Balthazaar Bosduif schrijft een scenario

Ik ben druk bezig met mijn tweede solo. Onze opdracht was 'conflict uit mijn passie' en dit is wat ik ervan gemaakt heb. Ik moet gaan ophouden met er aan te blijven knutselen, want ik moet mijn draaiboek ook nog afkrijgen. Alvast dank aan Jasper (!!) , Kim & papa en Sven voor alle grondige analyses.

Scène 1, dag (avond), interieur, onder de tafel
Een jongen glijdt van zijn stoel en gaat onder de tafel zitten.

MOEDER: (zuchtend en klagend) Je moet er meteen weer onderuit schat, de taart komt er zo aan.

De jongen luistert niet en zet zich gemakkelijk en knijpt zijn ogen tot spleetjes. Achter zijn halfdicht geknepen ogen komen de schoenen tot leven.

K. ZUSJE SCHOEN: Hij is er weer! hij is er weer! (wipt op en neer)
VADERSCHOEN: Nou dat werd weer eens tijd, het werd hier weer behoorlijk stil
MOEDERSCHOEN: Dag lieverd. (buigt zich naar de jongen toe)
JONGEN: Ik ben jarig vandaag!
O. ZUSSCHOEN: Wat heb je allemaal gekregen? Oh, mama ik heb echt zo'n (nadruk) hippe kousjes gezien staan in een etalage. (beweegt met korte rukken, 'kijkt' zeer snel iedereen aan)
VADERSCHOEN: Jij bent niet jarig. Hij is jarig. (wijst met punt van schoen)
K. ZUSJESCHOEN: Hé, hé, hé wat is dat, jarig zijn? (wipt)
MOEDERSCHOEN: Dat is een feest dat mensen vieren op hun geboortedag. Dan zijn ze precies één jaar ouder geworden.
O. ZUSSCHOEN: Zoiets als, voor de 100ste keer op straat lopen, kleintje. Niet waar? (draait zich naar haar vriendschoen om en 'knuffelt' hem)
VRIENDSCHOEN: ongeveer.
K. ZUSJESSCHOEN: Oh, straten zijn leuk, leuk, leuk.
VADERSCHOEN: van straten ga je sneller stuk. En als je stuk bent gooien mensen je weg.
MOEDERSCHOEN: Alsjeblief zeg, hou eens even je mond.
(stilte onder de schoenen)
K. ZUSJESCHOEN: is dat raar? Ouder zijn?
JONGEN: Nee hoor, er is taart, mensen zingen en je krijgt een heleboel cadeautjes. Maar alles blijft hetzelfde.
VADERSCHOEN: Wacht maar. Je wordt wel ouder. En weet je wat er gebeurt als kinderen ouder worden?
MOEDERSCHOEN: Moet hij dat nu al weten? Het is zijn verjaardag!
VADERSCHOEN: Verjaardag of niet! Als kinderen ouder worden, dan gaan ze niet meer onder de tafel zitten. Dat vinden ze niet leuk meer. Dan gaan ze studeren en werken. En dan hebben ze geen tijd meer om met ons te praten.
K. ZUSJESSCHOEN: (in paniek naar de jongen) echt?
JONGEN: Nee hoor, hoe oud ik ook word, ik kom nog vaak langs.

Plotseling gaat het tafelkleed omhoog en komt het gezicht van de echte moeder tevoorschijn.

MOEDER: Kom je je kaarsjes uitblazen?

Scène 2, interieur, avond, boven & onder de tafel …
We zien de jongen de kaarsjes op zijn taart uitblazen en hij krijgt een cadeautje. We horen 'lang zal hij leven’ zingen ondertussen volgt er een gesprek tussen de schoenen

MOEDERSCHOEN: Ik ben bang …
VADERSCHOEN: kom, kom misschien valt alles nog wel mee (troost haar)
K. ZUSSCHOEN: wat is er, wat is er?
G. ZUSSCHOEN: shhht, stil even.
(droevige stilte)

Scène3, interieur, avond, onder dezelfde tafel (timelabs)
De jongen laat zich weer onder de tafel glijden. In zijn handen houdt hij een rekenmachine.

JONGEN: kijk eens wat ik heb gekregen!
VADERSCHOEN: Wat is dat?!
JONGEN: dat is een rekenmachine. Mijn vader gebruikt er ook zo een op kantoor. Je kan er moeilijke sommen mee maken.
MOEDER: (fluistert bang) op kantoor? Wie geeft een kind nu een rekenmachine als cadeau?
JONGEN (tegen zichzelf): een vierkantswortel … (ratel) een macht … (ratel) ...
K. ZUS: hé, hé … (port tegen zijn schouder)
JONGEN: ssst …
VRIEND: hoe werkt … (wordt onderbroken)
JONGEN: (beetje geïrriteerd) wacht nu even …
VADERSCHOEN: (tegen de andere): Nu is het gebeurd. Te laat. Te oud …

MOEDERSCHOEN en VADERSCHOEN wisselen blikken uit. Het is doodstil, op het geratel na. Het ‘afsterven’ begint bij de O. ZUSSCHOEN. Ze is aan het voetjevrijen (giechelend) met haar VRIEND. Plotseling stoppen ze bruusk en draaien hun punten naar voor. Dan laat ook VADERSCHOEN MOEDERSCHOEN los en draaien hun punten naar voor. We stoppen bij K. ZUSSCHOEN. Ze wiebelt met haar benen, maar steeds langzamer en langzamer tot ze stil hangt.

JONGEN: en de oplossing is 3475! (hij kijkt om zich heen)

Hij krijgt geen reactie van de schoenen. Dan steekt de echte moeder haar hoofd weer onder de tafel.

MOEDER: Ben je daar nu niet een beetje te oud voor. Kom maar gezellig bij ons aan tafel zitten.

De jongen twijfelt even, maar volgt en gaat op zijn stoel zitten. Zijn benen worden ook een paar schoenen. Het is stil en leeg onder de tafel.