Balthazaar Bosduif heeft verslavingsverschijnselen

Tijdens de zomervakantie heb ik een routine ontwikkeld: elke avond voor ik ga slapen, zet ik mijn tv even aan. Lekker onder mijn dekens naar een gezellige aflevering van het een of het ander kijken. En dan mijn hersenen langzaamaan laten uitdoven. Ik had toch tijd genoeg en de volgende morgen moest ik niet vroeg op. Zo is het ongeveer begonnen, denk ik.

Ondertussen heeft die routine nogal een dwingend karakter aangenomen. Ik kan niet meer één, twee, drie in slaap vallen. Mijn halfuurtje bewegend beeld is broodnodig. Kijken of woelen, that's the question. En ik haat woelen, dus mijn keuze is snel gemaakt.

Het probleem is dat ik nogal kieskeurig ben. Geen dramatisch gezeur of hyperkinetisch gedoe aan mijn kop voor ik naar bed ga. Ik wil kant en klare illusie: herkenbaar genoeg, maar toch dat tikkeltje perfectheid dat je doet dromen. En er is één serie die daar perfect aan beantwoord: Sex and the city.

Dit programma gaat net even wat verder dan de doorsnee Amerikaanse serie. Geen oordelen of melodramatische blikken. Doodgewoon kritisch, recht door zee en heel scherp geschreven. - Voor de freaks, let maar eens op de woordspelingen en de symbolische structuren - Af en toe moet je zelfs je hersens gebruiken om die mijmeringen over sex en relaties te begrijpen. Niet te veel natuurlijk, het blijft entertainment. Je ontsnapt niet aan de liefdesverwikkelingen, maar ze blijven wel binnen de realistische perken. Nu ja, op de spierbundels en mooie meiden na dan, maar daar kijk ik met liefde overheen.

Ik ben verkocht. 'Holderdebolder, ik plak met mijn neus tegen het scherm, oh is het nu al gedaan?'- verkocht. Meer, meer, ik wil meer! Godverdomme, ik wou dat ik Sex and the City had verzonnen.

(Titel: cfr. dit stukje)