselen. Maar toen het af was, dacht ik 'Verdorie, hier kan ik wel wat mee doen!'. En het bleef in mijn hoofd zitten. Het werkt wel: bibliothecaris wordt detective. Drie woorden en een hoofd vol inspiratie. Effectief.
Nu wil ik meer. Meer woorden, dus meer ideeën, dat is zowat de theorie. Wil iemand met woorden naar mijn hoofd gooien? Want krijgen is toch altijd leuker dan zelf kiezen.

Balthazaar Bosduif staat te wachten

Ik stond aan het stoplicht te wachten, toen hij plotseling van achter me vandaan sprong. De man had zichzelf een hoog Matrix-gehalte aangemeten. Hij was groot en had een lange zwarte jas. Dat gaf de doorslag, denk ik.
Of nee. Hij liep ook heel erg Matrix-achtig. Hij leek niet gehaast, het was alsof de vijand hem achterna zat. Met grote, bijna gigantische stappen liep hij door het rode licht. Dramatisch liet hij het water onder zijn zware leren laarzen opspatten en zijn lange blonde haren wapperden elegant achter hem aan. Duidelijk de held in nood.

Ik kon het me zo voorstellen. Nog voor hij de overkant van de straat zou bereiken, zou de invasie komen. De monsters zou hij uiteindelijk afweren met een vloeiende slowmotionbeweging in de lucht. Alles zou even vertragen. Zelfs de bewonderende gedachten van de toeschouwers.
Maar er gebeurde helemaal niets. De man bereikte in een paar tellen de overkant en liep de Groenplaats op. Daar begonnen de eerste verschijnselen van een kerstmarkt zich te verspreiden. Hij zigzagde tussen de houten huisjes, ontweek een geeuwende jenever/braadworstverkoper en verdween uiteindelijk met een indrukwekkende sprong achter het standbeeld van Rubens.

Dag vreemde Matrix-man, dacht ik en wachtte tot het groen werd. De regen viel en deed me rillen. De groenplaats was weer nat, grijs en grauw. Saai plein zonder fictie.

Balthazaar Bosduif en de goede gewoonte

Links Kaneelchino, rechts Al Capone. Voor het recept moet u bij de aardige man achter de bar zijn. Toch maar niet al te veel reclame maken. Deze zaak is te schitterend voor woorden en er zijn ondertussen te veel mensen die dat geproefd hebben. Het wordt er wat te druk voor een charmante koffiebar/theehuis. Maar godverdomme, de beste koffie van 'T stad. Om te stelen.

Balthazaar Bosduif bezoekt Namen