Balthazaar Bosduif loopt voorbij

Een beetje voor Flore
Ze stonden te ver weg van de bushalte om echt op de bus te wachten. Eigenlijk waren ze daar gewoon een beetje. De omstanders loerden vanuit hun ooghoeken, maar wilden uit beleefdheid hun hoofd niet draaien. Ze leken een beetje op Laurel & Hardy, maar dan mannelijk en vrouwelijk met als bonus een zwerverskostuum.

Toen ik een beetje dichterbij kwam, zag ik pas dat er nog meer aan de hand was. In hun openlucht-woonkamer speelde er zich een heel intiem tafereel af. Iets na ruzie, maar nog niet helemaal vergeven en vergeten. De dame fladderde met haar handen alsof ze duizend dingen wilde zeggen, maar ze zei niks. Ze draaide haar hoofd van links naar rechts om zijn blik te ontwijken. Laurel kwam wat dichter. Erg lief, niet bedreigend. Hij twijfelde of hij zijn handen nu op haar schouders of tegen haar wangen zou leggen.

Zij verstopte haar handen in haar exuberante winterjas en zei iets dat klonk als ' 't is ni zo, 't is ni ...'. Toen was ze weer stil. Hij stond ondertussen op zoenafstand, neus tegen neus. 'Nee,' zei hij. Zijn stem kraakte behoorlijk. 'Ni waar.'
Ik wist niet of ik nu ontroerd of gegeneerd moest zijn en liep een paar stappen verder tot ze achter mijn rug verdwenen. Ontroerd, besloot ik en deed alsof ik wat verloren had voor ik me weer omdraaide.

Hij gaf haar de dop van een thermos en schonk haar een kopje koffie in. Ze nam het aan en haalde nog een keer heel diep adem. Het moet een zucht geweest zijn. Hij had ondertussen zijn arm al om haar heen geslagen. De zon scheen verder tussen de wolken door en de bus kwam nog steeds niet opdagen. Niemand was nog geïntereseerd.

Ook in deze serie: klik!

Balthazaar Bosduif ontdekt een indringer

Voorgeschiedenis klik!
Het was begonnen, dat had ik beslist. De vogels vlogen al een tijdje naar het zuiden, bruine bladsmurrie spreidde zich verder uit op het fietspad en steeds meer mensen mopperden over sluimerende winterdipjes. De herfst is in het land. Het was 24 oktober en voor het eerst sinds lang lang geleden kwam ook bij mij het bekende gevoel weer opzetten. Met mijn eerste verkleumde vingers van het jaar fietste ik naar huis. Billie Holiday zong 'Lover man' in mijn oor en was een beetje eenzaam.

Ik zag het al helemaal zitten. Nog even de hoek om, de ketel op het vuur en mijn afspraak met het keukenraam weer oppikken. Lekker melancholisch mijmeren.
Het ging zoals het altijd ging. Ik dacht aan de vorige maanden. The soap of life, het kon best wel tellen. Lief, ex-lief. Zo voor elkaar. Zoveel dingen te doen. Mooi plan 1, Dapper plan 2, Moeilijk plan 3. Een nieuw verhaal, zo een grappig concept dat mijn pen er bijna van gaat juichen. Ik wist niet goed of ik me nu hoopvol of hopeloos moest voelen. Het was een beetje van beide.

De fluitketel floot en toen ik met een warme kop thee naar mijn mijmernest terugkeerde, stond hij daar plotseling. Ook voor het raam. Mijn overbuurjongen. In de zomer verhuisd. Hij speelde basgitaar door de hele buurt heen. Nirvana, verschrikkelijk slecht. Nu hing er een handdoek over zijn schouder. Hij was mij, bedacht ik, maar dan omgekeerd. Ik tastte naar mijn andere schouder. Deze keer lag er niets. Ik had de keuken niet moeten opruimen. Voor hem was ik waarschijnlijk een zwarte schaduw op een derde verdieping. Hij stond in het licht. Ik twijfelde of ik zou zwaaien.

Mijn arm bleef ergens halverwege hangen. Een grommerig gevoel bekroop me. Ik wilde eigenlijk niet zwaaien. Hoe kan je nu melancholisch wezen als er iemand aan de andere kant van de tuin er voor zorgt dat je niet alleen bent? Iemand die zichzelf hoogstwaarschijnlijk even week voelt als jij? En dan nog, en dat is het allerergste, een beetje voor spiegel speelt!
Van mij, dit moment is van mij en ik moet jou nu even niet hebben. Pathetiek is niet voor twee bestemd. Je gaat je schamen. Ik deed het licht uit en zette me op de keukentafel. De volgende keer zou ik blijven staan, morde ik in mezelf. Beurt om beurt. De jongen legde zijn hoofd tegen het glas. Hij dacht natuurlijk dat hij alleen was. Ja hoor, hetzelfde schuitje ...
Hmmm, ik heb een indringer in mijn melancholisch domein. Maak dat maar eens mee.

Balthazaar Bosduif komt er aan

Binnenkort staat hier iets nieuws. Ik beloof het. Echt waar. Binnenkort. Beloofd. Echt. Echter dan echt. Iets moois of openhartig, om het goed te maken en Wiedus toch een beetje te troosten.

Maar nu nog even niet. Ik zit namelijk in de aangenaamste chaos, die je je maar kan bedenken. En ik wil er nog niet meteen uit. Het is daar zo gezellig, en soezelig en lekker warm. Maar het zit ook vol leuke ideeën, wilde projecten en dwaze dromen. Misschien begin ik wel een beetje verwend te worden. Als alle dingen leuk zijn, wordt dat ook weer normaal.

Binnenkort dus. Beloofd. Echt waar. Heus. Ik ga mijn weblogantennes terug opzetten.