Balthazaar Bosduif staat te wachten

Ik stond aan het stoplicht te wachten, toen hij plotseling van achter me vandaan sprong. De man had zichzelf een hoog Matrix-gehalte aangemeten. Hij was groot en had een lange zwarte jas. Dat gaf de doorslag, denk ik.
Of nee. Hij liep ook heel erg Matrix-achtig. Hij leek niet gehaast, het was alsof de vijand hem achterna zat. Met grote, bijna gigantische stappen liep hij door het rode licht. Dramatisch liet hij het water onder zijn zware leren laarzen opspatten en zijn lange blonde haren wapperden elegant achter hem aan. Duidelijk de held in nood.

Ik kon het me zo voorstellen. Nog voor hij de overkant van de straat zou bereiken, zou de invasie komen. De monsters zou hij uiteindelijk afweren met een vloeiende slowmotionbeweging in de lucht. Alles zou even vertragen. Zelfs de bewonderende gedachten van de toeschouwers.
Maar er gebeurde helemaal niets. De man bereikte in een paar tellen de overkant en liep de Groenplaats op. Daar begonnen de eerste verschijnselen van een kerstmarkt zich te verspreiden. Hij zigzagde tussen de houten huisjes, ontweek een geeuwende jenever/braadworstverkoper en verdween uiteindelijk met een indrukwekkende sprong achter het standbeeld van Rubens.

Dag vreemde Matrix-man, dacht ik en wachtte tot het groen werd. De regen viel en deed me rillen. De groenplaats was weer nat, grijs en grauw. Saai plein zonder fictie.