Balthazaar Bosduif schrijft een verslag

Multicamera definitie: met 3 of meerdere camera's een tafreel opnemen zodat je live kan cutten en dus ofwel veel tijd wint (vb. soaps) ofwel een live show kan uitzenden (Kom op tegen kanker etc. etc.)

Het is mooi geweest, mijn klein uistapje naar de tv-wereld. Natuurlijk was ik zenuwachtig en bakte ik er niets van. Maar toch, achteraf bekeken was het een avontuur. Rondrijden met joekels van camera's, bij 'geluid klaar voor opname?' stoer je duim opsteken. Buiten met mensen van assistentie staan uitwaaien, terwijl je ogen nog prikken van het daglicht. Het was geen rozengeur en manenschijn, maar nu al is het een herinnering met een gouden randje rond.

Het meest heb ik genoten van mijn 'voorbereiding op de set'. Dat ziet er ongeveer zo uit: vier leraren dribbelen achter je aan en blaffen andere studenten af als ze niet meteen doen wat jij wil. Verder wisselde ik wat verlegen glimlachjes en begrijpende blikken met mijn charmante regie-assistent en bleef ik de cameramannen lastig vallen met de 'nog een tikkeltje meer/minder hoofdruimte alsjeblief' discussie. Kortom ik kon en mocht alles. Ik genoot, een uurtje van mijn persoonlijk delirium.

Maar dan ... hop naar de regiekamer! 'Mooi,' dacht ik, 'iedereen kent het draaiboek, ik leg mijn voeten op de tafel en hoef alleen maar te kijken.' Dat, Beste Bosduif, was werkelijk de meest naïeve gedachte die je ooit hebt gehad.
We telden af en startte met de opnames. Vier schermen dansten voor mijn ogen, naast mij brulde mijn assistent door zijn microfoon tegen de cameramensen 'naar borst! Camera 1 BORST!', mijn leraar pookte me in mijn zij en riep 'je moet cutten, cutten!'.
En ik, ik draaide me verbaasd om en zei 'hé?'. (Ik was even vergeten dat ik degene was die alle brokken media aan elkaar moest lijmen, de filmpjes, de muziek, maar vooral de live beelden uit de set.) Toen moest ik drie keer slikken.
De volgende poging. Ik schreeuwde woest 'start!' '3! 2! 3! 1!' en ... er gebeurde niets. Weer moesten we stoppen. Ik gebruikte niet de juiste benamingen, ik moest met mijn vinger knippen en 'cut! ' met de juiste nummer roepen op het juiste moment. Oh hemeltje ... Paniek alom. De lerares assistentie wreef over mijn arm en bromde met haar rokerige stem 'het zal wel gaan, het zal wel gaan'. Ik moest lachen in mijn wanhoop. Dit was mijn ergste nachtmerrie, ik voelde me weer alsof ik bij frans voor de hele klas een gedicht moest staan voordragen. Stotterend en hakkelend.
Tot overmaat van ramp stormde mijn strenge leraar multicam binnen, en begon mijn beeldfragment af te breken. En het meest voorkomende woord was 'niets' : 'dat is niets, je verteld niets, het is niets, met wat ben je eigenlijk bezig ?' (jaja, been here, done that. Deja-vu solo ...)
En oh ja, het werd nog erger. Blijkbaar had dit schouwspel bij mijn allerliefste proffen een gevoel van medelijden opgewekt. Ze wilden me alle vier helpen. Tegelijkertijd. Een spervuur van raadgevingen vloog rond mijn oren. Ik werd gepord en geknepen en tegelijkertijd moest ik met tuutende oren bevelen uit delen. Zie je het voor je?

De televisiewereld is niet voor me weggelegd, denk ik. Te veel stress, te veel 'hier en nu meteen'. Ik heb weer een hilarisch avontuur meegemaakt, een paar heerlijke mensen leren kennen en ach ... ik heb het toch maar gedaan en dat is wat telt.

En toch even met een bedankje smijten: Simon, je bent een heerlijke presentator en Guy, je was een uiterst interessante gast. Merci, zonder jullie was er niets geweest.