Balthazaar Bosduif schrijft over liefde

Je loopt door de stad. Auto's brommen voor verkeerslichten, trams suizen langs je heen, fietsers laveren door de chaos. Het is zo bekend, dat je het niet eens meer opmerkt. Je hoort er bij. Hier en daar een vage flits van een gezicht. Misschien zat er wel een mens achter. Ach, we gaan allemaal ergens heen en we hebben weinig tijd.

En dan wandelen ze daar plotseling. Doodgewoon uit de grond gerezen. Een koppeltje puur geluk. Arm in arm en ze giechelen een beetje in het oor van de andere. Die twee gaan niet echt ergens heen. Ze hebben alle tijd. Om in elkaars ogen te kijken, wazig te glimlachen en na drie stappen eens langs een wang te strijken.

Hen zie je wel staan. Haarscherp. Onopvallend zit je naar ze te gluren, want echt kijken durf je natuurlijk niet. Dat is ongehoord.

Ze zoenen een beetje.

En dan overvalt je dat gevoel. Alsof dat dat ene, het allerbelangrijkste van je leven, ontbreekt en onmetelijk ver van je vandaan ligt. De chaos stoomt en rookt zichzelf vooruit, maar plotseling lijkt het zo zinloos en leeg. Je gevoel springt door je maag als een gekke regendans: 'Ik wil ook! Nu is het mijn beurt! Ik wil nu, meteen, NU LIEFDE!!'

Juist, waar ging je nu weer heen? Oh ja, een heleboel drukke en dringende dingen doen. Juist ja.
En je loopt ze voorbij, met pijn in het hart wandel je de hoek om. Misschien vind je daar wel de ... nou ja, je weet maar nooit.

-Dit stukje is opgedragen aan Fros en Simon. Voor alle liefde, voor alle liefde ...-