Balthazaar Bosduif schrijft een verslag

Multicamera definitie: met 3 of meerdere camera's een tafreel opnemen zodat je live kan cutten en dus ofwel veel tijd wint (vb. soaps) ofwel een live show kan uitzenden (Kom op tegen kanker etc. etc.)

Het is mooi geweest, mijn klein uistapje naar de tv-wereld. Natuurlijk was ik zenuwachtig en bakte ik er niets van. Maar toch, achteraf bekeken was het een avontuur. Rondrijden met joekels van camera's, bij 'geluid klaar voor opname?' stoer je duim opsteken. Buiten met mensen van assistentie staan uitwaaien, terwijl je ogen nog prikken van het daglicht. Het was geen rozengeur en manenschijn, maar nu al is het een herinnering met een gouden randje rond.

Het meest heb ik genoten van mijn 'voorbereiding op de set'. Dat ziet er ongeveer zo uit: vier leraren dribbelen achter je aan en blaffen andere studenten af als ze niet meteen doen wat jij wil. Verder wisselde ik wat verlegen glimlachjes en begrijpende blikken met mijn charmante regie-assistent en bleef ik de cameramannen lastig vallen met de 'nog een tikkeltje meer/minder hoofdruimte alsjeblief' discussie. Kortom ik kon en mocht alles. Ik genoot, een uurtje van mijn persoonlijk delirium.

Maar dan ... hop naar de regiekamer! 'Mooi,' dacht ik, 'iedereen kent het draaiboek, ik leg mijn voeten op de tafel en hoef alleen maar te kijken.' Dat, Beste Bosduif, was werkelijk de meest naïeve gedachte die je ooit hebt gehad.
We telden af en startte met de opnames. Vier schermen dansten voor mijn ogen, naast mij brulde mijn assistent door zijn microfoon tegen de cameramensen 'naar borst! Camera 1 BORST!', mijn leraar pookte me in mijn zij en riep 'je moet cutten, cutten!'.
En ik, ik draaide me verbaasd om en zei 'hé?'. (Ik was even vergeten dat ik degene was die alle brokken media aan elkaar moest lijmen, de filmpjes, de muziek, maar vooral de live beelden uit de set.) Toen moest ik drie keer slikken.
De volgende poging. Ik schreeuwde woest 'start!' '3! 2! 3! 1!' en ... er gebeurde niets. Weer moesten we stoppen. Ik gebruikte niet de juiste benamingen, ik moest met mijn vinger knippen en 'cut! ' met de juiste nummer roepen op het juiste moment. Oh hemeltje ... Paniek alom. De lerares assistentie wreef over mijn arm en bromde met haar rokerige stem 'het zal wel gaan, het zal wel gaan'. Ik moest lachen in mijn wanhoop. Dit was mijn ergste nachtmerrie, ik voelde me weer alsof ik bij frans voor de hele klas een gedicht moest staan voordragen. Stotterend en hakkelend.
Tot overmaat van ramp stormde mijn strenge leraar multicam binnen, en begon mijn beeldfragment af te breken. En het meest voorkomende woord was 'niets' : 'dat is niets, je verteld niets, het is niets, met wat ben je eigenlijk bezig ?' (jaja, been here, done that. Deja-vu solo ...)
En oh ja, het werd nog erger. Blijkbaar had dit schouwspel bij mijn allerliefste proffen een gevoel van medelijden opgewekt. Ze wilden me alle vier helpen. Tegelijkertijd. Een spervuur van raadgevingen vloog rond mijn oren. Ik werd gepord en geknepen en tegelijkertijd moest ik met tuutende oren bevelen uit delen. Zie je het voor je?

De televisiewereld is niet voor me weggelegd, denk ik. Te veel stress, te veel 'hier en nu meteen'. Ik heb weer een hilarisch avontuur meegemaakt, een paar heerlijke mensen leren kennen en ach ... ik heb het toch maar gedaan en dat is wat telt.

En toch even met een bedankje smijten: Simon, je bent een heerlijke presentator en Guy, je was een uiterst interessante gast. Merci, zonder jullie was er niets geweest.

Balthazaar Bosduif leest

Wat heb je nodig om een succesvol scriptwriter te worden:

- Haal de olifantenhuid maar boven en koop jezelf een heel stevige ruggegraat. Nee is een woord dat niet in jouw woordenboekje is terug te vinden.
- voor elke scheet in een fles moet jij staan springen. Klinkt als: 'Ja meneer de Dokter, ja! Ik wil dolgraag jouw bijsluiter in een scenario gieten'
- Ookal planten ze je een mes in je rug en rijten ze je reputatie aan flarden, jij blijft altijd glimlachen. Je ego staat voor alles.

Mijn toekomst ziet er werkelijk rooskleurig uit.

Vertaling van pg. 1 uit 'Filmscriptwriting, a practical manual' geschreven door Dwight V Swain (eerlijke kerel, leerrijk boek) Nu ga ik verder 'MC draaiboek' uithangen. Tot later!

