Balthazaar Bosduif loopt voorbij

Een beetje voor Flore
Ze stonden te ver weg van de bushalte om echt op de bus te wachten. Eigenlijk waren ze daar gewoon een beetje. De omstanders loerden vanuit hun ooghoeken, maar wilden uit beleefdheid hun hoofd niet draaien. Ze leken een beetje op Laurel & Hardy, maar dan mannelijk en vrouwelijk met als bonus een zwerverskostuum.

Toen ik een beetje dichterbij kwam, zag ik pas dat er nog meer aan de hand was. In hun openlucht-woonkamer speelde er zich een heel intiem tafereel af. Iets na ruzie, maar nog niet helemaal vergeven en vergeten. De dame fladderde met haar handen alsof ze duizend dingen wilde zeggen, maar ze zei niks. Ze draaide haar hoofd van links naar rechts om zijn blik te ontwijken. Laurel kwam wat dichter. Erg lief, niet bedreigend. Hij twijfelde of hij zijn handen nu op haar schouders of tegen haar wangen zou leggen.

Zij verstopte haar handen in haar exuberante winterjas en zei iets dat klonk als ' 't is ni zo, 't is ni ...'. Toen was ze weer stil. Hij stond ondertussen op zoenafstand, neus tegen neus. 'Nee,' zei hij. Zijn stem kraakte behoorlijk. 'Ni waar.'
Ik wist niet of ik nu ontroerd of gegeneerd moest zijn en liep een paar stappen verder tot ze achter mijn rug verdwenen. Ontroerd, besloot ik en deed alsof ik wat verloren had voor ik me weer omdraaide.

Hij gaf haar de dop van een thermos en schonk haar een kopje koffie in. Ze nam het aan en haalde nog een keer heel diep adem. Het moet een zucht geweest zijn. Hij had ondertussen zijn arm al om haar heen geslagen. De zon scheen verder tussen de wolken door en de bus kwam nog steeds niet opdagen. Niemand was nog geïntereseerd.

Ook in deze serie: klik!