Balthazaar Bosduif fotografeert de nacht

De hemel stond in brand. Er zijn maar twee opties: of er had een pijp in het havengebied vlam gevat, of of de apocalyps had ons op een haar na ontweken. U mag kiezen.

Balthazaar Bosduif kon er niet bij zijn

RADIO-NO-RADIO
Op 17 januari 2007 viert Kunst haar één miljoen en vierenveertigste verjaardag. Robert Filliou verklaarde op 17 januari 1963 dat het die dag precies één miljoen jaar geleden was dat Kunst was ontstaan, toen iemand een spons in een emmer water gooide. De Fluxus-kunstenaar herdacht deze gebeurtenis met een ARTS BIRTHDAY PARTY.

Na het overlijden van Filliou in 1987 begon een groep kunstenaars de verjaardag van Kunst te vieren met mail- en faxprojecten en televisie-events in de geest van Filliou’s concept “The Eternal Network” of “La Fête Permanente”. De Arts Birthday Parties vonden plaats in verschillende steden over de hele wereld en kunstenaars werden gevraagd een verjaarscadeau mee te brengen voor de Kunst, in de vorm van kunstwerken die gedeeld konden worden via een netwerk.

Resultaten van het verjaardagsfeestje kan je hier vinden. Het moet mooi zijn geweest. Ik had mijn handen vol met papier en mijn kop zat vol studeersel. Maar ik ben wel heel heel heel trots op mijn papa.

Balthazaar Bosduif is verslaafd aan Poppins

Ongeveer twee weken geleden stond ik af te wassen. Het was niet zo heel veel, eigenlijk maar een paar potten en pannen. Heel af en toe vind ik afwassen best leuk. Dan komt het eens uit. Kan je lekker nadenken, naar muziek luisteren of eens goed met iemand te praten. Dat terzijde, dat is in dit weblogje niet zo belangrijk.

Het gaat erom dat ik begon te fluiten. Niet zo maar wat, maar "A spoon full of sugar" van Mary Poppins. 'In een knip los je al die vervelende klusjes op.' Nu weet iedereen wel waarover ik het heb, ik ben heus niet de enige die geprobeerd heeft haar speelgoeddoos te leren zich uit zichzelf weer op te ruimen. Bij de volgende strofe viel Oskar in. Samen floten we verder terwijl het schuim van de borden gleed. Het hielp, plotseling was die afwas zo voorbij.

Ik had ondertussen mijn plan voor die avond klaar. Langs de videotheek, Mary Poppins halen en languit kijken. Heerlijke zwelgen in nostalgie. En inderdaad, Mary Poppins stelt niet teleur. Maar het is natuurlijk niet helemaal hetzelfde als vroeger.

Je bent niet meer onder de indruk als je een paar lieve, rare schoorsteenvegers ziet wegduiken voor een vuurpijl die duidelijk niet echt langs hen vliegt. Maar de special effects houden nog wel steeds stand. Ze zijn zelfs bijna geloofwaardig, in de termen van fantasie dan. Je kan de dialogen nu ook verstaan. Dat is een beetje jammer. Je eigen fonetisch taaltje is verdwenen als sneeuw voor de zon, maar plots zit er ook meer in de film dan je oog kan zien.

Toen ik 5 was, kon het verschijnsel 'Suffragette' me vast gestolen worden. En dat Mrs. Banks zich toch niet altijd naar haar eigen idealen gedroeg, ging zeker mijn breincapaciteit te boven. Maar ze marcheerden en zongen, dat was heel heel leuk! De pinguïns -de trendzetters- zijn nog grappiger nu je ze hoort flirten. Mijn zwak voor happy endings speelde op en tijdens "Let's go fly a kite" kwamen mijn waterlanders naar boven. Schitterende film. Mary Poppins.

En toen is het begonnen. Het zingen, het fluiten, het walsen... Op de fiets, in de winkel, zelfs tijdens examens. Al twee weken lang. "A jolly holliday" met huppelpasjes of "Supercalifregalistic-expialidocious" zonder te haperen. Voor het slapen gaan starten, vervolgen tijdens het ontbijt. Daarna sta je je tanden te poetsen in de badkamer, begint je lief onder de douche weer "A spoon full of sugar" te fluiten. Dat betekent snel uitspugen en invallen. Er wordt zelfs gepraat over een cover en hoe de toonhoogtes van het tsjilpende roodborstje moeten worden weergegeven...

Ze zouden het op het doosje moeten zetten. Mary Poppins, practically perfect in every way. Kunnen verslavende effecten optreden, schaadt de gezondheid.

Balthazaar Bosduif vist foto's op

Allemaal foto's waar ik graag wat mee had willen doen, maar ondertussen weet ik niet meer wat mijn plannen voor ze waren. Nu ik ze voor een tweede keer bekijk, spreken ze eigenlijk wel voor zichzelf.