Balthazaar Bosduif doet aan linkdumpen

Rommel
* Ik durf wedden dat prins Filip hier nog niet eens aan gedacht heeft! KLIK!
Grafics
* Best wel leuk gemaakt: KLIK!
* Gewoon ontzettend mooi: KLIK!
* Gouwe ouwe: KLIK!
* cynische kwaliteit: KLIK!
Film
* perfecte combinatie, een filmlog! KLIK!
* home, sweet home. KLIK!
* veel te fantastisch en te vaak vergeten: KLIK!
Cabaret
* uren internetplezier: KLIK!
Weblogs
* overbekend, maar nu pas ontdekt: KLIK!
* lekker hip, lekker gezellig: KLIK!
* mijn aller, allernieuwste: KLIK!

update: En oh ja, deze was ik gisteren vergeten: mooi, mooi, mooi! KLIK!

Balthazaar Bosduif schrijft een scenario

Ik ben druk bezig met mijn tweede solo. Onze opdracht was 'conflict uit mijn passie' en dit is wat ik ervan gemaakt heb. Ik moet gaan ophouden met er aan te blijven knutselen, want ik moet mijn draaiboek ook nog afkrijgen. Alvast dank aan Jasper (!!) , Kim & papa en Sven voor alle grondige analyses.

Scène 1, dag (avond), interieur, onder de tafel
Een jongen glijdt van zijn stoel en gaat onder de tafel zitten.

MOEDER: (zuchtend en klagend) Je moet er meteen weer onderuit schat, de taart komt er zo aan.

De jongen luistert niet en zet zich gemakkelijk en knijpt zijn ogen tot spleetjes. Achter zijn halfdicht geknepen ogen komen de schoenen tot leven.

K. ZUSJE SCHOEN: Hij is er weer! hij is er weer! (wipt op en neer)
VADERSCHOEN: Nou dat werd weer eens tijd, het werd hier weer behoorlijk stil
MOEDERSCHOEN: Dag lieverd. (buigt zich naar de jongen toe)
JONGEN: Ik ben jarig vandaag!
O. ZUSSCHOEN: Wat heb je allemaal gekregen? Oh, mama ik heb echt zo'n (nadruk) hippe kousjes gezien staan in een etalage. (beweegt met korte rukken, 'kijkt' zeer snel iedereen aan)
VADERSCHOEN: Jij bent niet jarig. Hij is jarig. (wijst met punt van schoen)
K. ZUSJESCHOEN: Hé, hé, hé wat is dat, jarig zijn? (wipt)
MOEDERSCHOEN: Dat is een feest dat mensen vieren op hun geboortedag. Dan zijn ze precies één jaar ouder geworden.
O. ZUSSCHOEN: Zoiets als, voor de 100ste keer op straat lopen, kleintje. Niet waar? (draait zich naar haar vriendschoen om en 'knuffelt' hem)
VRIENDSCHOEN: ongeveer.
K. ZUSJESSCHOEN: Oh, straten zijn leuk, leuk, leuk.
VADERSCHOEN: van straten ga je sneller stuk. En als je stuk bent gooien mensen je weg.
MOEDERSCHOEN: Alsjeblief zeg, hou eens even je mond.
(stilte onder de schoenen)
K. ZUSJESCHOEN: is dat raar? Ouder zijn?
JONGEN: Nee hoor, er is taart, mensen zingen en je krijgt een heleboel cadeautjes. Maar alles blijft hetzelfde.
VADERSCHOEN: Wacht maar. Je wordt wel ouder. En weet je wat er gebeurt als kinderen ouder worden?
MOEDERSCHOEN: Moet hij dat nu al weten? Het is zijn verjaardag!
VADERSCHOEN: Verjaardag of niet! Als kinderen ouder worden, dan gaan ze niet meer onder de tafel zitten. Dat vinden ze niet leuk meer. Dan gaan ze studeren en werken. En dan hebben ze geen tijd meer om met ons te praten.
K. ZUSJESSCHOEN: (in paniek naar de jongen) echt?
JONGEN: Nee hoor, hoe oud ik ook word, ik kom nog vaak langs.

Plotseling gaat het tafelkleed omhoog en komt het gezicht van de echte moeder tevoorschijn.

MOEDER: Kom je je kaarsjes uitblazen?

Scène 2, interieur, avond, boven & onder de tafel …
We zien de jongen de kaarsjes op zijn taart uitblazen en hij krijgt een cadeautje. We horen 'lang zal hij leven’ zingen ondertussen volgt er een gesprek tussen de schoenen

MOEDERSCHOEN: Ik ben bang …
VADERSCHOEN: kom, kom misschien valt alles nog wel mee (troost haar)
K. ZUSSCHOEN: wat is er, wat is er?
G. ZUSSCHOEN: shhht, stil even.
(droevige stilte)

Scène3, interieur, avond, onder dezelfde tafel (timelabs)
De jongen laat zich weer onder de tafel glijden. In zijn handen houdt hij een rekenmachine.

