Balthazaar Bosduif steelt een concept

Het was de dag waar ik ophield met klasseren. De kast bulkte. Ik verschoof en verstak. Zelfs de plekken waar een dossierkast geen papier verdragen kon, had ik opgevuld met oranje mappen. Ze stonden een beetje krom. Ik besloot haar dat feit te melden.
Toen pas zag ik dat ze verdwenen was. Haar stoel was leeg. De plek op tafel waar ze alle etiketten in de juiste volgorde legde ook. Opgeruimd.
Ik ordende haar opties: koffie, telefoon, wc. Maar dat deed ze nooit, toch niet op dit uur. We waren nog maar pas begonnen. Nog een halfuurtje en de zon zou in haar ogen schijnen. Dan zou ze aan de andere kant van de tafel gaan zitten. Ik kende al haar gewoonten ook al stond ik steeds met mijn rug naar haar toe.
Ik overwoog om haar te roepen, maar de bordjes ‘stilte’ maakte het me moeilijk. Voorzichtig legde ik de stapel papier neer en liep naar het raam. De auto’s gleden van links naar rechts. Het was een eenrichtingsraat, merkte ik op. Ze was nergens te zien.
Een gevoel bekroop me, ik kon het niet goed definiëren. Maar het deed me omkijken. En toen zag ik het. Het lag daar. Gevallen. Dossier 356: ‘Banaan’ en een foto van een eskimo, half uit het kaft. Ze had een fout gemaakt, daar was ik bijna zeker van. Het was alsof de dossierkast vol woorden plotseling instortte. Op mij. Ik wachtte vijf minuten voor ik mezelf toeliet om te ijsberen. Ze kwam niet.

Het concept komt van Yuri Maanzand. Die is al een paar jaar bezig met een 'driewoorden'-systeem. Het gaat ongeveer zo: je kiest uit een stuk papier met letters drie woorden of je smeekt een originele geest om je er drie te geven. Deze keer was het banaan, eskimo en klasseren. Daarmee ga je aan de slag, je brouwt er wat mee. Maanzand is wat strenger dan Wiedus. Daar worden brieven geschreven aan 'Liefste' met weinig letters, een rond concept in een leuke context.
Ik had mezelf dezelfde regels opgelegd, maar heb me daar niet aan gehouden. Het verhaal is met me aan de haal gegaan. Niet erg. Het was leuk, een beetje knutselen. Maar toen het af was, dacht ik 'Verdorie, hier kan ik wel wat mee doen!'. En het bleef in mijn hoofd zitten. Het werkt wel: bibliothecaris wordt detective. Drie woorden en een hoofd vol inspiratie. Effectief.
Nu wil ik meer. Meer woorden, dus meer ideeën, dat is zowat de theorie. Wil iemand met woorden naar mijn hoofd gooien? Want krijgen is toch altijd leuker dan zelf kiezen.