JONGEN: kijk eens wat ik heb gekregen!
VADERSCHOEN: Wat is dat?!
JONGEN: dat is een rekenmachine. Mijn vader gebruikt er ook zo een op kantoor. Je kan er moeilijke sommen mee maken.
MOEDER: (fluistert bang) op kantoor? Wie geeft een kind nu een rekenmachine als cadeau?
JONGEN (tegen zichzelf): een vierkantswortel … (ratel) een macht … (ratel) ...
K. ZUS: hé, hé … (port tegen zijn schouder)
JONGEN: ssst …
VRIEND: hoe werkt … (wordt onderbroken)
JONGEN: (beetje geïrriteerd) wacht nu even …
VADERSCHOEN: (tegen de andere): Nu is het gebeurd. Te laat. Te oud …

MOEDERSCHOEN en VADERSCHOEN wisselen blikken uit. Het is doodstil, op het geratel na. Het ‘afsterven’ begint bij de O. ZUSSCHOEN. Ze is aan het voetjevrijen (giechelend) met haar VRIEND. Plotseling stoppen ze bruusk en draaien hun punten naar voor. Dan laat ook VADERSCHOEN MOEDERSCHOEN los en draaien hun punten naar voor. We stoppen bij K. ZUSSCHOEN. Ze wiebelt met haar benen, maar steeds langzamer en langzamer tot ze stil hangt.

JONGEN: en de oplossing is 3475! (hij kijkt om zich heen)

Hij krijgt geen reactie van de schoenen. Dan steekt de echte moeder haar hoofd weer onder de tafel.

MOEDER: Ben je daar nu niet een beetje te oud voor. Kom maar gezellig bij ons aan tafel zitten.

De jongen twijfelt even, maar volgt en gaat op zijn stoel zitten. Zijn benen worden ook een paar schoenen. Het is stil en leeg onder de tafel.

Balthazaar Bosduif excuseert

Ik heb het te druk om te loggen. Binnen een week heb ik mijn solo opnames en tegelijkertijd moet ik ook nog een multicamera oefening op poten zetten. Ik verdrink in draaiboeken en scenario's en tegelijkertijd moet ik nog honderduizend mensen bellen.

Het spijt me. Tot later!

Balthazaar Bosduif stelt een vraag

Wat gebeurt er op deze foto?

(Ik geef je 2 dagen om te raden, want ik ga naar zee. Als ik terugkom, heb ik een uitgebreid antwoord klaar. )

Balthazaar Bosduif heeft het lastig

Ik kan me niet concentreren. ik kan me niet concentreren. Ik kan me niet concentreren.
Verdikke, verdomme, potjandorie!

Balthazaar Bosduif werkt voor school

Valerie
Wat doet gij hier?
Alfred
Da zou ik beter aan u vragen.
Valerie
Ik ben uitgenodigd samen met mijn nieuwe vriend, iemand die wel weet hoe hij vrouwen moet behandelen.
Alfred
Wist ik dat dan niet?
Valerie
Gij zijt ne gevoeloze vent, wat weet gij nu ook van vrouwen, anders zoude mijn gevoelens wat ontzien
Hierlinger (vriend)
Ha, mijn meisje! Wat is dat voor een droevig gezicht? Zou je ons niet even voorstellen? (steekt hand uit)
Alfred
(Alfred bekijkt hem van top tot teen maar neemt zijn uitgestoken hand niet aan.)
Hij?
Valerie
Ja problemen mee?
Hierlinger
Excuseer?
Alfred
Gij zijt geen echte vrouw gij, gij zijt gewoon een kleingeestig wijf!
Hierlinger
Alstublieft, meneer!
Valerie
Klootzak! Pooier! Beest!
Alfred
Let op uw woorden en kalmeer een beetje!
Valerie
Ge hebt me bedrogen!
Alfred
Anders nog iets ?

Marianne loopt langs het duo, het gesprek valt stil. Alfred kijkt om en volgt haar bewegingen tot ze achter de deur verdwijnt.

Alfred
Pardon, zou die klootzak dan nu mogen verder gaan? Ik ga mezelf een poppeke scoren.

Niks is leuker dan volkse melodramas bewerken. Verhalen uit het Weense woud (van Ödön von Horváth) vermengen met domme rijmpjes, Isabella A. en het Vlaams Blok. Plezier, plezier, want kortzinnig zijn, is ook af en toe leuk. Zeker als je er nog eens punten voor krijgt ook. Dankuwel Mr. Marnix!

Balthazaar Bosduif viert feest

Hoera, hoera, hoera. Bosduif is blij, want vandaag kreeg Wiedus zijn 2000ste hit. Ik vraag me af wie het was (Windows XP en Firefox)... Maar hoe dan ook, feest alom. Slingers en kaarsen, op naar de 3000!


Hoei!